Alfons Babich

Alfons Babich

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	21 października 1855 Jeziorna
Data i miejsce śmierci	10 października 1932 Ostrołęka
Przebieg służby
Lata służby	1873–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	XVII PKU Cieszyn PKU Będzin
Stanowiska	komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Alfons Babich (ur. 21 października 1855 w Jeziornej, zm. 10 października 1932 w Ostrołęce) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 21 października 1855 w Jeziornej^[1]. Ukończył pięć klas Gimnazjum III w Warszawie wstąpił tamże 3 października 1873 do Szkoły Junkrów^[1]. Następnie w 1897 ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką w Oranienbaumie. Służył m.in. w 21 Muromskim pułku piechoty w Ostrołęce. W końcu XIX wieku był jednym z czołowych działaczy konspiracyjnych w Ostrołęce. Uczestniczył w tajnych zebraniach, w domu burmistrza Ostrołęki Zygmunta Butkiewicza ps. „Jastrzębiec”^[2].

Od 6 października 1904 do 22 lutego 1905 dowodził batalionem 35 Wschodniosyberyjskiego pułku strzelców. W 1908 otrzymał awans na pułkownika i przeszedł na emeryturę. W czasie I wojny światowej ponownie w armii rosyjskiej.

W 1917 dowodził pułkiem w 4 Dywizji Strzelców Polskich. W 1918 został sędzią śledczym w II Korpusie Polskim w Rosji.

12 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika piechoty, i przydzielony do Krajowego Inspektoratu Zaciągu. 27 grudnia 1918 został wyznaczony na stanowisko komendanta XVII Powiatowej Komendy Uzupełnień w Cieszynie^[3]. 12 grudnia 1919 został szefem Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie^[1]. 14 października 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Będzin^[4]. Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty, z prawem noszenia munduru^[5]. 26 października 1923 prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała brygady^[6]. Na emeryturze zamieszkał w Ostrołęce^[2]. Tam zmarł 10 października 1932^[7][1][8].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – 1921 „za męstwo i odwagę, wykazane w bitwie kaniowskiej w składzie byłego II Korpusu Wschodniego w dniu 11 maja 1918 roku”^[9]
• Medal Zwycięstwa – 12 grudnia 1921^[10]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Kulik Mariusz, Polacy wśród wyższych oficerów armii rosyjskiej Warszawskiego Okręgu Wojskowego (1865-1914), Wydawnictwo Neriton, 2008.
• Czesław Parzych. Ostrołęczanie okresu II Rzeczypospolitej. „Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego”. 3, s. 70-84, 1989. Ostrołęka: Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe. ISSN 0860-9608. 
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Wrocławskie studia wschodnie, tomy 10-11, Uniwersytet Wrocławski. Ośrodek Badań Wschodnich, 2006.