Alice N’ Chains

Alice N’ Chains

Alice N’ Chains (1987)
Inne nazwy	Sleze, Alice N’ Chainz
Rok założenia	1984 (jako Sleze)
Rok rozwiązania	1987
Pochodzenie	Seattle, Waszyngton
Gatunek	glam metal[1][2]
Aktywność	1986–1987
Powiązania	Sleze, Alice in Chains, My Sister's Machine, Second Coming
Skład
Layne Staley Nick Pollock Johnny Bacolas James Bergstrom
Byli członkowie
Mike Mitchell

Alice N’ Chains – amerykański zespół muzyczny utworzony w roku 1984 w Seattle w stanie Waszyngton pod nazwą Sleze^[3], z inicjatywy gitarzysty oraz basisty Johnny’ego Bacolasa, basisty Byrona Hansena, gitarzysty Zoli Semanate oraz perkusisty Jamesa Bergstroma. W 1986 po dołączeniu do zespołu Nicka Pollocka, formacja zmieniła nazwę na Alice N’ Chains^[4][5][6]. W czasie swojej półtorarocznej działalności, grupa zarejestrowała dwa albumy demo^[7][8]. Projekt został rozwiązany w roku 1987^[9], a jego członkowie utworzyli nowe grupy muzyczne^[6].

Historia

Zespół został uformowany przez Staleya, Pollocka, Bacolasa oraz Bergstroma, którzy występowali w grupie Sleze, pełniącej w głównej mierze funkcję cover bandu, prezentującej na swoich koncertach własne interpretacje utworów z repertuaru takich wykonawców jak Armored Saint, Mötley Crüe, Venom czy Slayer^[10]. Po opuszczeniu szeregów zespołu przez Chrisa Markhama^[11], Staley oraz Bergstrom złożyli ofertę współpracy Nickowi Pollockowi^[11]. Po pewnym czasie muzycy zdecydowali się na przyjęcie nazwy Alice N’ Chains. Jej pomysłodawcą był Russ Klatt, wokalista występujący w zespole Slaughterhouse Five^[12][13]. Podczas rozmowy z Bacolasem w 1986, zasugerował on muzykowi dwie propozycje – Alice in Wonderland oraz Alice in Chains. „Rozmawialiśmy między innymi o zmianie nazwy dla zespołu. Nagle padło stwierdzenie – Alice in Wonderland? Co o tym sądzisz? Może być? Być może... Alice in Chains?” – wspominał Bacolas^[12]. Druga z nazw bardzo spodobała się muzykowi, który następnego dnia poinformował o tym kolegów z zespołu. Jedynym problemem był fakt, iż nazwa w sposób jednoznaczny kojarzyła się z niewolnictwem kobiet. „Pamiętam jak Layne przyszedł i poinformował mnie, że wraz z kolegami zmieniają nazwę na Alice in Chains. Nie byłam z tego faktu zadowolona. Zaczęłam mu tłumaczyć, że nazwa ta będzie się mocno kojarzyć ze zniewoleniem kobiet. Potem nie miałam z nim kontaktu przez około dwa tygodnie, ponieważ byłam zaniepokojona i urażona” – wspominała matka wokalisty, Nancy McCallum^[14]. W konsekwencji muzycy zdecydowali się na zmianę proponowanego zapisu nazwy z Alice in Chains na Alice N’ Chains dzięki czemu nazwę grupy można rozumieć jako „Alicja i łańcuchy”^[12].

Na początku roku James Bergstrom zwrócił się o pomoc w realizacji albumu demo do Timothy’ego „Tima” Branoma. „Byłem starszy i trochę bardziej doświadczony w tym czasie” – wspominał^[7]. Proces przedprodukcji rozpoczął się w styczniu i trwał trzy miesiące^[7]. Wiosną rozpoczęła się sesja nagraniowa. W utworach „Fat Girls” oraz „Lip Lock Rock” na gitarze basowej zagrał Mike Mitchell^[7]. Wersje instrumentalne były nagrywane na terenie kompleksu sali prób Music Bank, natomiast partie wokalne Staley rejestrował w domu Branoma na terenie Richmond Beach^[7]. „Pracowałem z Layne miesiącami nad jego wokalem. Byłem gotów go posłać do maestro Davida Kyle na lekcje, jednak nie był on zainteresowany. Więc przychodził do mojego domu kilka razy w tygodniu i razem słuchaliśmy kaset z moim wokalem na rozgrzewkę po to, by się upewnić, że będzie to praktykował” – wspominał Branom^[7]. Aby polepszyć operowanie swoim głosem, Staley ostatecznie udał się na lekcje do Kyle’a, u którego nauki pobierali między innymi Ann Wilson z zespołu Heart, Chris Cornell z Soundgarden czy Geoff Tate z Queensrÿche^[7]. Thad Byrd, który pomagał grupie Sleze, przyznał w jednym z wywiadów, że „Layne był bardzo dumny z faktu, iż jego trenerem śpiewu jest ta sama osoba co Geoff’a Tate”^[7]. Sesja nagraniowa odbyła się w London Bridge Studio na terenie Seattle^[7].

