Amnat Ruenroeng

Amnat Ruenroeng
Data i miejsce urodzenia

18 grudnia 1979
Si Racha

Obywatelstwo

Tajlandia

Wzrost

163 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

musza

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

25

Zwycięstwa

21

Przez nokauty

6

Porażki

4

Remisy

0

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Tajlandia
Mistrzostwa świata
brązChicago 2007waga papierowa
Igrzyska azjatyckie
brązKanton 2010waga papierowa
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 20 stycznia 2021.

Amnat Ruenroeng (taj. อำนาจ รื่นเริง, ur. 18 grudnia 1979 w Si Racha[1]) – tajski bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji IBF w kategorii muszej.

Kariera w boksie amatorskim

Jako młody człowiek miał zatargi z prawem. W 2006 został skazany po raz trzeci na karę pozbawienia wolności, tym razem na 15 lat, za rozbój. W więzieniu zaczął trenować boks i zdobył mistrzostwo Tajlandii w następnym roku. Został zwolniony za dobre sprawowanie w 2007[2].

Zdobył brązowy medal w wadze papierowej (do 48 kg) na mistrzostwach świata w 2007 w Chicago. W półfinale przegrał z Harrym Tañamorem z Filipin[3].

Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 2008 w Pekinie, gdzie po dwóch wygranych walkach doszedł do ćwierćfinału wagi papierowej, w którym przegrał z Pürewdordżijnem Serdambą z Mongolii[1]. Zdobył brązowy medal w tej kategorii na igrzyskach azjatyckich w 2010 w Kantonie (w półfinale pokonał go Zou Shiming z Chin)[4]. Dwukrotnie zwyciężał na igrzyskach Azji Południowo-Wschodniej: w wadze papierowej w 2007[5] i w wadze muszej w 2009[6].

Kariera w boksie zawodowym

Ruenroeng przeszedł na zawodowstwo w 2012. Po wygraniu 11 walk dostał szansę pojedynku o wakujący tytuł mistrza świata organizacji IBF w kategorii muszej. 22 stycznia 2014 w Nakhon Ratchasima jednogłośnie wygrał na punkty z Rockym Fuentesem z Filipin i został nowym mistrzem świata[7].

7 marca 2015 w Cotai Arena w Makau wygrał jednogłośnie na punkty z Chińczykiem Zou Shimingem (6-1, 1 KO). Sędziowie punktowali jednomyślnie 116:111 dla Taja, broniącego po raz trzeci tytułu federacji IBF w wadze muszej[8].

27 czerwca 2015 w Bangkoku po raz czwarty tytuł mistrza świata wagi muszej według federacji IBF, pokonując jednogłośnie na punkty Filipińczyka Johna Riela Casimero (21-3, 13 KO)[9], a 7 grudnia tego roku pokonał w Hua Hin Myunga Ho Lee z Japonii.

Utracił tytuł po porażce przez nokaut w 4. rundzie z Johnem Rielem Casimero 25 maja 2016 w Pekinie.

Walki w obronie tytułu mistrzowskiego:

DataMiejsceOponentWynikŹródło
2014-07-05 5 lipca 2014(dts)OsakaKazuto Iokawygrana na punkty[10]
2014-09-10 10 września 2014(dts)Nakhon RatchasimaMcWilliams Arroyowygrana na punkty[11]
2015-03-07 7 marca 2015(dts)MakauZou Shimingwygrana na punkty[12]
2015-06-27 27 czerwca 2015(dts)BangkokJohn Riel Casimerowygrana na punkty
2015-12-07 7 grudnia 2015(dts)Hua HinMyung Ho Leewygrana na punkty
2016-05-25 25 maja 2016(dts)PekinJohn Riel Casimeroprzegrana przez nokaut w 4. rundzie

Późniejsza kariera

Powrócił do boksu amatorskiego, by wziąć udział w igrzyskach olimpijskich w 2016 w Rio de Janeiro. Wystąpił w wadze lekkiej (do 60 kg). Wygrał jedną walkę, ale w następnej pokonał go Francuz Sofiane Oumiha[1]. Później kontynuował ze zmiennym szczęściem karierę w boksie zawodowym.

