Alfred Konkiewicz
 pułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 kwietnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 22 listopada 1953 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg){kind=small}   | |
Alfred Józef Stanisław Konkiewicz (ur. 18 kwietnia 1893 w Bogdanówce, zm. 22 listopada 1953 w Penley) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Bogdanówce, w ówczesnym powiecie zbaraskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka (opiekun lub ojciec), urzędnika prywatnego[1] i matki z domu Lizak[2]. Był starszym bratem Władysława (1897–1965) i Tadeusza (1906–1956), którzy tak jak i on byli piłkarzami Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków[3].
W 1911 ukończył z maturą Gimnazjum św. Anny w Krakowie[4] i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Naukę łączył z działalnością w Związku Strzeleckim, w którym ukończył niższy kurs oficerski[1].
4 września 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 2 Pułku Piechoty, z którym wyruszył na front karpacki. W październiku 1914 został mianowany na stopień chorążego piechoty i wyznaczony na stanowisko komendanta plutonu w 1. kompanii pułku. 11 listopada 1914 został ciężko ranny w boju pod Pasieczną i dostał się do rosyjskiej niewoli. W kwietniu 1915, po ucieczce z niewoli, został komendantem plutonu w II Baonie Uzupełniającym kapitana Tadeusza Andrzeja Terleckiego. 11 maja 1915 został przeniesiony do 4 Pułku Piechoty, a następnie zwolniony ze służby w celu ukończenia studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Później został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii, przydzielony do Pułku Piechoty Nr 15 i mianowany na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5].
7 lipca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austriacko-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem od 1 sierpnia 1917, zaliczony do I Rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny i przydzielony do 20 Pułku Piechoty[6]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 315. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy I batalionu 20 pp w Krakowie[9]. 31 marca 1924 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 95. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy I batalionu[11]. W maju 1925 w dalszym ciągu dowodził I batalionem 20 pp[12]. W maju 1927 został przeniesiony do 16 Pułku Piechoty w Tarnowie na stanowisko dowódcy III batalionu[13]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do 2 Pułku Piechoty Legionów w Pińczowie na stanowisko dowódcy II batalionu[14][15]. 24 grudnia 1929 został mianowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16]. W styczniu 1930 został przesunięty ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[17]. W marcu 1932 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko wykładowcy[18][19]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 35 Pułku Piechoty w Brześciu nad Bugiem na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[20]. W listopadzie 1935 został przeniesiony do 70 Pułku Piechoty w Pleszewie na stanowisko dowódcy pułku. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[21].
Na czele 70 pp walczył w kampanii wrześniowej. 19 września, w czasie bitwy nad Bzurą, dostał się do niemieckiej niewoli[2]. Przebywał kolejno w Oflagu IV C Colditz, Oflagu II A Prenzlau, Oflagu II E Neubrandenburg (od 24 marca 1941) i Oflagu VI B Dössel (od 17 września 1942)[22]. Zmarł 22 listopada 1953 w 3 Polskim Szpitalu w Penley. 25 listopada 1953 został pochowany na cmentarzu Wrexham.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (22 lutego 1921)[23][24]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[25][26]
- Krzyż Walecznych[27]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[28]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[29]
Przypisy
- ↑ a b c Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Historia Wisły ↓.
- ↑ Sprawozdanie 1911 ↓, s. 63.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 363, 493.
- ↑ Dz.Rozk. MSWojsk. ↓, Nr 79 z 22 lipca 1919 roku, poz. 2640, 2665.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, s. 772.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 42.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 182, 407.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 171, 349.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 268.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 146.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 136.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 18, 172.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 229.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23, 802.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 417.
- ↑ Straty ↓, numer jeniecki 48503.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 5 marca 1921 roku, s. 374.
- ↑ Wrona 1928 ↓, s. 24.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 361.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 493.
Bibliografia
- Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum Nowodworskiego czyli Św. Anny w Krakowie za rok szkolny 1911. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1911.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.)
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Stanisław Wrona: Zarys historji wojennej 20-go pułku piechoty Ziemi Krakowskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Linki zewnętrzne
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
- Internetowa Encyklopedia Wisły Kraków. Alfred Konkiewicz. Wisła Kraków Spółka Akcyjna. [dostęp 2020-07-03].
- Żołnierze Niepodległości. Alfred Konkiewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-07-03].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Baretka Krzyża Wojskowego Karola – Austro-Węgry. (Karl-Truppenkreuz)
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).