Anastasis (album)

Anastasis – ósmy studyjny album zespołu Dead Can Dance, wydany 13 sierpnia 2012 roku^[1]. Jest pierwszym albumem wydanym po tym jak Brendan Perry i Lisa Gerrard rozwiązali w 1998 swój zespół. Album ukazał się 16 lat po siódmym studyjnym albumie grupy, Spiritchaser^[2][3][4][5].

Tytuł albumu oznacza w języku greckim „zmartwychwstanie” („ανάστασης”).

Album

Okoliczności powstania

Brendan Perry stwierdził, iż oboje z Lisą Gerrard rozmawiali o kolejnym albumie Dead Can Dance podczas światowej trasy zespołu w 2005 roku. Ponieważ długa trasa okazała się wyczerpująca, więc zabrakło motywacji i decyzję odłożono na później, aż uda się dobrać terminy, co nie było łatwe, od kiedy Perry zamieszkał w Irlandii (kraju swoich przodków) i gdzie Anastasis został nagrany^[b], a Lisa Gerrard nadal mieszkała w południowej Australii. Ostatecznie do ich współpracy doszło dzięki wytwórni PIAS Recordings, która postanowiła wydać ich nowy album; muzycy byli wówczas już wolni od jakichkolwiek zobowiązań kontraktowych wobec ich poprzedniej wytwórni 4AD^[6].

Muzyka

Dead Can Dance podczas światowej trasy promującej album Anastasis, 19 września 2012, Stambuł

Anastasis to pierwsze nagranie przez Dead Can Dance nowego materiału w studio od czasu wydanego w 1996 roku albumu Spiritchaser. Lisa Gerrard i Brendan Perry. Wychodząc z doświadczeń muzyki gotyckiej wnieśli do wytwórni 4AD zmysł muzyczny bliski klasycznej dyscyplinie (i aspiracjom). Łącząc najnowocześniejszą technikę produkcji z tradycją muzyczną różnych narodów stworzyli muzykę głęboko atmosferyczną, o bujnej teksturze, będącej spektakularną odmianą muzyki post-gotyckiej. Wyprodukowany przez zespół i wydany przez wytwórnię Pias album Anastasis zawiera osiem utworów, trwających niespełna godzinę. W muzyce albumu wyraźnie rozpoznawalne są elementy składowe twórczości Dead Can Dance. Muzyczne inspiracje albumu pochodzą ze wschodniej części Morza Śródziemnego (głównie z greckiej i tureckiej muzyki ludowej), a także z różnych krajów Afryki Północnej. Brendan Perry ze swym charakterystycznym głosem wyróżnia się w utworach „Children of the Sun” i "Opium”, Lisa Gerrard natomiast dochodzi do głosu w utworach „Agape” i „Kiko”, które wykonuje z użyciem tradycyjnego instrumentarium arabskiego jak: darbuka, oud i cymbały^[7].

Okładka

Na okładce Anastasis widoczne jest pole słoneczników, dojrzałych, a następnie sczerniałych pod wpływem słońca, stojących ze smutnymi, nieznacznie ukoronowanymi głowami. Nie tyle martwe, co raczej uśpione, ich głowy i łodygi będą pewnego dnia pocięte, ale potem, dzięki korzeniom, odżyją. W tym przypadku greckie słowo „anastasis” („zmartwychwstanie”) oznacza, iż pozornie martwe zatańczą ponownie^[c]. „Pomyślałem, że Anastasis to dobry tytuł, nadany naszemu ponownemu spotkaniu.” wyjaśnił Brendan Perry dodając: „Anastasis oznacza również pomiędzy dwoma etapami”, a ”odrodzenie przyjdzie z następnym sezonem.”^[6].

Lista utworów

Muzycy

Dead Can Dance (teksty, muzyka, wykonanie):

• Brendan Perry
• Lisa Gerrard^[9]

Muzyk dodatkowy

• David Kuckhermann – daf (w utworze „Opium”)^[9]

Produkcja

• Dead Can Dance – producent (miejsce produkcji: studio Quivvy Church)
• Aidan Foley – mastering (w Masterlabs)
• Zsolt Sigmond – fotografie^[9]

Odbiór

Opinie krytyków

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[7]
Chicago Tribune	[10]
Consequence of Sound	C-[11]
The Line of Best Fit	7/10[12]
Metacritic	69/100[13]
musicOMH	[14]
Paste	5.4/10[15]
Pitchfork	8/10[16]
PopMatters	7/10[17]
RYM	3.64/5[18]
Sputnikmusic	4.0/5[2]

Album spotkał się generalnie z pozytywnym przyjęciem u 16 krytyków^[13].

