Alexander Frick
| Data i miejsce urodzenia | 18 lutego 1910 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 31 października 1991 |
| Premier Liechtensteinu | |
| Okres | od 3 września 1945 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Alexander Frick (ur. 18 lutego 1910 w Schaan, zm. 31 października 1991 tamże[1]) – liechtensteiński polityk, działacz Postępowej Partii Obywatelskiej, premier Liechtensteinu (1945–1962), przewodniczący Landtagu.
Życiorys
Jego rodzicami byli rolnik Alexander i jego żona Theresia z domu Wagner, miał dziewięcioro rodzeństwa. W 1939 zawarł związek małżeński z Hildegard z domu Kranz, z którą miał dziewięcioro dzieci[1]. W latach 1925–1929 kształcił się w kolegium nauczycielskim w Rickenbach. Po ukończeniu nauki pracował jako urzędnik administracji skarbowej, a od 1936 do 1945 pełnił funkcję naczelnika urzędu skarbowego Liechtensteinu. W 1931 zainicjował w księstwie ruch skautowy. W latach 1935–1936 pełnił funkcję prezesa Komitetu Olimpijskiego Liechtensteinu[1].
Wkrótce po zakończeniu II wojny światowej Josef Hoop odszedł ze stanowiska premiera. 3 września 1945 Alexander Frick został nowym premierem Liechtensteinu z rekomendacji Postępowej Partii Obywatelskiej[1][2]. Podczas swojego urzędowania opowiadał się za uspokojeniem napięć między środowiskami popierającymi III Rzeszę, a tymi sprzeciwiającymi się nazizmowi. Jego plan obejmował reintegrację społeczną byłych nazistów, ale także ukaranie osób, które popełniły przestępstwa w czasach nazizmu. Ukarane zostały osoby, które były zaangażowane w nieudany zamach stanu z 1939. Po objęciu urzędu Alexander Frick stanął również przed problemem dezerterów z 1 Rosyjskiej Armii Narodowej, którzy pozostali na terenie księstwa. Związek Radziecki zażądał od Liechtensteinu ekstradycji dawnych żołnierzy kolaborującej z Niemcami formacji. Ostatecznie premier postanowił nie wydalać obywateli ZSRR, udzielając im azylu[1]. Podczas jego urzędowania unormowaniu uległy stosunki z Austrią, a także dalej rozwijały się stosunki relacje ze Szwajcarią, Liechtenstein zaczął też aktywnie uczestniczyć w organizacjach międzynarodowych[1]. W polityce wewnętrznej w tym czasie wprowadzono m.in. ubezpieczenia emerytalne i rentowe, utworzono szkołę techniczną Abendtechnikum Vaduz, powstawały liczne nowe miejsca pracy w sektorze przemysłowym i obniżono opodatkowanie przedsiębiorców. Prowadził przy tym dość restrykcyjną politykę imigracyjną[1].
22 czerwca 1962 ze względów zdrowotnych złożył rezygnację z funkcji premiera[1], kończąc urzędowanie 16 lipca tegoż roku[2]. Był przewodniczącym rady Abendtechnikum Vaduz, a także przewodniczącym rad dyrektorów w Liechtensteinische Kraftwerke i Ivoclar-Vivadent. W latach 1966–1974 sprawował mandat posła do Landtagu, pełnił funkcje jego przewodniczącego (1966–1970) i wiceprzewodniczącego (1970–1974)[1].
W 1961 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu we Fryburgu. Odznaczony Wielkim Krzyżem z Brylantami Orderu Zasługi Księstwa Liechtenstein (1967)[1].