Przypisy

  1. ↑ a b c Amnat Ruenroeng, olympedia.org [dostęp 2021-01-19] (ang.).
  2. ↑ Anson Wainwright, Amnat Ruenroeng: ‘I will make more money after I beat Zou Shiming’, Ring.tv, 4 marca 2015 [dostęp 2021-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-11] (ang.).
  3. ↑ 14.World Championships – Chicago, USA – October 23 – November 3 2007, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-06-05] (ang.).
  4. ↑ 16.Asian Games – Guangzhou, China – November 16-26 2010, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-06-05] (ang.).
  5. ↑ 24.South-East Asian Games – Korat, Thailand – December 7-13 2007, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-06-05] (ang.).
  6. ↑ 25.South-East Asian Games – Vientiane, Laos – December 11-17 2009, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2015-06-05] (ang.).
  7. ↑ Barry J. Hugman, 2014-01-22 Amnat Ruenroeng w pts 12 Rocky Fuentes, Liptapanlop Hall, Nakhon Ratchasima, Thailand – IBF, boxrec.com [dostęp 2015-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-08] (ang.).
  8. ↑ Shiming nie sprostał oczekiwaniom milionów rodaków. Bokser.org, 26 stycznia 2014. [dostęp 2015-03-07]. (pol.).
  9. ↑ Ruenroeng obronił tytuł, udany debiut Boonjumnga. Bokser.org, 27 maja 2015. [dostęp 2015-05-27]. (pol.).
  10. ↑ Barry J. Hugman, 2014-05-07 Amnat Ruenroeng w pts 12 Kazuto Ioka, Bodymaker Coliseum, Osaka, Japan – IBF, boxrec.com [dostęp 2015-06-05] (ang.).
  11. ↑ Barry J. Hugman, 2014-09-10 Amnat Ruenroeng w pts 12 McWilliams Arroyo, Liptapanlop Hall, Nakhon Ratchasima, Thailand – IBF, boxrec.com [dostęp 2015-06-05] (ang.).
  12. ↑ Barry J. Hugman, 2015-03-07 Amnat Ruenroeng w pts 12 Zou Shiming, Cotai Arena, Venetian Resort, Macao, China – IBF, boxrec.com [dostęp 2015-06-05] (ang.).