W połowie 1986, Thad Byrd szukał zespołu, który mógłby pojawić się w jego filmie fabularnym Father Rock. Jak wspominał reżyser, Bergstrom nakręcił krótką reklamę, w której odpowiedział na pytanie, dlaczego jego zdaniem grupa powinna pojawić się w filmie. Odpowiedź brzmiała: „Ponieważ jesteśmy największym hair metalowym zespołem z Seattle!”^[7]. Byrd wypełnił czek na sumę 300 dolarów, w zamian za pojawienie się zespołu w filmie^[15] i możliwość użycia jednego z utworów z repertuaru grupy^[7]. Pieniądze przekazane przez Byrda, zespół wykorzystał na pokrycie kosztów finalizacji produkcji związanej z nagrywaniem materiału demo^[7].

Następnie zespół wystąpił w Kane Hall na University of Washington, przed niespełna tysięcznym audytorium^[7]. W sierpniu 1986 Branom zakończył proces nagrywania ścieżek na album demo^[7]. Miksowanie odbyło się w Triad Studios w miejscowości Redmond w stanie Waszyngton. Inżynierem dźwięku został Peter Barnes^[16]. W tym samym czasie, stosunki pomiędzy Branomem a basistą Mike Mitchellem zaczęły ulegać pogorszeniu. Muzyk był o kilka lat starszy od swoich kolegów z zespołu i mieszkał w dzielnicy uniwersyteckiej wraz ze swoją dziewczyną, Lisą Ahern Rammell^[7], która zajmowała się makijażem muzyków^[6]. Ostatecznie materiał ukazał się niezależnie. W jego skład weszły trzy kompozycje – „Fat Girls”, „Lip Lock Rock” oraz „Over the Edge”^[6][16]. Udział w ich komponowaniu mieli Bergstrom, Pollock, Jim Sheppard oraz Staley^[7]. Branom przyznał, że „cały materiał brzmiał jak połączenie Duran Duran, INXS oraz Led Zeppelin”^[6].

Kilka miesięcy później, Mitchell opuścił szeregi zespołu. W jego miejsce powrócił Johnny Bacolas, który przez krótki czas udzielał się w formacji Ascendent^[6]. Na przełomie jesieni i zimy, zespół nagrał utwór „Queen of the Rodeo”^[17]. Autorami zostali Staley oraz Jet Silver, przyjaciel muzyka oraz wokalista hardrockowej formacji The Gang Bang^[18]. W styczniu 1987 zespół zarejestrował drugi album demo. Sesja odbyła się w domowym studiu nagraniowym PC Ring^[16]. Materiał ukazał się w limitowanej edycji 100 kopii, które zostały przekazane przyjaciołom i fanom zespołu^[6]. W skład wydawnictwa weszło łącznie sześć kompozycji^[16]. Inżynierem dźwięku został Jeff Meyers^[16].

1 maja zespół zagrał koncert w Tacoma Little Theater^[19]. „To była piorunująca chwila. Po prostu wiedziałem, że muszę być w zespole z tym facetem” – przyznał Jerry Cantrell, wspominając pierwszy raz, gdy zobaczył Staleya na żywo^[19]. W drugiej połowie roku, grupa została oficjalnie rozwiązana, a członkowie zespołu zajęli się nowymi projektami muzycznymi^[6].

Po rozwiązaniu

Po rozwiązaniu zespołu, Staley dołączył do amatorskiej grupy Cantrella, Diamond Lie, w składzie której byli już basista Mike Starr oraz perkusista Sean Kinney. Niedługo potem, formacja oficjalnie przyjęła nazwę Alice in Chains^[20]. Nick Pollock uformował wraz z członkami grupy Mistrust nowy projekt muzyczny, My Sister's Machine^[21][22]. Bergstrom dołączył do grupy Second Coming, prezentującej muzykę z szeroko pojętego industrial i rocka^[23]. W 1990 do zespołu dołączył Bacolas^[23]. W 2010 grupa została oficjalnie rozwiązana^[23]. Bacolas skupił się na pracy producenta muzycznego oraz inżyniera dźwięku.

Skład zespołu

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[6]:

• Layne Staley – śpiew (1986–1987)
• Nick Pollock – gitara (1986–1987)
• Johnny Bacolas – gitara basowa (1986–1987)
• James Bergstrom – perkusja (1986–1987)

Byli członkowie

• Mike Mitchell – gitara basowa (1986)^[7]

Dyskografia

Albumy demo

• Demo #1 (1986) (wydany niezależnie)
• Demo #2 (1987) (wydany niezależnie)

Przypisy

Bibliografia

• Nick Talevski: Knocking on Heaven’s Door: Rock Obituaries. Omnibus Press, 2006. ISBN 978-1846090912. (ang.)
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. Toronto: ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.)
• Jacob McMurray: Taking Punk to the Masses: From Nowhere to Nevermind. Fantagraphics, 2011. ISBN 978-1606994337. (ang.)
• Mark Yarm: Everybody Loves Our Town: An Oral History of Grunge. Nowy Jork: Three Rivers Press, 2012. ISBN 978-0307464446. (ang.)
• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.)

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie zespołu
• Alice N’ Chains oraz Alice in Chains w Encyclopaedia Metallum (ang.).