Alfred Laskiewicz

Alfred Laskiewicz
Alfred Stefan Laskiewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 grudnia 1888
Niżankowice, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1969
Londyn, Wielka Brytania

Miejsce spoczynku

Cmentarz Gunnersbury

Zawód, zajęcie

lekarz otolaryngolog

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

profesor

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Alfred Stefan Laskiewicz, (ur. 26 grudnia 1888 w Niżankowicach, zm. 9 listopada 1969 w Londynie), polski lekarz otolaryngolog, profesor zwyczajny Uniwersytetu Poznańskiego, twórca i kierownik Kliniki Otolaryngologicznej Uniwersytetu Poznańskiego, jeden z najwybitniejszych polskich otolaryngologów.

Życiorys

Syn Alfreda Ignacego Laskiewicza, lekarza-okulisty i Janiny z d. Schier, wnuk chirurga Franciszka Laskiewicza. Ukończył gimnazjum we Lwowie, a następnie Wydział Lekarski Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie 12 kwietnia 1913 roku uzyskał dyplom doktora wszechnauk lekarskich. W latach 1912-1913, jeszcze przed uzyskaniem dyplomu pracował w Klinice Chirurgicznej prof. Ludwika Rydygiera. Za zachętą prof. Antoniego Jurasza i z listem polecającym do prof. Ottokara Chiariego wyjechał we wrześniu 1913 r. na studia otolaryngologiczne do Wiednia. Kilkuletnie kształcenie się w klinice umożliwiło mu przyznane stypendium im. Barczewskiego. W Wiedniu pracował w klinikach profesorów Ottokara Chiariego, V. Urbantschitscha, A. Eiselsberga i G. Alexandra. Od lipca 1914 do listopada 1915 r. był etatowym młodszym asystentem kliniki prof. Ottokara Chiariego. Prócz zajęć klinicznych do jego głównych obowiązków należało przygotowanie wykładów i ćwiczeń oraz asystowanie profesorowi w konsultacjach i zabiegach chirurgicznych.

W listopadzie 1915 r. został powołany do armii austro-węgierskiej i pracował w oddziałach chirurgicznych szpitali wojskowych na Węgrzech, na Morawach i w Trieście. W końcu 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu kapitana i otrzymał przydział do Szpitala Wojskowego w Krakowie. Po zdemobilizowaniu, od marca 1919 r. do kwietnia 1922 r., pracował jako adiunkt Kliniki Laryngologicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego W tym okresie przebywał dwa miesiące w Klinice Chorób Uszu, Nosa i Szyi prof. W. Wittmaacka w Jenie.

Na zaproszenie prof. Antoniego Jurasza seniora, kierownika Katedry Otolaryngologicznej Uniwersytetu Poznańskiego, w lipcu 1922 r. rozpoczął pracę w tej katedrze, dysponującej wówczas tylko ambulatorium otolaryngologicznym. Po śmierci profesora Jurasza objął w sierpniu 1923 stanowisko zastępcy kierownika Kliniki Otolaryngologicznej. W czerwcu 1926 roku zorganizował na terenie zamku w Poznaniu Klinikę Otolaryngologiczną na 32 łóżka z własną przykliniczną przychodnią, podręczną pracownią analityczną, pracownią histologiczną, aparatem rentgenowskim (diagnostycznym i leczniczym), fototerapią dla chorych na gruźlicę górnych dróg oddechowych i inhalatorium oraz własną salą wykładową i biblioteką naukową. W 1930 r. klinikę wyposażył w audiometr zwany otoaudionem. W 1932 r. z jego inicjatywy otwarto przy klinice Poradnię Wad Mowy i Głosu. Klinika Otolaryngologiczna należała do najlepiej zaopatrzonych w instrumentarium i aparaturę klinik otolaryngologicznych w Polsce.

W 1927 roku uzyskał veniam legendi z otolaryngologii. Habilitował się na podstawie pracy O tkance adenoidalnej krtani ludzkiej i O zachowaniu się tkanki łącznej w przewlekłym zapaleniu migdałka podniebiennego i gardłowego. Przewód habilitacyjny został przeprowadzony pod kierownictwem prof. Jana Szmurły na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W roku 1929 został profesorem nadzwyczajnym, w 1938 zwyczajnym. W 1939 roku został wybrany prodziekanem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego. Wyszkolił trzydziestu asystentów i uczniów, z których czterech zostało profesorami i kierownikami katedr otolaryngologicznych (Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Małecki, Aleksander Radzimiński i Aleksander Zakrzewski), trzech – docentami (Tadeusz Gerwel, Maria Łączkowska, R. Rabiński), a wielu ordynatorami oddziałów szpitalnych. Od 1935 r. organizował coroczne dwutygodniowe kursy dokształcające i operacyjne dla otolaryngologów. W 1938 odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej.

