Alojzy Tadeusz Schuster

Alojzy Tadeusz Schuster

Jako major w 1924
podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	17 marca 1890 Maków
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1910–1929 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	5 Dywizjon Artylerii Konnej
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia

Żołnierskie śniadanie wielkanocne w III baterii 5 dak w Krakowie. D-ca ppłk Alojzy Szuster siedzi za stołem szósty od lewej.

Alojzy Tadeusz Schuster (ur. 17 marca 1890 w Makowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 17 marca 1890 w Makowie, w ówczesnym powiecie myślenickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ludwika i Julii z Wasyanowiczów^[1]. W 1910 został powołany do służby w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1912 i przydzielony w rezerwie do c. i k. Dywizjonu Artylerii Konnej Nr 11 we Lwowie^[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach macierzystego oddziału, który w 1916 został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4, a później na Pułk Artylerii Polowej Nr 4K^[3][4][5]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914^[6], a na stopień nadporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej^[7][8].

Brał udział w wojnie z bolszewikami m.in. w wyprawie kijowskiej jako porucznik i kapitan 5 Lwowskiego pułku artylerii polowej, w którym dowodził 2 baterią „Julia”. Z końcem 1920 został odkomenderowany na stanowisko dowódcy baterii zapasowej artylerii konnej nr 2 we Lwowie. Na tym stanowisku 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[9].

W czerwcu 1921 awansowany na majora. Wiosną 1922 objął stanowisko zastępcy dowódcy tworzącego się 10 dywizjonu artylerii konnej w Jarosławiu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 110. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[10]. W końcu 1922 został dowódcą 5 dywizjonu artylerii konnej w Krakowie^[11][12]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 15 sierpnia 1924 i 24. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[13]. W styczniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem na stanowisko rejonowego inspektora koni w Skierniewicach^[14][15]. W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV, a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku^[16][17].

W 1935 mieszkał w Krakowie przy ul. Szlak 47^[18]. Pracował w Hucie Hubertus w Bytomiu-Łagiewnikach. Był członkiem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego^[19].

We wrześniu 1939 zmobilizowany. 19 września 1939 w miejscowości Bursztyn (województwo stanisławowskie) dostaje się do niewoli sowieckiej wraz z grupą gen. bryg. Piotra Skuratowicza i zostaje wywieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie^[1]. Pochowany na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[20]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^{[21][22][23][24]}
• Złoty Krzyż Zasługi (22 sierpnia 1939)^[25]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Odznaka Pamiątkowa Artylerii Konnej^[26]

5 listopada 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[18].

• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[5]
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej dwukrotnie^[5]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[5]
• Krzyż Wojskowy Karola^[5]

Upamiętnienie

Dąb Pamięci poświęcony Alojzemu Schusterowi został posadzony w październiku 2008 przy kościele parafialnym pw. Przemienienia Pańskiego w Zuzeli (powiat ostrowski, województwo mazowieckie).

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.