Alfons Jabłoński

Alfons Jabłoński

„Alf”, „Radca”

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	19 marca 1899 Sternberg
Data i miejsce śmierci	9 października 1946 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	1916–1946
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość
Jednostki	8 pułk piechoty Legionów batalion KOP „Sarny”
Stanowiska	dowódca oddziału
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Odznaczenia

Alfons Jabłoński ps. „Alf”, „Radca” (ur. 19 marca 1899 w Sternbergu, zm. 9 października 1946 we Wrocławiu) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej oraz powojennego podziemia antykomunistycznego^[1].

Życiorys

W latach 1916–1918 służył w armii austro-węgierskiej, biorąc udział między innymi w walkach, w Albanii. W lutym 1919 jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego.

Zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1922 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jako oficer rezerwy 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie został zatrzymany w służbie czynnej^[2]. 23 sierpnia 1924 roku został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 roku na oficera zawodowego w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1922 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. 30 września 1924 roku został awansowany z dniem 1 października 1924 roku na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1924 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. Był długoletnim oficerem 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie^[5][6][7]. 22 września 1930 roku został przydzielony na trzymiesięczny XIV Kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu^[8]. 29 kwietnia 1933 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 117. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]. W 1939 roku służył w Batalionie KOP „Sarny”.

Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Kresów Wschodnich przez Armię Czerwoną wyjechał do Warszawy. Od lutego 1940 działał w Związku Walki Zbrojnej na terenie Warszawy. W 1941 pełnił funkcję instruktora wyszkolenia wojskowego Szarych Szeregów. Od 1943 dowodził Inspektoratem Zachodnim Gródek Jagielloński, w tym samym roku został szefem Wydziału operacyjnego Komendy Okręgu Lwów AK. W lipcu 1944 został szefem sztabu Okręgu Lwów „NIE”, zaś w grudniu 1945 w związku z włączeniem Lwowa do ZSRR wyjechał w głąb Polski.

Był działaczem powojennego podziemia antykomunistycznego, od stycznia 1946 kierował Wydziałem Organizacyjnym Okręgu Jelenia Góra „Zachód” Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (WiN). Był też pełniącym obowiązki zastępcy kierownika Okręgu Jelenia Góra „Zachód” WiN – ppłk. Bolesława Tomaszewskiego, a następnie od 20 maja 1946 pełniącym obowiązki kierownika tegoż Okręgu.

Został aresztowany w Jeleniej Górze pod przybranym nazwiskiem w dniu 9 czerwca 1946 i osadzony w więzieniu we Wrocławiu gdzie zmarł w więziennym szpitalu. Został pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu (pole 91S, rząd 2 od pola 91, grób 784)^[1][10].

W czerwcu 2016 ujawniono iż nieopłacone groby Alfonsa Jabłońskiego i uczestnika Powstania Warszawskiego Jana Fejge na Cmentarzu Osobowickim przeznaczone są do likwidacji. W sprawie grobów interweniował u prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza między innymi radny Robert Pieńkowski^[11].

Ordery i odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[12]

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
• Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].