Anastas Watew

Anastas Watew

Анастас Ватев

generał major
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1881 Łowecz, Imperium Osmańskie
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1967 Sofia, Bułgaria
Przebieg służby
Lata służby	1903–1944
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska, II wojna bałkańska, I wojna światowa
Odznaczenia

Anastas Wetew Watew (bułg. Анастас Ветев Ватев, ur. 3 listopada 1881 w Łoweczu, zm. 21 kwietnia 1967 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy, generał major, minister wojny Carstwa Bułgarii (1934), brat gen. Iwana Watewa.

Życiorys

Był synem Wetio Watiowa i Conki. W 1903 ukończył szkołę wojskową w Sofii i uzyskał awans na stopień podporucznika artylerii, a w 1906 na stopień porucznika^[1]. Studia kontynuował w Akademii Wojskowej w Turynie. Brał udział w I wojnie bałkańskiej jako dowódca baterii w 4 pułku artylerii. Wziął udział w bitwie pod Czataldżą, w której został ranny^[1]. W czasie I wojny światowej w stopniu kapitana, a od 1916 majora był szefem sztabu brygady w 7 rilskiej dywizji piechoty, a następnie kierował wywiadem w sztabie armii. Pod koniec wojny dowodził kompanią w 7 dywizji piechoty. Po zakończeniu wojny objął stanowisko zastępcy dowódcy 8 pułku piechoty, a następnie to samo stanowisko w 1 pułku piechoty stacjonującym w Sofii. W 1923 już w stopniu pułkownika objął funkcję szefa sztabu 6 dywizji piechoty, a od 1927 dowódcy 8 tundżańskiej dywizji piechoty^[1]. W 1930 uzyskał awans na pierwszy stopień generalski i od tego czasu służył w II Okręgu Inspekcji Wojskowej. 9 maja 1934, tuż przed przewrotem wojskowym objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Nikoły Muszanowa. Mimo iż był związany ze Związkiem Wojskowym, który przygotowywał zamach, objął kierownictwo resortu bez konsultacji z kierownictwem organizacji^[2].

Po zamachu osadzony w areszcie domowym i internowany. W lipcu 1934 wyjechał z kraju i zamieszkał w Turynie. Powrócił do kraju w 1935 i zaangażował się w działalność Narodowego Ruchu Socjalnego, za co został ponownie internowany. Od 1937 pracował w przedsiębiorstwie, które zajmowało się handlem bronią. Po przejęciu władzy przez komunistów w 1944 aresztowany i wydalony z kraju^[1]. Powrócił do Bułgarii w 1946.

Zmarł w 1967 w Sofii.

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1903)
• porucznik (Поручик) (1906)
• kapitan (капитан) (1910)
• major (Майор) (1916)
• podpułkownik (Подполковник) (1918)
• pułkownik (Полковник) (1923)
• generał major (Генерал-майор) (1930)

Odznaczenia

• Order Waleczności 4. st. I i II klasy
• Order Świętego Aleksandra III stopnia i V stopnia z mieczami
• Order Zasługi Wojskowej 2 st.
• Krzyż Żelazny 2 st.

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 83–84.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.1. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 127.