Ali Aslan

Ali Aslan (ur. 1932) syryjski wojskowy, w latach 1998-2002 szef sztabu syryjskich sił zbrojnych.

Życiorys

Jest alawitą[1], według niektórych źródeł pochodzi z konfederacji rodowo-plemiennej Matawira[2], według innych - z konfederacji Kalbijja[3].

Ukończył Akademię Wojskową w Hims[4]. Związany z partią Baas. W walce o władzę między jej frakcją radykalną kierowaną przez gen. Salaha Dżadida a bardziej umiarkowaną gen. Hafiza al-Asada popierał tę drugą grupę, która ostatecznie w 1970 przejęła na trwałe rządy w Syrii[5].

Podczas wojny Jom Kipur dowodził 5 dywizją piechoty na wzgórzach Golan, odnosząc sukcesy w początkowej fazie wojny. Chociaż ostatecznie syryjskie uderzenie zostało odparte, prezydent Hafiz al-Asad za okazaną podczas walk odwagę w 1975 mianował Aslana zastępcą szefa sztabu armii syryjskiej[4].

W 1979 VII kongres syryjskiej partii Baas wybrał go do komitetu centralnego organizacji[6]. Cztery lata później prezydent Hafiz al-Asad, ówcześnie ciężko chory, nie wymienił go wśród członków komitetu, który w razie jego śmierci miał tymczasowo przejąć władzę w kraju. Nieoficjalnie wskazywano jednak, że al-Asad życzył sobie w rzeczywistości, by Ali Aslan po jego śmierci stanął na czele sił zbrojnych (był bowiem najwyższym stopniem, po prezydencie, oficerem-alawitą), podczas gdy rządem miałby pokierować dotychczasowy minister spraw zagranicznych Abd al-Halim Chaddam[7]. Aslan zaliczał się do kręgu najbliższych współpracowników Hafiza al-Asada[8]. W 1998 zastąpił Hikmata asz-Szihabiego na stanowisku szefa sztabu armii syryjskiej[8].

Na stanowisku tym zdołał poprawić gotowość bojową Syrii, mimo ograniczonego budżetu na przeprowadzaną reorganizację[8]. Prowadził rozmowy z Japonią i kilkoma krajami Europy Wschodniej w sprawie zawarcia z Syrią umów wojskowych. Gdy w 2001 premierem Izraela został Ariel Szaron, Aslan stwierdził, że Syria zagrożona jest atakiem ze strony Izraela i postulował dalszą rozbudowę syryjskiej armii[4].

Szefem sztabu wojsk syryjskich pozostał do 2002, gdy osiągnął wiek emerytalny i odszedł z armii[3]. Jego odejście było wynikiem decyzji prezydenta Baszszara al-Asada i było prawdopodobnie wynikiem konfliktu z wpływowym wicedyrektorem Wywiadu Wojskowego gen. Asifem Szaukatem, mężem siostry prezydenta Buszry[8]. Zastąpienie Aslana przez gen. Hasana Turkumaniego, sunnitę, mogło również mieć na celu przywrócenie równowagi w elicie władzy między alawitami i sunnitami[8].

Przypisy

  1. ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 29.
  2. ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 213-214.
  3. ↑ a b Fyderek Ł.: Pretorianie i technokraci w reżimie politycznym Syrii. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2011, s. 105-106. ISBN 978-83-7638-111-4.
  4. ↑ a b c S. M. Moubayed, Steel & Silk, s. 40.
  5. ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 197.
  6. ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 102.
  7. ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 119.
  8. ↑ a b c d e G. Gambill, The Military-Intelligence Shakeup in Syria

Bibliografia

  • van Dam N.: The Struggle for Power in Syria. Politics and Society under Asad and the Ba'ath Party. London: I. B. Tauris, 2011. ISBN 978-1-84885-760-5.
  • Moubayed S. M.: Steel & Silk. Men and Women who shaped Syria 1900–2000. Cune Press, 2006, s. 40. ​ISBN 978-1-885942-41-8​.