Alun Wyn Jones

Alun Wyn Jones

Jones w barwach Ospreys (2008)
Data i miejsce urodzenia	19 września 1985 Swansea
Wzrost	196 cm[1]
Masa ciała	122 kg[1]
Rugby union
Pozycja	wspieracz
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2003–2005 Swansea 35 (15) 2005– Ospreys 162 (75)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)  Walia U-16[2]  Walia U-18[2]  Walia U-19[2] 2004–2005  Walia U-21 2006–  Walia 128 (45) 2009–2017 British and Irish Lions 9 (0)
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 18 maja 2019 r. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 7 września 2019 r.

Alun Wyn Jones (ur. 19 września 1985 r. w Swansea^[1][3][4]) – walijski rugbysta występujący na pozycji wspieracza. Z reprezentacją narodową czterokrotny uczestnik turniejów o puchar świata; trzykrotnie członek drużyny British and Irish Lions.

Kariera sportowa

Urodzony w Swansea Jones jest wychowankiem Swansea R.F.C. W 2005 roku dołączył do regionalnej drużyny Ospreys^[4].

Występował w drużynie narodowej na poziomie juniorskim^[2] i młodzieżowym^[4] – m.in. brał udział w mistrzostwach świata do lat 21 w 2004^[5] i 2005 roku^[6].

W reprezentacji seniorów zadebiutował w czerwcu 2006 roku w spotkaniu z Argentyną, które rozegrano w Puerto Madryn^[3]. Wkrótce został podstawowym zawodnikiem swojej drużyny – wystąpił m.in. we wszystkich spotkaniach Pucharu Sześciu Narodów w 2007 roku^[7][8]. Znalazł się również w składzie Walii na rozgrywany w tym samym roku we Francji Puchar Świata^[7]. Jednak podczas samych mistrzostw faworyzowani Walijczycy ulegli reprezentacji Fidżi i nie zdołali nawet awansować do fazy pucharowej^[9]. Również w 2007 roku po raz pierwszy sięgnął po tytuł z Ospreys – „Rybołowy” ukończyły rozgrywki Celtic League na pierwszym miejscu, o punkt wyprzedzając Cardiff Blues^[10].

W kolejnym roku raz jeszcze uczestniczył w Pucharze Sześciu Narodów^[7][8], kiedy to Walijczycy sięgnęli po Wielki Szlem, ogrywając wszystkich pięciu rywali^[11]. Podobna sztuka nie udała się reprezentacji Walii rok później, jednak Jones w meczu z Włochami pełnił funkcję kapitana drużyny^[3]. Nazwisko walijskiego wspieracza znalazło się na liście zawodników powołanych do mieszanej brytyjskiej drużyny British and Irish Lions na odbywający się od maja do lipca cykl spotkań w Południowej Afryce^[12]. W trakcie tournée wystąpił w trzech meczach przygotowawczych z miejscowymi drużynami oraz wszystkich trzech test-meczach z reprezentacją RPA^[3][13].

Podczas Pucharu Sześciu Narodów w 2010 roku, który Walijczycy zakończyli ostatecznie zajęli czwarte miejsce, Jones zapisał się w pamięci przede wszystkim przewinieniem w meczu z Anglią. W trakcie spotkania podłożył nogę Dylanowi Hartleyowi, za co został ukarany żółtą kartką. Podczas jego 10-minutowego pobytu poza boiskiem Anglicy zdobyli 17 punktów, natomiast cały pojedynek Anglia wygrała 30:17. Po meczu selekcjoner Walii Warren Gatland określił zachowanie Jonesa jako „głupie”, stwierdzając jednocześnie, że najprawdopodobniej kosztowało ono drużynę zwycięstwo w tym spotkaniu^[14]. Sezon 2009/2010 przyniósł jednak kolejny tryumf w rodzimej lidze z ekipą Ospreys – walijska drużyna w pierwszym w historii wielkim finale Celtic League pokonała w Dublinie irlandzkie Leinster Rugby^[15][16].

Przed rozpoczęciem kolejnego sezonu Alun Wyn Jones został mianowany nowym kapitanem „Rybołowów”, zastępując Ryana Jonesa, który zdecydował się poświęcić w większej mierze przygotowaniom do nadchodzących mistrzostw globu^[17]. W drugiej części sezonu 2010/2011, w związku z wygasającą kilka miesięcy później umową Jonesa z Ospreys, pojawiły się spekulacje na temat jego ewentualnych przenosin do któregoś z francuskich klubów z ligi Top 14^[18]. Ostatecznie Alun Wyn podpisał nowy, trzyletni kontrakt z drużyną ze Swansea^[19]. Jego dyspozycja w sezonie 2010/2011 spotkała się z uznaniem, na co wskazywać może włączenie do drużyny marzeń Celtic League^[20].

Jones w barwach reprezentacji podczas Pucharu Świata w Rugby 2011

W sierpniu 2011 roku walijski wspieracz został powołany przez Gatlanda do kadry na rozpoczynający się miesiąc później w Nowej Zelandii Puchar Świata^[21]. Podczas turnieju Walijczycy dotarli do półfinału, w którym jednym punktem ulegli Francji. Również w spotkaniu o brązowy medal podopieczni Gatlanda ponieśli porażkę, przegrywając z Australijczykami 18:21^[22]. W trakcie turnieju wystąpił w siedmiu pojedynkach^[7].

Kolejne dwa lata to pasmo dobrych wyników zarówno w barwach reprezentacyjnych, jak i regionalnych. Reprezentacja Walii w 2012 roku w Pucharze Sześciu Narodów wywalczyła Wielki Szlem^[23][24], zaś rok później z zaledwie jedną porażką obroniła to trofeum. Jones wystąpił w większości spotkań podczas obu edycji^[7][8]. Również w 2012 roku po najwyższe laury w Pro12 (następcy Celtic League) sięgnęła drużyna Ospreys – w wielkim finale „Rybołowy” raz jeszcze ograły Leinster^[25].

W kwietniu 2013 roku po raz drugi w karierze Jones otrzymał powołanie do drużyny British and Irish Lions na wyjazd do Australii^[13][26]. Lwy – po raz pierwszy od 1997 roku – zdołały wygrać trzymeczową serię spotkań^[3], zwyciężając w stosunku 2:1. Walijczyk wystąpił w czterech sparingach i trzech test-meczach^[13]. W ostatnim z nich, wygranym 41:16 pod nieobecność kontuzjowanego Sama Warburtona i pominiętego przy ustalaniu składu Briana O’Driscolla Jones pełnił funkcję kapitana drużyny^[27].

W trakcie sezonu 2013/2014 – raz jeszcze w związku z upływającym okresem obowiązywania kontraktu z Ospreys – Jones łączony był z przeprowadzką do Francji. Sam zawodnik przyznał, że nie wyklucza takiej możliwości, gdyż łączyłaby się ona ze znaczną podwyżką zarobków^[28]. Niemniej w styczniu 2014, mimo kilku ofert z zagranicy, Jones ponownie związał się z walijską drużyną trzyletnią umową^[29]. Na koniec sezonu Alun Wyn raz jeszcze znalazł się w najlepszej piętnastce ligi Pro12^[30].

W maju 2021 roku ogłoszono, że zawodnik znalazł się w składzie British and Irish Lions na serię spotkań w Południowej Afryce. Jones, uczestniczący w zmaganiach Lions już po raz czwarty został mianowany kapitanem drużyny^[31].

Życie prywatne

Jones w lipcu 2010 roku ukończył studia prawnicze na Swansea University^[2][32]. Cztery lata później otrzymał nagrodę honorową tejże uczelni^[33].

Przypisy