Alternatywa dla Niemiec

Alternatywa dla Niemiec

Alternative für Deutschland

Państwo	Niemcy
Skrót	AfD
Lider	Alice Weidel, Tino Chrupalla
Data założenia	6 lutego 2013
Adres siedziby	Schillstraße 9-10 10785 Berlin
Ideologia polityczna	konserwatyzm społeczny, eurosceptycyzm, narodowy konserwatyzm, nacjonalizm
Poglądy gospodarcze	liberalizm gospodarczy[1], ordoliberalizm
Liczba członków	35 100 (2020)[2]
Grupa w Parlamencie Europejskim	Tożsamość i Demokracja
Młodzieżówka	Junge Alternative für Deutschland
Barwy	błękit      czerwień      biel
Obecni posłowie	81/736
Obecni senatorowie	0/69
Obecni eurodeputowani	10/96
Strona internetowa

Alternatywa dla Niemiec (niem. Alternative für Deutschland, AfD) – niemiecka prawicowa^[3] partia polityczna założona w 2013 r.

Historia

Partia powstała z inicjatywy ekonomisty Bernda Luckego^[4]. Na pierwszym krajowym zjeździe, który odbył się 14 kwietnia 2013 Bernd Lucke, Frauke Petry i Konrad Adam^[5] zostali wybrani do trzyosobowego kierownictwa AfD^[6]. Partia prezentowała się jako przeciwna euro w obecnej formie i domagała się kontrolowanej likwidacji wspólnej waluty^[4] oraz chciała szerszego stosowania referendum jako instrumentu demokracji bezpośredniej^[7].

Działalność

W wyborach do Bundestagu w 2013 r. partia zdobyła 4,7%. Ugrupowaniu zabrakło 133 tys. głosów do przekroczenia 5-procentowego progu wyborczego. Po wyborach temat walki z euro stracił na popularności, a AfD zaczęła skupiać się na wewnętrznych konfliktach. Ostatecznie frakcję Luckego, opowiadającą się za akcentowaniem spraw gospodarczych, zmarginalizowali narodowcy. Szefem partii została Frauke Petry, a ugrupowanie skupiło się na krytyce imigracji oraz ogólnej niechęci do Unii Europejskiej. Gdy rozpoczął się kryzys migracyjny, AfD zaczęła mocno potępiać niemiecką politykę otwartych granic. Partia wyraża także silny sprzeciw wobec obecnego układu politycznego w Niemczech. Lider partii Alexander Gauland po ogłoszeniu wyników wyborów w roku 2017 zapowiedział tzw. „polowanie'” na liderów politycznych oraz odebranie im władzy^[8]. Partia zadeklarowała również obietnicę wsparcia inicjatywy komisji śledczej w sprawie decyzji Angeli Merkel o polityce otwartych drzwi^[9].

W wyborach w roku 2017 partia dostała się do Bundestagu jako pierwsze w historii ugrupowanie eurosceptyczne i antyimigranckie^[10].

Poparcie w wyborach

Rozkład głosów na AfD w wyborach parlamentarnych w 2013

Wyniki wyborów federalnych

Wyniki wyborów do Parlamentu Europejskiego

Kontrowersje

Kontrowersje budzi stosunek AfD do nazistowskiej przeszłości Niemiec oraz do Polaków. Wiceszef AfD Alexander Gauland stwierdził, że nie mają problemu z Polakami^[11], jednak później wyraził opinię, że Niemcy powinni być dumni z osiągnięć Wehrmachtu^[12][13][14]. Kay Nerstheimer, członek AfD wybrany w 2016 do berlińskiej Izby Deputowanych opublikował na swoim oficjalnym profilu na Facebooku link do filmu obwiniającego Polskę o wybuch II wojny światowej^[15], przeciwko Kayowi Nerstheimerowi toczy się postępowanie o wykluczenie z partii^[16]. Poparcie dla AfD oficjalnie wyraziła Erika Steinbach^[17]. Björn Höcke, członek AfD określił pomnik ofiar Holocaustu w Berlinie jako hańbę^[18]. Elena Roon, kandydatka z ramienia AfD w Norymberdze, rozesłała do członków grupy sympatyków partii na Facebooku zdjęcie Hitlera podpisane „Adolf, proszę wróć! Niemcy potrzebują Cię!” i „Tęsknimy od 1945”^[19]. W 2017 roku pewien regionalny oddział AfD posłużył się wizerunkiem Sophie Scholl, znanej działaczki antynazistowskiej i stworzył slogan „Sophie Scholl głosowałaby na AfD”^[20]. W 2018 Lars Steinke, szef młodzieżówki AfD w Dolnej Saksonii, nazwał Clausa von Stauffenberga „zdrajcą” pisząc na swoim koncie na Facebooku, że „Stauffenberg nie jest bohaterem, a 20 lipca 1944 roku nie był punktem kulminacyjnym, była to tchórzliwa próba ratowania własnej skóry w obliczu porażki”. Ówczesny przywódca AfD Alexander Gauland postulował wyrzucenie Steinkego z partii^[21].

Zobacz też

• Liberalno-Konserwatywni Reformatorzy

Przypisy