Alice Parizeau
Alice Parizeau (urodzona jako Alicja Poznańska) (ur. 25 lipca 1930, zm. 30 września 1990) – kanadyjska pisarka, eseistka, dziennikarka i kryminolog z Quebecu pochodzenia polskiego.
Młodość
Urodziła się w Polsce, w Łunińcu. Jako młoda dziewczyna była związana z Armią Krajową podczas powstania warszawskiego, co doprowadziło do jej umieszczenia w obozie Bergen-Belsen jako jeńca wojennego. Po wojnie została odznaczona. Choć w Quebecu była katoliczką, miała przynajmniej częściowe pochodzenie żydowskie. Jej matką była Rebeka Kestenberg, a ojcem Stanisław Poznański, syn Karola Poznańskiego[1], zamożny fabrykant, zginął w obozie koncentracyjnym.
Po wojnie pojechała do Paryża studiować na Sorbonie i ukończyła tam literaturę, prawo i politologię. W 1955 roku odwiedziła osobę poznaną na studiach w Quebecu, tam przytrafił się jej krótki kontrakt i została w Kanadzie już na zawsze. W rok później wyszła za ekonomistę i polityka Jacques'a Parizeau.
Quebec
Weszła w intelektualne środowisko Montrealu, opowiadała się za suwerennością prowincji. Najbardziej znana była jako powieściopisarka i dziennikarka – pisała do Cité libre, La Presse, Châtelaine, Le Devoir, La Patrie i Maclean's – jednak sprawdzała się też w innych rolach. Była urzędniczką miejską w Montrealu, researcherką Société Radio-Canada, a co najważniejsze badaczką w dziedzinie kryminologii, wykładowcą i sekretarzem generalnym Centre international de criminologie comparée na Uniwersytecie Montrealu, gdzie przez wiele lat była de facto zastępcą dyrektora Denisa Szabo, twórcy współczesnej kryminologii Quebecu.
Jako pisarka Parizeau znana była z wielkiego daru opowiadania i wrażliwości w traktowaniu tematów dotyczących zarówno mieszkańców Quebecu, których portretowała w sposób romantyczny zgodnie z ideałami ruchu na rzecz suwerenności, jak i życia w Polsce oraz emigracji. Zdobyła w 1982 roku Prix européen de l'Association des écrivains de langue française za powieść Les lilas fleurissent à Varsovie (w tłumaczeniu angielskim The Lilacs are Blooming in Warsaw). W 1987 roku została Oficerem Orderu Kanady. Wielu członków ruchu na rzecz suwerenności prowincji, w tym prasa, krytykowało ją za przyjęcie nagrody od kanadyjskiego rządu.
Śmierć
W 1990 roku Parizeau zmarła na raka w Outremont w Quebecu, pozostawiając męża Jacques'a i dwójkę dzieci - prawniczkę Isabelle i lekarza Bernarda. Nazwano na jej cześć szkołę podstawową[2] w Montrealu [2] oraz bibliotekę[3] w Saint-Esprit.
Przypisy
- ↑ Family Tree for Alicja (Poznańska) Parizeau, 5 grudnia 2015 [dostęp 2015-12-05] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-05].
- ↑ a b École Alice-Parizeau (fr.). Commission scolaire de Montréal. [dostęp 2015-07-05].
- ↑ Bibliothèque de Saint-Esprit (Alice-Parizeau) (fr.). www.mabibliotheque.ca. [dostęp 2015-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-05)].
Bibliografia
- Voyage en Pologne, 1962
- Les solitudes humaines, 1962
- Fuir, 1963
- Survivre, 1964
- Une Québécoise en Europe "rouge", 1965
- Rue Sherbrooke ouest, 1967
- L'adolescent et la société, 1972
- Ces jeunes qui nous font peur, 1974
- Les militants, 1974
- L'envers de l'enfance, 1976
- Le placement familial de l'enfance, 1976
- Le traitement de la criminalité au Canada, 1977
- Les condamnés à des sentences intermittentes et les modes d'application de cette mesure judiciaire, 1977
- Protection de l'enfant : échec?, 1979
- Les Lilas fleurissent à Varsovie, 1981
- Recherche sur le rapport présentenciel, 1981
- Rapport présentenciel et politiques criminelles, 1981
- La Charge des sangliers, 1982
- Côte-des-Neiges, 1983
- Ils se sont connus à Lwow, 1985
- L'Amour de Jeanne, 1986
- Blizzard sur Québec, 1987
- Nata et le professeur, 1987
- Mais comment tuer le dogme?, 1989
- Un Été, un enfant, 1990
- Une Femme, 1991
Media użyte na tej stronie
Autor: