Anastazy Antoni Sielawa

Anastazy Antoni Sielawa
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działaniaI Rzeczpospolita
Data urodzenia1583
Data śmierci5 października 1655
Metropolita kijowski
Okres sprawowania1641–1655
Arcybiskup połocki
Okres sprawowania1624–1655
Wyznaniekatolicyzm
Kościółunicki
Sakra biskupia1624
Sukcesja apostolska
Data konsekracji1624
KonsekratorJózef Welamin Rutski OSBM

Anastazy Antoni Sielawa herbu Sielawa OSBM (ur. w 1583 roku – zm. 5 października 1655 roku w Tykocinie) – unicki arcybiskup połocki (od 1624), autor polemicznej księgi „Anteleuchus...”, wydanej w Wilnie w 1622 r., w latach 1641–1655 unicki metropolita kijowski.

Biografia

W 1616 roku studiował w Kolegium Greckim w Rzymie[1]. Studiował w Wilnie[2]. Był elektorem Władysława IV Wazy z województwa połockiego w 1632 roku[3]. Zmarł w Tykocinie w ucieczce przed wojskami rosyjskimi[4].

1612 członek zakonu bazylianów, w 1617 przyjął święcenia kapłańskie. Ukończył Greckie Collegium w Rzymie (1622). 1622 Archimandryt klasztorów unickich: w Wilnie św. Trinity, Nowogorodok, Zhidichin. 1624 Arcybiskup Połocka, od 1639 Wikariusz Generalny metropolity kijowskiego. W latach 1641-55 był metropolitą kijowskim i galicyjskim, a jednocześnie od 1652 r. Generałem (protoarchimandrytą) zakonu bazylianów. W latach trzydziestych i czterdziestych XVII w. Brał udział w przygotowaniach do soboru generalnego unitów i prawosławnych, których celem było zjednoczenie na podstawie powołania Patriarchatu Kijowskiego i uznania zwierzchnictwa Papieża. Dbał o kształcenie księży, umacnianie życia monastycznego, otworzył seminarium duchowne przy klasztorze bazylianów w Mińsku (1652). Spopularyzował się kult I. Kuncewicza. Autor "Antielenhusa" (1622) - odpowiedź na "Elenhusa" M. Smatrytskiego (1622) i biografii I. Kuncewicza (1625)[5]. Będąc chory, w 1648 r. Przekazał zarząd zakonowi ks. Simon Yatskevich-Stavrovetsky, Konsulat Generalny Zakonu i Opat Bitenski, jednak z powodu działań wojennych nie zdołał zwołać kapituły w sprawie wyboru nowego archimandryty i aż do śmierci metropolita Antoni Sielawa pozostał na czele zakonu. Został fundatorem kobiecego klasztoru bazylianów w Mińsku, którego zakonnice zajmowały się opieką nad biednymi dziewczętami. W 1652 roku otworzył w tym klasztorze seminarium duchowne. Po trudnych latach dla Kościoła unickiego, powstaniu Chmielnickiego (1648-1654) i podczas wojny polsko-moskiewskiej Sielawa został zmuszony do opuszczenia Białorusi na Podlasie. Pod koniec życia był już bardzo chory i prawie całkowicie ślepy.

W styczniu 1655 r. Powierzył zarządzanie metropolią Gabrielowi Kolenda, a on sam został zmuszony do zamieszkania w klasztorze bazylianów w Supraślu. Wyjeżdżając z Połocka w 1655 roku zabrał ze sobą do Supraśla największy klejnot kościoła unickiego - trumnę z relikwiami św. Jozafata Kuncewicza (Yosafat Kuntsevich), ratując go przed moskiewską armią. Zmarł na emigracji w Tykocinie na Podlasiu. Napisał dzieła: „Antelenhus” (1622) (przeciwko „Elenhus” Meletiusa Smotritsky'ego) i „Życie sługi Bożego Jehoszafata” (1625)[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. Dmytro Blazejowskyj, Ukrainian and Bielorussian students at the Pontifical Greek College of Rome (1576-1976), Analecta Ordinis S. Basilli Magni, Sect. II, vol. X (XVI), fasc. 1-4, Romae 1979, s. 150.
  2. Bolesław Kumor, Pochodzenie i wykształcenie metropolitów kijowskich grecko-katolickich 1600-1975, w: Resovia Sacra. Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej, Tom 3 (1996), s. 137.
  3. Suffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych, y W. X. Litewskiego, Zgodnie ná Naiásnieyssego Władisława Zygmunta ... roku 1632 ... Woiewodztwo Krákowskie., [b.n.s.]
  4. Tykocin - Karta Dziedzictwa Kulturowego. shtetlroutes.eu. [dostęp 2017-11-04].
  5. Kozula S. Selyava // BE w 18 tomach T. 15. Mn., 2002.
  6. Welykyv, Atanasius (1956). „Antoni Sielava Biographia”. Epistolae metropolitarum Kioviensium catholicorum Raphaels Korsak, Antonii Sielava, Gabrielis Kolenda. Analecta OSBM. Serie 2. Sectio 3. Rzym. s. 173-174

Bibliografia

  • J. Maroszek, Dziedzictwo unii kościelnej w krajobrazie kulturowym Podlasia, Białystok 1996, s. 18; [w:] Encyklopedia Powszechna 1866, t. 23, s. 417–418.
  • Archbishop Antin Selava w bazie catholic-hierarchy.org (ang.)

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie