Amunicja chemiczna

Amunicja chemiczna – pociski artyleryjskie, rakietowe, bomby, fugasy itp. napełnione bojowym środkiem trującym[1].

Składa się z obudowy (korpusu), środka trującego, ładunku wybuchowego i zapalnika. Po rozerwaniu się kadłuba (w powietrzu, nad powierzchnią ziemi lub na powierzchni ziemi) powstaje obłok powietrza skażonego w postaci pary, aerozolu i kropel cieczy. Jest to tzw. obłok pierwotny, który przemieszczając się z wiatrem skaża powietrze, a krople środka trującego spadając na podłoże skażają je i wszystko co się na nim znajduje[1].

Po raz pierwszy użyta na dużą skalę podczas I wojny światowej przez Niemców 22 kwietnia 1915 roku w bitwie pod Ypres w Belgii. Użycie jej zostało zakazane Konwencją Genewską w 1925 roku[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 9.

Bibliografia

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 9, ISBN 83-86028-01-7.