Alfons Emil Gravier

Alfons Emil Gravier (ur. 1 stycznia 1871 w Warszawie, zm. 17 listopada 1953 w Łodzi^[1][2]) – architekt warszawski.

Życiorys

Ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. Wrócił do Warszawy w roku 1912. Jako przedstawiciel Warszawskiego Koła Architektów brał udział w obradach Stałego Komitetu Międzynarodowego Kongresu Architektów w Paryżu, a w roku 1913 uczestniczył w zjeździe architektów w Sankt Petersburgu. Był członkiem jury wielu konkursów architektonicznych.

Wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej zasady perspektywy i kosztorysowania. Po II wojnie światowej wykładał budownictwo na Politechnice Łódzkiej. W latach 1947–1951 był związany z PWSSP w Łodzi (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Łodzi), gdzie nauczał perspektywę i kreślenie oraz materiałoznawstwo, budownictwo, konstrukcje budowlane i drewniane^[3]. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (pod murem V, grób 71)^[4].

Ważniejsze realizacje

• Przebudowa pałacu Branickich na gmach ambasady francuskiej przy ul. Frascati w Warszawie (zburzony)
• Budynek Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie przy Wybrzeżu Kościuszkowskim 37 (1912–1913)
• Nadzorował budowę Biblioteki Publicznej przy ul. Koszykowej wznoszonej według projektu architekta Jana Heuricha.
• Budynek Szkół Budowlanych przy ul. Hożej 88 / Wspólnej 81 (ukończ. 1927)
• Willa własna przy ul. Profesorskiej 3
• Budynek Centralnego Towarzystwa Rolniczego przy ul. Kopernika 30 (1911–1912)
• Zakład dla umysłowo chorych w Gostyninie (z arch. Władysławem Jastrzębskim - konkurs 1929)
• Kościół św. Antoniego z Padwy w Łodzi (odbudowa 1951)

Przypisy