Alina Scholtz

Alina Scholtz-Richert
Data i miejsce urodzenia

24 września 1908
Lublin

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1996
Warszawa

Narodowość

polska

Alma mater

Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Alina Zofia Scholtz-Richert (ur. 24 września 1908 w Lublinie, zm. 25 lutego 1996 w Warszawie) – polska architekt zieleni.

Życiorys

Była córką Stanisława Augusta Scholtza i Aleksandry Kohler. Pochodziła ze starej lubelskiej rodziny luterańskiej.[1]

Od 1918 uczyła się w gimnazjum żeńskim w rodzinnym mieście, w 1926 otrzymała świadectwo dojrzałości, a następnie odbyła miesięczny staż w zakładzie szkółkarskim koło Lublina. Wcześniejsze plany studiowania historii sztuki porzuciła na rzecz ogrodnictwa, wyjechała do Warszawy i rozpoczęła naukę na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 1928 odbywała półroczną praktykę w Zakładzie Doświadczalnym w Skierniewicach, uczestniczyła w zajęciach prowadzonych przez prof. Franciszka Krzywdę-Polkowskiego. Dwa lata później wyjechała na staż do Wielkiej Brytanii, gdzie poznała tamtejsze metody planowania krajobrazu oraz odwiedziła założenia ogrodowe w Cator Court, Dawyck Botanic Garden, Peeblesshire, Devonshire, Brocket Hall i inne. W czerwcu 1932 obroniła w Zakładzie Architektury i Parkoznawstwa przygotowaną pod kierunkiem prof. Franciszka Krzywdy-Polkowskiego pracę dyplomową pt. Projekt parku strojnego przy Zamku Królewskim w Warszawie i uzyskała tytuł inżyniera ogrodnika. Od 1933 pracowała w Zakładzie Architektury i Parkoznawstwa, od 1938 należała do Towarzystwa Urbanistów Polskich. Do 1939 zaprojektowała liczne ogrody prywatne, tereny zielone otaczające Tor wyścigów konnych na Służewcu, park Niebieskie Źródła w Tomaszowie Mazowieckim oraz wspólnie z Romualdem Guttem zieleń otaczającą Kopiec Piłsudskiego w Krakowie. Ostatnim projektem przed 1939 był park w Żelazowej Woli, który opracowała wspólnie z prof. Franciszkiem Krzywdą-Polkowskim. Okres II wojny światowej spędziła pracując w ogrodnictwie jako konserwator zieleni w Żelazowej Woli. W 1945 powróciła do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i pracowała jako adiunkt kontraktowy, w 1946 została członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP), a dwa lata później członkiem założycielem International Federation of Landscape Architects (IFLA). Po śmierci Franciszka Krzywdy-Polkowskiego rozpoczęła pracę w Pracowni Zieleni przy Biurze Odbudowy Stolicy, które wkrótce zmieniło nazwę na Biuro Urbanistyczne Warszawy. Pierwszym projektem do którego zaangażowano Alinę Scholtz-Richert było opracowanie terenów zielonych towarzyszących budowanej wówczas Trasie W-Z. Następnie wspólnie z Romualdem Guttem stworzyła projekt odbudowy i rewaloryzacji Ogrodu Saskiego. W 1959 opracowała projekt Parku Ludowego, który miał się składać z Parku Północnego na Marymoncie, parku sąsiadującego z Parkiem Skaryszewskim im. I.J. Paderewskiego i Ogrodem Zoologicznym na Pradze oraz Parku Centralnego poniżej Skarpy na Ujazdowie i u stóp zabudowań Sejmu. Zrealizowano jedynie małą część tego założenia i nadano jej nazwę Park na Powiślu, współautorami ostatecznego projektu byli Zygmunt Stępiński i Longin Majdecki. Od 1958 stale współpracowała z Kombinatem Budownictwa Miejskiego Śródmieście, Warszawską Spółdzielnią Mieszkaniową i Inwestprojektem, gdzie tworzyła projekty zieleni towarzyszącej projektowanym przez m.in. Halinę Skibniewską osiedlom mieszkaniowym m.in. Szwoleżerów, Sadyba i Sady Żoliborskie. Ponadto zaprojektowała wspólnie z Romualdem Guttem i Tadeuszem Zielińskim ogród Ambasady Chińskiej Republiki Ludowej w Warszawie, z Jerzym Kowarskim i Zbigniewem Karpińskim z Ambasady Polski w Pekinie oraz z Romualdem Guttem, Tadeuszem Zielińskim i Wiesławem Nowakiem Ambasady Polskiej w Pjongjangu. Pełniła funkcję delegata SARP do IFLA, w 1965 weszła w skład Komisji Weryfikacyjno-Artystycznej SARP. W lipcu 1979 SARP nadało Alinie Scholtz-Richert status Twórcy. W 1980 przeszła na emeryturę.

Pochowana na cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ulicy Młynarskiej (aleja 58a, grób 99)[1].

Przypisy

  1. ↑ a b śp. ALINA ZOFIA SCHOLTZ RICHERT

Bibliografia