Alfred Spett

Alfred Spett

pułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1888 Latoszyn
Data i miejsce śmierci	21 października 1952 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1948
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	34 pułk strzelców 14 kompania saperów kolejowych 1 Pułk Saperów Kolejowych
Stanowiska	dowódca plutonu dowódca kompanii dowódca batalionu dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Alfred Spett (ur. 15 stycznia 1880 w Latoszynie, zm. 21 października 1952 w Londynie) – pułkownik saperów inżynier Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Alfred Spett urodził się 15 stycznia 1880 roku w Latoszynie, w rodzinie Józefa, adwokata, i Marii ze Steinhausów. W 1904 roku uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął studia inżyniersko-komunikacyjne na Politechnice Lwowskiej, następnie kontynuował je w Wiedniu do 1910 roku. W latach 1901–1902 odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Po jej ukończeniu został awansowany na kadeta rezerwy oddziałów piechoty Obrony Krajowej ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1903 roku. W styczniu 1913 roku posiadał przydział mobilizacyjny do 18 pułku piechoty Obrony Krajowej w Przemyślu^[1]. W 1914 roku został zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Służył w c. i k. 34 pułku strzelców na froncie rosyjskim, a później froncie włoskim. Dowodził plutonem, a następnie kompanią. W 1914 roku awansował na podporucznika (niem. Leutnant), a rok później porucznika (niem. Oberleutnant).

3 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika, zaliczeniem do 1 Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny aż do demobilizacji, i przydzielony do IV batalionu kolejowego^[2]. W IV batalionie kolejowym objął dowodzenie 14 kompanią wojsk kolejowych. W latach 1919–1920 był referentem kolejki wąskotorowej w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”, a następnie referentem technicznym w Departamencie II Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 30 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w Korpusie Wojsk Kolejowych, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[3]. Pełnił wówczas służbę na stanowisku zastępcy dowódcy 10 baonu kolejowego. Następnie objął dowództwo tego baonu. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę na stanowisku szefa Szefostwa Kolejnictwa 2 Armii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 1 pułk wojsk kolejowych^[4].

W listopadzie 1921 roku został pełniącym obowiązki zastępcy dowódcy 1 pułku wojsk kolejowych. 28 lutego 1922 roku komendant Obozu Warownego „Kraków” generał Zdzisław Kostecki odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[5].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kolejowych^[6]. W lipcu 1922 roku został komendantem Kolejowej Linii Ćwiczebnej^[7]. Z dniem 1 grudnia 1923 roku został przeniesiony kierownikiem Centralnego Zarządu Parków i Warsztatów (później przemianowanego na Centralny Zarząd Parków i Warsztatów Saperów Kolejowych) w Krakowie na stanowisko kierownika^[8]. 31 marca 1924 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kolejowych^[9]. 11 marca 1926 roku został przeniesiony do kadry oficerów saperów kolejowych i przydzielony do Departamentu V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa Wydziału III Saperów^[10]. 29 stycznia 1927 roku został mianowany dowódcą 1 pułku saperów kolejowych w Krakowie^[11]. 4 grudnia 1928 roku został przeniesiony z korpusu oficerów saperów kolejowych do korpusu oficerów inżynierii i saperów. Z dniem 5 listopada 1928 roku został przydzielony do Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, w charakterze kierownika Kursu dla Oficerów Sztabowych Saperów na okres sześciu miesięcy^[12]. Z dniem 28 lutego 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[13]. Na emeryturze mieszkał we Lwowie. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto, był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[14]. W latach 1934–1939 pełnił obowiązki dyrektora Okręgu Poczt i Telegrafów w Krakowie.

W chwili wybuchu wojny w 1939 roku ewakuował personel Poczt i Telegrafów Okręgu Krakowskiego do Rumunii. W latach 1940–1941 był osadzony w obozie przejściowym na Cyprze, a następnie udał się do Palestyny i pracował przy dostawie żywności dla Armii Polskiej. Od 1941 do 1942 roku był zatrudniony w wojskowym arsenale w Asmarze w Erytrei. W 1943 roku został powołany do służby czynnej i natychmiast przeniesiony w stan nieczynny wraz z mianowaniem na przewodniczącego PCK w Kairze. W 1947 roku został wpisany na stan ewidencyjny Ośrodka Rezerwy Personalnej Oficerów Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie. W 1948 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, a w 1948 został zdemobilizowany. Zamieszkał w Londynie, gdzie pracował.

Zmarł 21 października 1952 roku w Londynie. Pochowany na cmentarzu Old Brompton^[15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5113
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)^[16]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 10 listopada 1928^[17][18])

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
• Rocznik oficerski rezerw 1934.
• 1 Pułk Saperów Kolejowych. W dniu święta pułkowego. Jednodniówka, oprac. zb., Drukarnia Polska Franciszka Zemanka, Kraków 20 czerwca 1927.
• Adam Julian Szugajew, Saperzy w Służbie Polsce, Londyn 1985.
• Andrzej Suchcitz, Spett Alfred (1880–1952), Polski Słownik Biograficzny, tom XLI, Warszawa 2002 [1].
• PiotrP. Zarzycki PiotrP., 1 Batalion Mostów Kolejowych, Pruszków: Wydawnictwo „Ajaks”, 2005, ISBN 83-88773-26-7, OCLC 69369558 .