Alfrēds Rubiks

Alfrēds Rubiks

Data i miejsce urodzenia	24 września 1935 Dyneburg
I sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Łotwy
Okres	od 1990 do 1991
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Łotwy
Poprzednik	Jānis Vagris
Członek Biura Politycznego KC KPZR
Okres	od lipca 1990 do listopada 1991
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego

Alfrēds Rubiks (ur. 24 września 1935 w Dyneburgu) – łotewski polityk, radziecki działacz komunistyczny. W latach 1984–1990 przewodniczący komitetu wykonawczego rady miejskiej Rygi, w latach 1990–1991 I sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Łotwy, od 1990 do 1991 członek Biura Politycznego KC KPZR, w latach 1993–1995 poseł na Sejm, w latach 2009–2014 deputowany do Parlamentu Europejskiego VII kadencji, w latach 1999–2015 lider Łotewskiej Partii Socjalistycznej.

Życiorys

W 1963 ukończył studia na wydziale mechanicznym Ryskiego Instytutu Politechnicznego, a w 1980 wyższą szkołę partyjną w Leningradzie. W latach 1954–1957 odbywał służbę w Armii Radzieckiej, a następnie pracował jako inżynier technolog i kierownik biura w fabryce maszyn elektrycznych w Rydze.

W 1950 wstąpił do Komsomołu^[1]. W latach 60. zajmował kierownicze stanowiska w tej organizacji w Łotewskiej SRR – był sekretarzem komitetu miejskiego w Rydze, później sekretarzem, a od 1990 do 1991 pierwszym sekretarzem Komitetu Centralnego. Od 1976 pełnił funkcję I sekretarza leningradzkiego komitetu rejonowego Komunistycznej Partii Łotwy w Rydze. W latach 1980–1991 był deputowanym Rady Najwyższej Łotewskiej SRR, a następnie do 1992 posłem do Rady Najwyższej niepodległej Łotwy. W 1982 objął stanowisko ministra przemysłu Łotewskiej SRR. W latach 1984–1990 sprawował urząd przewodniczącego komitetu wykonawczego ryskiej rady miejskiej. Do 1991 pełnił funkcję deputowanego na Zjazd Deputowanych Ludowych ZSRR^[2].

W kwietniu 1990 objął stanowisko I sekretarza Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Łotwy. Opowiadał się wówczas przeciwko niepodległości Łotwy i za jej pozostaniem w granicach zreformowanego ZSRR. W lipcu 1990 wszedł również w skład Biura Politycznego KPZR. W sierpniu 1991 poparł pucz moskiewski, stając na czele Komitetu Stanu Wyjątkowego na Łotwie. W tym samym miesiącu został tymczasowo aresztowany za udział w zamachu stanu i próbę obalenia łotewskiego rządu^[3]. Przebywając w areszcie, skutecznie ubiegał się o mandat poselski w wyborach do Sejmu w 1993^[2]. W lipcu 1995 został skazany na karę 8 lat pozbawienia wolności^[3].

W czerwcu 1996 był jednym z kandydatów na urząd prezydenta Łotwy, uzyskał wówczas 5 głosów poparcia w parlamencie^[4]. W listopadzie 1997 uzyskał warunkowe przedterminowe zwolnienie^[5]. Za swoją przynależność do Komunistycznej Partii Łotwy po styczniu 1991 objęty zakazem kandydowania w wyborach na Łotwie (z wyłączeniem wyborów do PE)^[6].

W 1999 został przewodniczącym Łotewskiej Partii Socjalistycznej^[7], ugrupowania o profilu komunistycznym. Do 2003 był współprzewodniczącym Rosyjskiego Związku Łotwy. W wyborach w 2009 uzyskał z listy Centrum Zgody mandat posła do Parlamentu Europejskiego VII kadencji^[8]. W PE był członkiem frakcji Zjednoczonej Lewicy Europejskiej – Nordyckiej Zielonej Lewicy^[8]. W wyborach w 2014 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję, kandydując z pierwszego miejsca odrębnej listy Łotewskiej Partii Socjalistycznej^[9]. W grudniu 2015 zrzekł się funkcji przewodniczącego Łotewskiej Partii Socjalistycznej, motywując swoją decyzję wiekiem oraz stanem zdrowia^[7]

Życie prywatne

Jego synowie Raimonds oraz Artūrs również zostali politykami.

Przypisy

Bibliografia

• Альфред Рубикс, saskanascentrs.lv [zarchiwizowane 2011-01-05]  (ros.).