W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany z przydziałem do Szpitala Wojskowego w Łodzi. Po agresji ZSRR na Polskę wraz z wojskiem przekroczył granicę polsko-rumuńską. Trzy miesiące przebywał w obozach dla internowanych żołnierzy polskich. Dzięki uzyskaniu stypendium Fundacji Rockefellera wyjechał do Bukaresztu, gdzie do końca 1941 r. pracował w klinice otolaryngologicznej prof. Metzianu. Następnie przedostał się do Persji i wstąpił do II Korpusu pracując jako lekarz wojskowy na terenie Iraku i Palestyny. W 1943 został zdemobilizowany i skierowany do pracy w Polskim Czerwonym Krzyżu w Tel Awiwie. W grudniu 1947 wyjechał do Wielkiej Brytanii, zamieszkał w Londynie, gdzie w 1949 otrzymał prawo wykonywania zawodu i poświęcił się praktyce lekarskiej. Był nadal czynny jako operator, nie zaprzestając pracy naukowej. Swoje prace ogłaszał w czasopismach europejskich, amerykańskich i polskich. Ogłosił prace w ośmiu polskich i osiemnastu europejskich i amerykańskich czasopismach lekarskich. 195 prac poświęcił zagadnieniom klinicznym chorób uszu, nosa, gardła i krtani. W pracach doświadczalnych omówił badania bakteriologiczne i serologiczne w ozenie i twardzieli, badania nad chorobą kesonową oraz badania nad czynnością aparatu nerwowego krtani, prowadzone z fizjologiem prof. L. Byszewskim. 19 prac poświęcił historii medycyny, a 11 prac zasługom naukowym lekarzy i uczonych pracujących na uniwersytetach polskich. Ocenił pięć podręczników otolaryngologii prof. Jana Szmurły i dwie monografie prof. Tadeusza Wąsowskiego. W Polskim Przeglądzie Otolaryngologicznym zamieścił liczne streszczenia prac otolaryngologicznych z niemieckich, austriackich i francuskich czasopism lekarskich. W ostatnich latach swego życia poświęcał się głównie fizjologii ucha oraz audiologii.

Był jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, jego wiceprezesem w latach 1922–1930 i prezesem w latach 1937–1939. W latach 1930–1939 był prezesem Sekcji Poznańsko-Pomorskiej PTO. Redaktor naczelny Polskiego Przeglądu Otolaryngologicznego (1933-1939). Współredaktor zagraniczny Acta Otolaryngologica, Practica Otolaryngologica, Monatschrift für Ohrenheilkunde, Revue de Laryngologie, Zeitschrift fur Hals-Nasen und Ohrenheilkunde, Otolaryngologica Slavica i Valsalva. Podczas II wojny światowej był założycielem i redaktorem czasopisma Lekarz Polski na Wschodzie.

Na Bliskim Wschodzie był przewodniczącym Polskiego Towarzystwa im. Kopernika, a po przybyciu do Wielkiej Brytanii członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Naukowego na. Obczyźnie i wiceprzewodniczącym Komisji Lekarskiej Towarzystwa.

Był członkiem Collegium Otolaryngologicum Amicitiae Sacrum (1932), The Royal Society of Medicine (1938), Laryngological and Otological Society of the Royal Society of Medicine (1951) i Rumuńskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, członkiem korespondentem Societé Francaise dé Oto-Rhino-Laryngologie (1934) i Węgierskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego (1939). Był członkiem honorowym Soc. Oto-Rhino-Laryngologie Espanola de Madrid (1932), Societa Oto-Laryngologica Italiana, Bułgarskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego (1937), Collegium Oto-laryngologicum Amicitiae Sacrum, Austriackiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, Niemieckiego Towarzystwa Otolaryngologicznego i Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologicznego (1958). Uczestniczył niemal we wszystkich zjazdach międzynarodowych otolaryngologów, w ostatnich latach swego życia mimo złych warunków materialnych wziął udział w Międzynarodowym Zjeździe Otolaryngologów w Chicago w 1967 i w 1969 roku w Meksyku.

Z krajem utrzymywał ścisłe więzy, interesował się rozwojem polskiej otolaryngologii. Przyjmował w swoim domu w Londynie dawnych asystentów, wprowadzając ich do szpitali, klinik i angielskich towarzystw naukowych. Jego dom cechowała prawdziwie staropolska gościnność. Był znawcą muzyki i miłośnikiem sztuki. Uczony o niepospolitej pracowitości i jeden z najbardziej zasłużonych lekarzy dla polskiej otolaryngologii.

Zmarł w szpitalu St. Mary’s Abbott w Londynie. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu Gunnersbury[1].

Jego żoną była Władysława z domu Strumińska. Mieli dwie córki: Bożenę, otolaryngologa, i Joannę. Obie mieszkają w Londynie.

Przypisy

  1. Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (17), s. 98, Grudzień 1969. Koło Lwowian w Londynie. 

Bibliografia, źródła

  • Biogram Alfred Laskiewicz w: Stanisław Portalski, Zarys Historii Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, Londyn 2009, wyd. PTNO s.378-381
  • Stanisław Zabłocki, Alfred Stefan Laskiewicz (1888-1969) w: Magazyn Otorynolaryngologiczny, 2006 VI, suplement IX, wersja elektroniczna artykułu

Media użyte na tej stronie

Alfred Laskiewicz.jpg
Alfred Laskiewicz (1888-1969) – Polish physician, otorhinolaryngologist