Ali ibn Husajn

Ali ibn Husajn
Ozdoba wierzących (arab. Zayn al-Ābidīn), Pan wierzących (arab. Sayyid al-Ābidin), Syn najlepszej dwójki (arab. Ibn al-Khiyaratayn), Nieskalany (arab. Al-Zaki), Zaufany (arab. al-Amīn)
Ilustracja
Czwarty Imam imamitów, trzeci imam ismailitów
Okresod 680
do 713
PoprzednikHusajn ibn Ali
NastępcaMuhammad al-Bakir
Dane biograficzne
DynastiaAhl al-Bajt
Data i miejsce urodzenia4 stycznia 659 (5 Sza’aban 38 AH)
Al-Kufa bądź Medyna
Data i miejsce śmierci20 października 713 (12 bądź 25 Muharram 95 AH)
Medyna
Miejsce spoczynkucmentarz al-Baki
OjciecHusajn ibn Ali
Matka„Pani Ziemi” (per. Szahrbānū)
Rodzeństwodwóch braci, trzy siostry
Małżeństwodwie żony
Dzieciośmioro (w tym Muhammad al-Bakir i Zajd ibn Ali)

Ali ibn Husajn (arab. علي بن الحسين, ur. 659, zm. 713) – czwarty imam imamitów i trzeci imam ismailitów.

Prawnuk Mahometa, wnuk Alego, syn Husajna i Szahrbanu, niewolnicy, która według późniejszej szyickiej tradycji miała być córką ostatniego szachinszacha z dynastii Sasanidów, Jezdegerda III. Jako jeden z nielicznych przeżył masakrę pod Karbalą, gdzie następnie wojska Jazida wzięły go do niewoli przed obliczę umajjadzkiego kalifa w Damaszku. Ostatecznie wypuszczony na wolność, w drodze powrotnej do Medyny, wygłosił przemowy w Damaszku i Kufie w obronie własnego ojca i jego misji (oporu wobec Umajjadów i próby ustanowienia kalifatu rządzonego przez potomków Mahometa). Najczęściej podawana data jego śmierci to rok 713/714, ale w źródłach występują także daty 710/711, 711/712 oraz 717/718 i 718/719. Niektóre źródła szyickie twierdzą że zmarł w wyniku otrucia przez kalifa Al-Walida albo Hiszama[1].

Przypisy

Media użyte na tej stronie