Alfredo Ottaviani

Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Alfredo Ottaviani

Kardynał prezbiter
Semper idem Zawsze ten sam
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	29 października 1890 Rzym
Data i miejsce śmierci	3 sierpnia 1979 Watykan
Proprefekt Świętej Kongregacji Nauki Wiary
Okres sprawowania	1966–1968
Sekretarz Najwyższej Świętej Kongregacji Świętego Oficjum
Okres sprawowania	1959–1966
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	18 marca 1916
Nominacja biskupia	5 kwietnia 1962
Sakra biskupia	19 kwietnia 1962
Kreacja kardynalska	12 stycznia 1953 Pius XII
Kościół tytularny	S. Maria in Domnica

Alfredo Ottaviani (ur. 29 października 1890 w Rzymie, zm. 3 sierpnia 1979 w Watykanie) – włoski kardynał i biskup rzymskokatolicki, ostatni sekretarz Najwyższej Świętej Kongregacji Świętego Oficjum w latach 1959–1966, w latach 1966–1968 proprefekt Świętej Kongregacji Nauki Wiary, kardynał od 1953.

Życiorys

Był jedenastym z dwanaściorga dzieci w robotniczej rodzinie^[1].

Studiował w Papieskim Seminarium Rzymskim. 18 marca 1916 przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie.

Po studiach wykładał w kilku uczelniach katolickich w Rzymie (Athenaeum Św. Apolinarego, Athenaeum „De Propaganda Fide”), był także rektorem Papieskiego Kolegium Czeskiego oraz prowadził działalność duszpasterską. W latach 1928–1929 był sekretarzem Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych. W czerwcu 1929 został mianowany substytutem w Sekretariacie Stanu, w grudniu 1935 asesorem w Kongregacji Św. Oficjum. Otrzymał tytuły honorowe tajnego szambelana papieskiego (1922), prałata domowego (1927) oraz protonotariusza apostolskiego (1931).

Jako wieloletni współpracownik kolejnych papieży 12 stycznia 1953 został mianowany kardynałem z tytułem diakona S. Maria in Domnica. Papież Pius XII powierzył mu jednocześnie funkcję prosekretarza Kongregacji Św. Oficjum. Od listopada 1959 sekretarz Kongregacji. W sierpniu 1959 był legatem papieskim na obchody 100-lecia ustanowienia hierarchii katolickiej w Kanadzie.

Uczestniczył w konklawe w latach 1958 i 1963. 5 kwietnia 1962 został mianowany arcybiskupem tytularnym diecezji Berrea. Konsekracji dokonał 19 kwietnia 1962 w Rzymie papież Jan XXIII.

Brał udział w obradach soboru watykańskiego II (1962–1965). 30 czerwca 1963 koronował Pawła VI. Była to ostatnia koronacja papieska w dziejach. W 1966 został mianowany proprefektem Kongregacji Doktryny Wiary. Zrezygnował z tej funkcji w styczniu 1968 ze względu na podeszły wiek. W czerwcu 1967 został podniesiony do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem tytułu S. Maria in Domnica pro hac vice. W obliczu proponowanych po soborze watykańskim II zmian liturgicznych w 1969 wraz z kardynałem Antoniem Baccim i grupą rzymskich teologów napisał pracę Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae. Autorzy książki wystosowali list do Pawła VI wyrażający prośbę o zachowanie dotychczasowego rytu mszy świętej. Po reformie konklawe dokonanej przez Pawła VI 1 stycznia 1971 utracił czynne prawo wyborcze (miał już wówczas ukończone 80 lat).

Kardynał Ottaviani jest autorem dwutomowej rozprawy o katolickich zasadach, którymi powinny się kierować relacje Kościoła i państwa Institutiones iuris publici ecclesiastici (Vatican 1957–1960).

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna Alfreda Ottavianiego w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2011-07-10]
• Alfredo Ottaviani w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2011-07-10]