Bibliografia

Mistrzowie świata wagi muszej
  • Jimmy Wilde (1916–1923)
  • Pancho Villa (1923–1925)
  • Fidel LaBarba (1925–1927)
  • Pinky Silverberg (1927, NBA)
  • Corporal Izzy Schwartz (1927–1929, NYSAC)
  • Frenchy Belanger (1927–1928, NBA)
  • Frank di Genaro (1928–1929, NBA)
  • Émile Pladner (1929, NBA)
  • Frank di Genaro (1929–1931, NBA)
  • Midget Wolgast (1930–1935, NYSAC)
  • Young Perez (1931–1932, NBA)
  • Jackie Brown (1932–1935, NBA)
  • Benny Lynch (1935–1937, NBA)
  • Small Montana (1935–1937, NYSAC)
  • Benny Lynch (1937–1938)
  • Peter Kane (1938–1939)
  • Little Dado (1939–1942, NBA)
  • Jackie Paterson (1943–1946)
  • Rinty Monaghan (1947–1948, NBA)
  • Rinty Monaghan (1948–1950)
  • Terry Allen (1950)
  • Dado Marino (1950–1952)
  • Yoshio Shirai (1952–1954)
  • Pascual Pérez (1954–1960)
  • Pone Kingpetch (1960–1962)
  • Fighting Harada (1962–1963, WBA)
  • Pone Kingpetch (1963, WBA)
  • Hiroyuki Ebihara (1963–1964)
  • Pone Kingpetch (1964–1965)
  • Salvatore Burruni (1965)
  • Salvatore Burruni (1965–1966, WBC)
  • Horacio Enrique Accavallo (1966–1967, WBA)
  • Walter McGowan (1966, WBC)
  • Chartchai Chionoi (1966–1969, WBC)
  • Efren Torres (1969–1970, WBC)
  • Hiroyuki Ebihara (1969, WBA)
  • Bernabe Villacampo (1969–1970, WBA)
  • Chartchai Chionoi (1970, WBC)
  • Berkrerk Chartvanchai (1970, WBA)
  • Masao Ohba (1970–1973, WBA)
  • Erbito Salavarria (1970–1971, WBC)
  • Betulio González (1972, WBC)
  • Venice Borkhorsor (1972–1973, WBC)
  • Chartchai Chionoi (1973–1974, WBA)
  • Betulio González (1973–1974, WBC)
  • Shoji Oguma (1974–1975, WBC)
  • Susumu Hanagata (1974–1975, WBA)
  • Miguel Canto (1975–1979, WBC)
  • Erbito Salavarria (1975–1976, WBA)
  • Alfonso Lopez (1976, WBA)
  • Guty Espadas (1976–1978, WBA)
  • Betulio González (1978–1979, WBA)
  • Park Chan-hee (1979–1980, WBC)
  • Luis Ibarra (1979–1980, WBA)
  • Kim Tae-shik (1980, WBA)
  • Shoji Oguma (1980–1981, WBC)
  • Peter Mathebula (1980–1981, WBA)
  • Santos Benigno Laciar (1981, WBA)
  • Antonio Avelar (1981–1982, WBC)
  • Luis Ibarra (1981, WBA)
  • Juan Herrera (1981–1982, WBA)
  • Prudencio Cardona (1982, WBC)
  • Santos Benigno Laciar (1982–1985, WBA)
  • Freddy Castillo (1982, WBC)
  • Eleoncio Mercedes (1982–1983, WBC)
  • Charlie Magri (1983, WBC)
  • Frank Cedeno (1983–1984, WBC)
  • Kwon Soon-chun (1983–1985, IBF)
  • Koji Kobayashi (1984, WBC)
  • Gabriel Bernal (1984, WBC)
  • Sot Chitalada (1984–1988, WBC)
  • Hilario Zapata (1985–1987, WBA)
  • Chung Jong-kwan (1985–1986, IBF)
  • Chung Bi-won (1986, IBF)
  • Shin Hi-sup (1986–1987, IBF)
  • Fidel Bassa (1987–1989, WBA)
  • Dodie Boy Peñalosa (1987, IBF)
  • Choi Chang-ho (1987–1988, IBF)
  • Rolando Bohol (1988, IBF)
  • Kim Yong-kang (1988–1989, WBC)
  • Duke McKenzie (1988–1989, IBF)
  • Elvis Álvarez (1989–1990, WBO)
  • Sot Chitalada (1989–1991, WBC)
  • Dave McAuley (1989–1992, IBF)
  • Jesús Rojas (1989–1990, WBA)
  • Lee Yul-woo (1990, WBA)
  • Leopard Tamakuma (1990–1991, WBA)
  • Isidro Pérez (1990–1992, WBO)
  • Muangchai Kittikasem (1991–1992, WBC)
  • Elvis Álvarez (1991, WBA)
  • Kim Yong-kang (1991–1992, WBA)
  • Pat Clinton (1992–1993, WBO)
  • Rodolfo Blanco (1992, IBF)
  • Jurij Arbaczakow (1992–1997, WBC)
  • Aquiles Guzman (1992, WBA)
  • Pichit Sitbangprachan (1992–1994, IBF)
  • David Griman (1992–1994, WBA)
  • Jacob Matlala (1993–1995, WBO)
  • Saen Sor Ploenchit (1994–1996, WBA)
  • Alberto Jimenez (1995–1996, WBO)
  • Francisco Tejedor (1995, IBF)
  • Danny Romero (1995, IBF)
  • Mark Johnson (1996–1998, IBF)
  • José Bonilla (1996–1998, WBA)
  • Carlos Gabriel Salazar (1996–1998, WBO)
  • Chatchai Sasakul (1997–1998, WBC)
  • Hugo Rafael Soto (1998–1999, WBA)
  • Ruben Sanchez Leon (1998–1999, WBO)
  • Manny Pacquiao (1998–1999, WBC)
  • Leo Gamez (1999, WBA)
  • Irene Pacheco (1999–2004, IBF)
  • Jose Lopez Bueno (1999, WBO)
  • Sornpichai Kratingdaenggym (1999–2000, WBA)
  • Medgoen Singsurat (1999–2000, WBC)
  • Isidro Garcia (1999–2000, WBO)
  • Malcolm Tuñacao (2000–2001, WBC)
  • Eric Morel (2000–2003, WBA)
  • Fernando Montiel (2000–2001, WBO)
  • Pongsaklek Wonjongkam (2001–2007, WBC)
  • Omar Andrés Narváez (2002–2010, WBO)
  • Lorenzo Parra (2003–2007, WBA)
  • Wachtang Darczinian (2004–2007, IBF)
  • Takefumi Sakata (2007–2008, WBA)
  • Nonito Donaire (2007–2009, IBF)
  • Daisuke Naitō (2007–2009, WBC)
  • Denkaosan Kaovichit (2008–2010, WBA)
  • Moruti Mthalane (2009–2014, IBF)
  • Kōki Kameda (2009–2010, WBC)
  • Daiki Kameda (2010–2011, WBA)
  • Pongsaklek Wonjongkam (2010–2012, WBC)
  • Julio César Miranda (2010–2011, WBO)
  • Luis Concepción (2011, WBA)
  • Hernán Márquez (2011–2012, WBA)
  • Brian Viloria (2011–2012, WBO)
  • Sonny Boy Jaro (2012, WBC)
  • Toshiyuki Igarashi (2012–2013, WBC)
  • Brian Viloria (2012–2013, WBA Super, WBO)
  • Juan Carlos Reveco (2012–2015, WBA)
  • Juan Francisco Estrada (od 2013, WBA Super, WBO)
  • Akira Yaegashi (2013–2014, WBC)
  • Amnat Ruenroeng (od 2014, IBF)
  • Román González (od 2014, WBC)
  • Kazuto Ioka (od 2015, WBA)

Media użyte na tej stronie

Boxing pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of Thailand.svg
The national flag of Kingdom of Thailand since September 2017; there are total of 3 colours:
  • Red represents the blood spilt to protect Thailand’s independence and often more simply described as representing the nation.
  • White represents the religion of Buddhism, the predominant religion of the nation
  • Blue represents the monarchy of the nation, which is recognised as the centre of Thai hearts.