Alkmeon z Krotonu

Alkmeon z Krotonu (Alkmaíōn, VIV wiek p.n.e.) – starogrecki lekarz i filozof[1].

Według Diogenesa Laertiosa Alkmeon to uczeń Pitagorasa i syn Peritoosa, wykładowca medycyny. Tradycyjnie przedstawia się go jako zwolennika teorii o nieśmiertelności duszy. Uważa się go również za twórcę psychologii doświadczalnej. Jako pierwszy konsekwentnie potraktował mózg jako centralny organ zmysłowy (zob. CUN) i prowadził na nim badania metodą sekcji. Opierając się właściwym ówczesnym Grekom poglądzie o pierścieniach otaczających Ziemię (takich jak pierścienie Saturna), doszedł do przekonania, że duszę ludzką także otaczają kręgi. Gdy nie są one zamknięte, następuje śmierć. Od Parmenidesa przejął pogląd, w myśl którego zdrowie zależy od równowagi przeciwieństw w organizmie (zob. Jońska filozofia przyrody, wariabilizm, Heraklit). W późniejszych czasach zostało to nazwane homeostazą (zob. cechy życia). Medycznymi dokonaniami Parmenidesa i Alkmeona głęboko inspirował się Empedokles z Akragas.

Przypisy

  1. Alkmeon z Krotonu, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-09-30].

Bibliografia

  • Laertios Diogenes, "Żywoty i poglądy słynnych filozofów"
  • Stefan Swieżawski, Dzieje europejskiej filozofii klasycznej

Linki zewnętrzne