Według Thoma Jurka z AllMusic „od strony muzycznej jest to bardziej wycieczka po historii zespołu, niż próba stworzenia czegoś nowego, co jest zaskakujące, biorąc pod uwagę ogromne doświadczenie Lisy Gerrard w nagrywaniu ścieżek dźwiękowych czy solowe albumy Brendana Perry’ego, ich współpracę z innymi artystami czy dzieła filmowe. (...) Najpiękniejszym fragmentem albumu jest utwór 'Return of the She-King', w którym burdony i wielokrotnie nakładany głos Lisy Gerrard harmonizują ze smyczkami, głębokim brzmieniem tom-tomów, eterycznym brzmieniem gitar, oudów i innych instrumentów. Pod koniec utworu włącza się Brendan Perry, po czym ich kontrastujące głosy splatają się przy akompaniamencie neoklasycznych smyczków”^[7].

„Anastasis, pierwszy od 16 lat studyjny album australijskiego duetu Dead Can Dance, wykorzystuje ponury, multi-kulti dźwiękowy perfekcjonizm, jakiego można się spodziewać po tych cenionych weteranach (śpiewających multiinstrumentalistach Brendanie Perrym i Lisie Gerrard), z mnóstwem połyskujących dud i chińskich cymbałów, operowych śpiewów i złowieszczych syntezatorów” – ocenia Ryan Reed z Paste^[15].

„Pomimo długiej przerwy, Anastasis jest logicznym postępem w stosunku do albumów zespołu z połowy lat 90., jak również solowych prac Brendana i Gerrard” - zauważa Ned Raggett z magazynu Pitchfork dodając: „Nie ma tu nic tak zdumiewająco melodramatycznego czy proklamacyjnego jak stare klasyki, takie jak 'Anywhere Out of the World' czy 'Host of Seraphim', gdzie wokalne popisy Perry’ego i Gerrard idą w parze z poczuciem ogromnych przestrzeni, napięciem i nabożną czcią. Ale Anastasis często się do tego zbliża, zwłaszcza w kończących album 'Return of the She-King' i 'All in Good Time'. Zapierająca dech w piersiach rozpiętość wokalna Gerrard pozostaje silna, podczas gdy głębszy, kontemplacyjny głos Perry’ego odczuwa się w mniejszym stopniu jako śpiew z irlandzkim akcentem, a bardziej jako spokojną inwokację starożytnej mądrości”^[16].

Zdaniem Jake’a Cohena z Consequence of Sound „Silne związki albumu z muzyką Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej błyszczą w falach modalnych melodii cymbałów, tworzących tło 'Anabasis', na których Gerrard wyśpiewuje bezsensowne sylaby z quasi-arabskimi ornamentami. Album nie jest szalenie nowy, co może ucieszyć lub ewentualnie zniechęcić oddanych fanów Dead Can Dance. W 'Opium', nad marokańskim rytmem z rezonującym dźwiękiem innego świata hang, Perry śpiewa: 'Czasami czuję, że chcę żyć za tymi wszystkimi wspomnieniami i przejść przez te drzwi'. Dead Can Dance wydają się szczęśliwi żyjąc we wspomnieniach; w końcu Anastasis to po grecku zmartwychwstanie. podczas gdy album udoskonala znajome dźwięki z okresu ich świetności z lat 80. i 90., które jeszcze nie całkiem porzucili przechodząc przez drzwi do nowego świata”^[11].

Do zmartwychwstania oraz symboliki słoneczników nawiązuje również Matthew Haddrill z The Line of Best Fit: „Okładka płyty przedstawia pole słoneczników zwiędłych i poczerniałych od słońca. Pozornie martwe, po zebraniu ich korzenie zapewniają, że powstaną ponownie i dojrzeją. Tańczyły już wcześniej, a teraz Dead Can Dance tańczą ponownie”^[12].

W ocenie Mica Wrighta z musicOMH „Anastasis to z pewnością płyta, która dobrze wpisuje się w dorobek Dead Can Dance, ale słucha się jej ciężko. Nie dlatego, że jest w którymkolwiek momencie dźwiękowo chropowata, ale bardziej dlatego, że pomimo momentów piękna, jest trochę monotonna. (...) Głosy i gra są wspaniałe, ale płyta zbyt często potyka się o pretensjonalność^[14].

„Tytuł utworu zamykającego Anastasis wydaje się szczególnie trafnym sposobem na opisanie dźwiękowych eksploracji Dead Can Dance: 'All in Good Time' (wszystko w dobrym czasie)” – podsumowuje Arnold Pan z PopMatters^[17].

Sprzedaż

Do marca 2013 roku album rozszedł się na całym świecie w liczbie 150 000 egzemplarzy^[19]. W Polsce osiągnął status złotej płyty^[20]

Uwagi

Przypisy