Ambasadorowie Hiszpanii przy Stolicy Apostolskiej
Hiszpanię od czasu zjednoczenia królestw Kastylii i Aragonii (1469) łączyły bliskie stosunki z Papiestwem. Pewnym znakiem ochłodzenia stosunków było wysłanie w roku 1760 do Rzymu jako ambasadora Manuela de Roda, który nie był jak zdecydowana większość wcześniejszych posłów kardynałem.
Ambasadorowie Hiszpanii przy Stolicy Apostolskiej
- 1570 Antoine Perrenot de Granvelle
- 1587 Enrique de Guzmán (tam urodził mu się syn Gaspar de Guzmán)
- 1616–1619 Gaspar de Borja y Velasco, kardynał
- 1619–1623 Francisco III Fernández de la Cueva y de la Cueva, książę Albuquerque
- 1628–1631 Manuel de Acevedo y Zúñiga
- 1631–1635 Gaspar de Borja y Velasco, kardynał (ponownie, nominalnie pozostał ambasadorem aż do śmierci w 1645)[1]
- 1633 Domingo Pimentel oraz Juan Chumacero Carrillo y Sotomayor, ambasadorowie nadzwyczajni
- 1638 Manuel de Moura y Corte-Real, 2. markiz de Castel Rodrigo, ambasador nadzwyczajny[2]
- 1691–1698 Luis Francisco de la Cerda, 9. książę Medinaceli
- 1698–1699 Francesco del Giudice, kardynał[3]
- 1699–1709 Juan Francisco Pacheco, książę de Uceda (w imieniu Karola III Hiszpańskiego (Karol VI Habsburg))
- 1708–1714 Ercole Giuseppe Luigi Turinetti, markiz de Prié (w imieniu Karola III)
- 1716–1725 Francesco Acquaviva d’Aragona, kardynał
- 1726–1732 Cornelio Bentivoglio, kardynał
- 1733–1734 Luis Antonio Belluga y Moncada, kardynał
- 1734–1747 Troiano Acquaviva d’Aragona, kardynał
- 1747–1748 Alfonso Clemente de Aróstegui
- 1748–1760 Joaquín Fernández Portocarrero, kardynał
- 1760–1765 Manuel de Roda
- 1765–1772 Tomas Aspurruo
- 1772–1776 José Moñino, hrabia Floridablanca
- 1777–1784 Jerónimo Grimaldi
- 1784–1798 José Nicolás de Azara (poseł w Rzymie już od 1765 roku)
- 1859 – ? Antonio de los Ríos y Rosas
- ? – 1864 Gerardo de Souza
- 1864 – 1866 Francisco Javier de Istúriz
- 1866 – 1867 Luís José Sartorius y Tapia
- 1867 – 1868 Alejandro de Castro y Casal
- 1870 – 1876 Visconde d’Oña
- 1876 – 1881 Francisco de Cardenas
- 1881 – 1889 Alejandro Groizard y Gómez de la Serna
- 1901 – 1902 Alejandro Pidal y Mon
- 1902 – 1904 José Gutiérrez de Agüera
- 1904 – 1905 Manuel Aguirre de Tejada
- 1905 – 1906 Rodrigo de Figueroa y Torres
- 1906 – 1911 Emilio de Ojeda y Perpiñan
- ? – 1912 Juan Navarro Reverter
- 1913 – 1915 Cipriano Muñoz y Manzano, II hrabia de la Viñaza
- 1915 – 1917 Fermín Cándido Calbetón y Blanchón
- 1918 – 1926 Luis Valera y Délavat, Marqués de Villasinda
- 1926 – 1929 Antonio de Magaz
- 1930 – 1931 Emilio de Palacios y Fare
- 1931 – 1934 Eduardo García Comin
- 1934 – 1936 Leandro Pita Romero
- 1936 – 1937 Antonio de Magaz
- 1936 – 1937 Luis de Zulueta y Escolano
- 1937 – 1938 Pablo de Churruca y Dotres
- 1938 – 1942 José Yanguas Messia
- 1942 – 1945 Domingo de las Bárcenas y Lopez-Mollinedo Mercado
- 1946 – 1948 Pablo de Churruca y Dotres
- 1948 – 1951 Joaquín Ruiz-Giménez Cortés
- 1951 – 1957 Fernando Maria Castiella y Maíz
- 1957 – 1962 Francisco Gómez de Llano
- 1962 – 1964 José María Doussinague y Texidor
- 1964 – 1972 Antonio Garrigues y Diaz Cañabate
- 1973 – 1974 Gabriel Martínez de Mata
- 1974 – 1976 Gabriel Fernández de Valderrama y Moreno
- 1976 – 1977 Gonzalo Fernández de Córdova y Moreno
- 1977 – 1980 Angel Sanz Briz
- 1980 – 1983 José Puig de la Bellacasa y Urdampilleta
- 1983 – 1985 Nuño Aguirre de Cárcer y López de Sagredo
- 1985 – 1987 Gonzalo Puente Ojea
- 1987 – 1992 Jesús Ezquerra Calvo
- 1992 – 1997 Pedro López Aguirrebengoa
- 1997 – 2004 Carlos Abella y Ramallo
- 2004 – 2006 Jorge Dezcaller de Mazarredo
- 2006 – 2011 Francisco Vázquez Vázquez
- 2011 – 2012 María Jesús Figa López-Palop
- 2012 – 2017 Eduardo Gutiérrez Sáenz de Buruaga
- 2017 – Gerardo Ángel Bugallo Ottone
Przypisy
- ↑ Gaspar Borja y Velasco.
- ↑ Peter Rietbergen, Power and religion in Baroque Rome: Barberini cultural policies, s. 182.
- ↑ Francesco del Giudice.
Bibliografia
- Cezary Taracha, Szpiedzy i dyplomaci. Wywiad hiszpański w XVIII wieku, Lublin 2005, s. 167.
- Die apostolische Nachfolge. Das Diplomatische Korps beim Heiligen Stuhl. [dostęp 2018-07-03].