Alfons Hoffmann

Alfons Hoffmann

Tablica pamiątkowa poświęcona Alfonsowi Hoffmannowi: w kościele farnym w Grudziądzu
Data i miejsce urodzenia	12 listopada 1885 Grudziądz
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 1963 Gdańsk
profesor nauk technicznych
Specjalność: elektryczność
Alma Mater	Königliche Technische Hochschule Danzig
Profesura	1957
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Gdańska
Odznaczenia

Tablica pamiątkowa w Tleniu

Grób profesora Alfonsa Hoffmanna na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku

Alfons Hoffmann (ur. 12 listopada 1885 w Grudziądzu, zm. 30 grudnia 1963 w Gdańsku) – polski inżynier-elektryk, wychowanek i profesor Politechniki Gdańskiej, działacz państwowy i społeczny.

Życiorys

Był wybijającym się przedstawicielem ukształtowanej w okresie zaboru pruskiego inteligencji polskiej Pomorza Nadwiślańskiego. Najważniejszym żywiołem jego społecznej aktywności stały się towarzystwa śpiewacze w Gdańsku i na Kaszubach. Hoffmann działał także w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym SOKÓŁ oraz organizował akcję kolonijną dla dzieci robotników i rzemieślników w majątkach polskich ziemian na Pomorzu. W latach 1918-1920 działał na rzecz powrotu Pomorza do odrodzonej Polski. W 1920 roku został oddelegowany z Gdańska do powstającego w Toruniu urzędu wojewódzkiego jako specjalista ds. elektryfikacji Pomorza. Okres dwudziestolecia międzywojennego w życiu Alfonsa Hoffmanna to przede wszystkim jego dokonania jako dyrektora Pomorskiej Elektrowni Krajowej Gródek S.A. w zakresie elektryfikacji Pomorza oraz patrona Pomorskiego Związku Śpiewaczego i opiekuna Związku Harcerstwa Polskiego. Po 1945 kierował odbudową elektrowni na Raduni^[1].

Hoffmann nigdy nie należał do żadnej partii. Był człowiekiem zasad, których nie zmieniał pod wpływem nastrojów społecznych i politycznych. Ten specjalista pracował przy odbudowie kraju zaledwie do 1950 roku. Szanowany przez środowisko energetyków, był niedostrzegany, pomijany, niewygodny dla nowej władzy.

W 1925 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 1961 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[2].

W roku 1950 swego dawnego dyrektora zaprosił do pracy akademickiej Kazimierz Kopecki. Ta praca przysporzyła Hoffmannowi znacznie więcej radości i dawała więcej spokoju, przypieczętowała także cały jego imponujący dorobek tytułem profesorskim. Hoffmann jeździł z wykładami, należał do wielu krajowych i międzynarodowych organizacji gospodarczych, technicznych oraz naukowych.

W 1957 roku przyznany został mu tytuł profesora nadzwyczajnego^[2].

Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej ZAG Wisła.

Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon IX, kwatera profesorów) Politechniki Gdańskiej^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Józef Borzyszkowski, 2006, Życie i działalność społeczna Alfonsa Hoffmanna, referat wygłoszony na seminarium w Toruniu.
• Lidia Serbin-Zuba, 2006, Alfons Hoffmann – twórca szkoły grodkowskiej. Rzecz o charyzmatycznym hydroenergetyku z Pomorza, referat wygłoszony na seminarium w Toruniu.