Alfons Wojtkielewicz
 | |
 pułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 października 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small}      | |
Alfons Marian Wojtkielewicz (ur. 4 października[1] 1885 w Warszawie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 4 października 1885 w Warszawie, w rodzinie Aleksandra i Lucyny ze Śliwowskich[2][3][4][5].
Jako oficer I Korpusu Polskiego w Rosji reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[6].
W czasie wojny z bolszewikami, od 4 listopada 1919 do 17 sierpnia 1920 i od 7 września 1920 do zakończenia działań wojennych, dowodził 7 pułkiem Strzelców Wielkopolskich (7 stycznia 1920 przemianowany na 61 pułk piechoty wielkopolskiej). W okresie od 3 listopada 1922 do 15 października 1923 był słuchaczem II Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko zastępcy szefa sztabu[7]. W następnym roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. W 1928 dowodził 48 pułkiem piechoty Strzelców Kresowych w garnizonie Stanisławów. Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty. W okresie od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933 był słuchaczem VII Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Z dniem 31 października 1935 przeniesiony został w stan spoczynku[8].
Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej, więziony w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach.
Był żonaty z Zinaidą, miał córkę Irenę i syna Włodzimierza[9].
17 września 2009, w Sochaczewie na cmentarzu przy al. 600-lecia, odbyło się uroczyste posadzenie Dębu Pamięci, poświęconego Alfonsowi Wojtkielewiczowi.
Awanse
- podpułkownik - zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 185 lokatą w korpusie oficerów piechoty
- pułkownik - 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 42 lokatą w korpusie oficerów piechoty
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 awansowany został pośmiertnie do stopnia generała brygady[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (13 maja 1921)[11][4]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[9][12]
- Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)[13][3][14]
- Medal Niepodległości (9 listopada 1933)[15][2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[16]
Zobacz też
- Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ W Dzienniku Personalnym M.S.Wojsk. Nr 8 z 01.06.1935 r. sprostowana została data urodzenia z 5 na 4 października 1885 r.)
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-03]..
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-03]..
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-03]..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 604, tu podano, że urodził się 5 października 1885 Sochaczewie, a matka była z domu Ślizowska.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 1, nr 1, Warszawa 1918, s. 8.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 63 z 27.09.1923 r., s. 587.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 86.
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 159.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2976 z 13 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 825
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-03]..
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Tu także podano, że urodził się 5 października 1885 w Sochaczewie. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-03]..
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” (zamiast imienia: Alfons jest Adolf).
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 292.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Alfons Wojtkielewicz