Alfred Tarnowski
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
Alfred Tarnowski (ur. 3 marca 1917 we Lwowie, zm. 24 listopada 2003 w Krakowie) – polski szachista i teoretyk szachów.
Kariera szachowa
Szachowe szlify zdobywał w rodzinnym Lwowie, gdzie mieszkał do 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej przeprowadził się do Krakowa. W 1946 roku zadebiutował w pierwszych powojennych mistrzostwach Polski w Sopocie, gdzie podzielił siódme miejsce. W kolejnych latach jeszcze dwunastokrotnie awansował do finałów mistrzostw kraju, zdobywając dwa medale: złoty (w 1961 roku w Katowicach) oraz srebrny (w 1949 roku w Poznaniu). Czterokrotnie uczestniczył w olimpiadach szachowych (w latach 1952, 1958, 1960 i 1962), zdobywając 29½ pkt w 56 partiach (ogólny wyniki procentowy 52,7%)[1]. Brał udział w ośmiu turniejach i dwudziestu meczach międzynarodowych.
Tarnowski był cenionym trenerem i teoretykiem. Jako jeden z nielicznych w tym czasie polskich szachistów publikował prace z zakresu teorii otwarć. Z jego analiz wariantu Najdorfa obrony sycylijskiej korzystał sam Najdorf. Był uznanym znawcą partii hiszpańskiej i obrony słowiańskiej, a także obrony półsłowiańskiej, w której w 1950 roku w pokonał arcymistrza Marka Tajmanowa.
Przypisy
Bibliografia
- W.Litmanowicz, J.Giżycki, "Szachy od A do Z", tom II, Warszawa 1987, str. 1218
Linki zewnętrzne
- Alfred Tarnowski – wybrane partie szachowe (ang.)
