Alice Saunier-Seïté

Alice Saunier-Seïté
Pełne imię i nazwisko	Alice Louise Emilienne Saunier-Seïté
Imię i nazwisko po urodzeniu	Alice Louise Emilienne Saunier
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1925 Saint-Jean-le-Centenier
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 2003 Paryż
Sekretarz stanu ds. uniwersytetów Francji
Okres	od 12 stycznia 1976 do 10 stycznia 1978
Przynależność polityczna	Partia Republikańska
Poprzednik	Jean-Pierre Soisson
Minister ds. uniwersytetów Francji
Okres	od 10 stycznia 1978 do 13 maja 1981
Przynależność polityczna	Partia Republikańska
Następca	Roger-Gérard Schwartzenberg (jako sekretarz stanu)
Minister delegowany ds. rodziny i sytuacji kobiet Francji
Okres	od 4 marca 1981 do 13 maja 1981
Przynależność polityczna	Partia Republikańska
Poprzednik	Monique Denyse Pelletier
Następca	Yvette Roudy
Odznaczenia

Alice Louise Emilienne Saunier-Seïté wcześniej Alice Louise Emilienne Saunier^[1] (ur. 26 kwietnia 1925 w Saint-Jean-le-Centenier^[2], zm. 5 sierpnia 2003 w Paryżu^[3][4]) – francuska uczona, polityczka^[5] Partii Republikańskiej, minister ds. uniwersytetów.

Działalność naukowa

Ukończyła Institut national des langues et civilisations orientales (INALCO) i następnie poświęciła się pracy naukowej i od 1965 do 1968 była profesorem na Uniwersytecie w Rennes. Następnie jako pierwsza kobieta została w 1968 dziekanem Uniwersytetu w Breście. Od 1969 w Paryżu była profesorem do 1970 na Université de Paris V oraz do 1973 na Université de Paris XI, gdzie od 1970 do 1971 była prorektorem. Od 1970 do 1973 była dyrektorką w Instytucie Uniwersytetu Technicznego (IUT) w Sceaux. Od 1973 do 1976 jako pierwsza kobieta była rektorem Akademii w Reims. W latach 1981 do 1994 była profesorem w Conservatoire national des arts et métiers. W 1995 została członkiem Académie des sciences morales et politiques, gdzie zajęła miejsce zmarłego Bernarda Chenota^[2][3][4].

Działalność polityczna

W okresie od 12 stycznia 1976 do 10 stycznia 1978 była sekretarzem stanu ds. uniwersytetów w pierwszym rządzie Chiraca oraz w pierwszym i drugim rządzie Barre’a, a następnie do 13 maja 1981 ministrem ds. uniwersytetów w drugim i trzecim rządzie Barre’a. W tym ostatnim rządzie była również od 4 marca 1981 ministrem delegowanym ds. rodziny i sytuacji kobiet^[6]. W latach 1977-1983 była zastępczynią merem Manso. Następnie współpracowała z paryskim samorządem^[2].

Publikacje

• Les Vallées septentrionales du massif Oetztal (1963)
• Contribution à l’étude du Suedfoehn d’Innsbrück (1965)
• Le comte Boissy d’Anglas, conventionnel et pair de France (1980)
• En première ligne : de la communale aux universités (1982)
• Remettre l’Etat à sa place (1984, współautorka)
• L’Europe à la carte (1985, współautorka)
• Le Cardinal de Tournon, de Richelieu à François Ier (1997)
• Les Courtenay : destin d’une illustre famille bourguignonne (1998)
• Dictionnaire des monuments d’Ile-de-France (1999, współautorka)
• Giscard à deux voix (2000)^[2]

Odznaczenia

• 1973 – Komandor Orderu Palm Akademickich
• 1986 – Oficer Legii Honorowej
• 1994 – Komandor Legii Honorowej^[1]
• 1997 – Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi^[7]

Przypisy