Alice in Chains 1996 North America Tour

1996 North America Tour – trasa koncertowa amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, mająca na celu promocję trzeciego albumu studyjnego Alice in Chains, wydanego 7 listopada 1995. Odbyła się w czterech miastach w Stanach Zjednoczonych. Grupa pełniła rolę supportu dla Kiss w ramach Alive/Worldwide Tour.

Koncerty jakie odbyły się 2 lipca w Saint Louis i 3 lipca w Kansas City, zostały zarejestrowane, a ich fragmenty wykorzystane na koncertowo-kompilacyjnym albumie Live z grudnia 2000^[1]. Jest to także ostatnia trasa z udziałem wokalisty Layne’a Staleya.

Występy przedpremierowe

Zespół wystąpił w talk-show Late Show with David Letterman

10 kwietnia 1996 zespół zagrał pierwszy koncert od 7 stycznia 1994^[2]. Występ z cyklu MTV Unplugged odbył się w Majestic Theatre w Brooklyn Academy of Music na terenie Nowego Jorku^[3]. Zarejestrowany materiał ukazał się 30 lipca na albumie Unplugged^[3]. Dziesięć dni później członkowie zespołu wystąpili w programie Saturday Night Special, wykonując „Again”^[4]. 10 maja grupa wystąpiła w talk-show Late Show with David Letterman, prezentując skrócone wersje „Again” i „We Die Young”^[5].

Opis trasy

Kemper Arena, miejsce ostatniego koncertu Alice in Chains ze Staleyem w składzie

Zarządzająca zespołem Susan Silver wykonała telefon do Kena Deansa z prośbą, by ten przygotował grupę do wspólnej trasy z Kiss^[7]. W pierwotnym założeniu formacja Stone Temple Pilots miała poprzedzać występy, lecz z uwagi na kłopoty zdrowotne Scotta Weilanda, Alice in Chains dostali ofertę^[8]. Propozycja udziału w tournée spotkała się z aprobatą ze strony Cantrella i Kinneya, którzy byli fanami twórczości nowojorskiej kapeli. Ofertę udziału odrzucił Layne Staley, który nie był przychylny powrotowi na scenę^[7][9]. Zespół postanowił zrezygnować z propozycji, lecz wokalista po kilku namowach zmienił swoją decyzję^[7][9]. 20 maja muzycy wynajęli salę w Moore Theatre, gdzie przez trzy tygodnie odbywali próby pod kierownictwem Deansa. „To było naprawdę trudne” – przyznał^[7]. „Mike Inez pojawiał się około trzeciej lub czwartej po południu. Razem spędzaliśmy czas. Potem pojawiał się Sean, a następnie Jerry. Layne pojawiał się około dziewiątej, próbowali kilku piosenek, a następnie rozchodzili się. W tym czasie stało się oczywiste, że Layne i Jerry mają jakieś problemy, szczególnie Layne, po którym widać było, że długoletnie uzależnienie od narkotyków zaczyna na niego wpływać. Nie widziałem go przez jakiś czas, dopóki nie zobaczyłem na próbach. W pewnym momencie zniknęła jego część. Susan radziła sobie z tą sytuacją na tyle na ile potrafiła najlepiej”^[7].

Trasa została zainaugurowana 28 czerwca występem na Tiger Stadium^[6], przed ponad 40 tys. audytorium^[8][10]. Alex Coletti, który współpracował z Alice in Chains przy realizacji koncertu dla MTV Unplugged, obecny był na występie z grupą przyjaciół. „Pobiegliśmy prosto pod scenę dla Alice i oglądaliśmy Kiss (…) Cieszyłem się widząc ich [Alice in Chains] jak grali przed tłumem ludzi”^[11]. W trakcie występu we Freedom Hall 30 czerwca, na widowni obecny był William DuVall, który dekadę później został nowym wokalistą zespołu^[11]. Ostatni koncert odbył się 3 lipca w Kemper Arena. Susan Silver: „Pamiętam, że stałam przy głównej płycie z kierownikiem trasy. Gdy tylko zaczęli swój występ, spojrzałam na niego i powiedziałam: Kevan, to jest ostatni raz, kiedy widzimy tych ludzi razem na scenie. Po prostu to czuję”^[11]. Po wykonaniu „Angry Chair”, Kinney podszedł do mikrofonu, zwracając się do kolegów z zespołu: „Okej chłopaki, zamknijcie się na chwilę, to naprawdę poważna sprawa”. Następnie odśpiewał fragment ballady „Beth” z repertuaru Kiss, wykonywanej w oryginale przez Petera Crissa^[11]. Interpretacja Kinneya spotkała się z mieszanym przyjęciem; część publiki nagrodziła go brawami, część wygwizdała^[11]. Na zakończenie koncertu zespół wykonał „Man in the Box”, po czym muzycy złapali się za ręce, ukłonili i zeszli ze sceny^[11]. Po zakończeniu występu Staley przedawkował heroinę^[12]. Silver: „Wyszłam z hotelu i miałam rano lecieć do Seattle z Kansas. Chłopaki jechali na lotnisko autobusem. Kiedy wylądowałam, dostałam informację, że nie mogą ocucić Layne’a. Skończyło się na wizycie w szpitalu w Kansas”^[9]. Inez przyznał, że „była to bardzo bolesna sprawa”^[13].

Setlista

W ramach Alive/Worldwide Tour, Alice in Chains prezentowali skrócony program z uwagi na ograniczenia czasowe. Setlisty wypełniły wyselekcjonowane kompozycje ze wszystkich trzech albumów studyjnych, z czego „God Am” wykonywany był po raz pierwszy^[14].

Support

28 czerwca na Tiger Stadium w roli supportu wystąpiła formacja Sponge^[16]. W 2000 wokalista Vinnie Dombroski dołączył do supergrupy Kinneya Spys4Darwin, z którą zrealizował minialbum Microfish (2001)^[17].

Odbiór

Krytyczny

Frontman The Smashing Pumpkins, Billy Corgan przyznał w jednym z wywiadów: „Widziałem Alice in Chains podczas jednego z ich ostatnich występów, gdy otwierali koncert Kiss na Tiger Stadium. Grali na zewnątrz w pełnym słońcu i byli niezwykli”^[11]. Steve Palmer, który w 1996 pełnił funkcję technicznego podczas trasy stwierdził: „To smutne myśleć o narkotykach, i o tym co one mogą zrobić z człowiekiem. Pracowałem w zawodzie ale byłem fanem muzyki, miałem wymarzoną pracę. Patrzyłem na zespół z boku sceny i byli naprawdę zaangażowani, natomiast Layne po prostu tam stał. Facet był profesjonalistą, ale sprawiał wrażenie jakby nie chciał tam być. Pamiętam jak brałem udział w trasie promującej Dirt kilka lat wcześniej, i naprawdę nie mogłem uwierzyć, że to jest ten sam facet. Myślę, że jego miłość do muzyki umarła”^[10].

Daty i miejsca koncertów

Uwagi

Skład

Alice in Chains

• Layne Staley – śpiew, gitara rytmiczna („Angry Chair”)
• Jerry Cantrell – śpiew, gitara, wokal wspierający
• Mike Inez – gitara basowa, wokal wspierający
• Sean Kinney – perkusja, śpiew („Beth”)

Produkcja

• Kierownik trasy: Kevan Wilkins
• Management: Susan Silver
• Roadie: Steve Palmer

Przypisy

Bibliografia

• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.)
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.)
• Mark Yarm: Everybody Loves Our Town: An Oral History of Grunge. Three Rivers Press, 2012. ISBN 978-0307464446. (ang.)

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu (ang.)