Alkantarzyści

Alkantarzyści
Dewiza: Pax et Bonum / Pokój i Dobro
Nazwa łacińska	Ordo Fratrum Minorum Discalcetatorum Ordo Fratrum Minorum Strictoris Observantiæ Discalceatorum
Skrót zakonny	O.F.M. Disc., O.F.M. Alc.
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Założyciel	Jean de Guadalupe
Data założenia	1496

Dyskalceaci (Ordo Fratrum Minorum Discalceatum) bądź alkantarzyści lub alkantaryni – ruch odnowy w łonie Zakonu Braci Mniejszych utrzymujący żywe pragnienie surowszej dyscypliny. Dyskalceaci opierali się na dziele św. Piotra z Alkantary (stąd ich nazwa), który stał się ich przełożonym. Rozwinęli się szczególnie w Hiszpanii, Portugalii i we Włoszech w okresie XVI-XIX w. Próba ich osiedlenia się na ziemiach polskich nie powiodła się^[1]. Ostatecznie kres ich istnieniu położyła Unia Leoniańska.

Alkantarzyści na ziemiach polskich

Obraz przedstawiający przybycie alkantarzystów do Prudnika

Jedyna^[2] obecność alkantarzystów na ziemiach polskich wiąże się z postacią zakonnika Lotara, niegdyś alumna prowincji saksońskiej, który w odpowiedzi na propozycję biskupa wrocławskiego kardynała Diepenbrocka dotyczącą założenia na terenie diecezji konwentu zakonnego alkantarzystów, przybył 21 lutego 1852 do Prudnika. Alkantarzyści otrzymali w darze od mistrza rzeźnickiego, radnego Franciszka Schneidera, kawałek ziemi o powierzchni, 12 morgów, położony w lasku poza miastem w okolicy Koziej Góry^[3].

Zakonnicy 22 marca 1852 rozpoczęli budowę klasztoru, którą ukończono w lipcu. 9 sierpnia 1852 biskup poświęcił klasztor z kaplicą. Alkantarzystom nie układała się współpraca z nowym wrocławskim biskupem Heinrichem Försterem. W wyniku konfliktu z księżami diecezjalnymi w lutym 1855, alkantarzyści z nakazu biskupa Förstera, opuścili klasztor w Prudniku^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Antoni Dudek: Alkantaryni na Śląsku (1847-1855). Wrocław: Wydawnictwo św. Antoniego, 2006, s. 10–27. ISBN 83-88598-70-8.