1612 członek zakonu bazylianów, w 1617 przyjął święcenia kapłańskie. Ukończył Greckie Collegium w Rzymie (1622). 1622 Archimandryt klasztorów unickich: w Wilnie św. Trinity, Nowogorodok, Zhidichin. 1624 Arcybiskup Połocka, od 1639 Wikariusz Generalny metropolity kijowskiego. W latach 1641-55 był metropolitą kijowskim i galicyjskim, a jednocześnie od 1652 r. Generałem (protoarchimandrytą) zakonu bazylianów. W latach trzydziestych i czterdziestych XVII w. Brał udział w przygotowaniach do soboru generalnego unitów i prawosławnych, których celem było zjednoczenie na podstawie powołania Patriarchatu Kijowskiego i uznania zwierzchnictwa Papieża. Dbał o kształcenie księży, umacnianie życia monastycznego, otworzył seminarium duchowne przy klasztorze bazylianów w Mińsku (1652). Spopularyzował się kult I. Kuncewicza. Autor "Antielenhusa" (1622) - odpowiedź na "Elenhusa" M. Smatrytskiego (1622) i biografii I. Kuncewicza (1625)[5]. Będąc chory, w 1648 r. Przekazał zarząd zakonowi ks. Simon Yatskevich-Stavrovetsky, Konsulat Generalny Zakonu i Opat Bitenski, jednak z powodu działań wojennych nie zdołał zwołać kapituły w sprawie wyboru nowego archimandryty i aż do śmierci metropolita Antoni Sielawa pozostał na czele zakonu. Został fundatorem kobiecego klasztoru bazylianów w Mińsku, którego zakonnice zajmowały się opieką nad biednymi dziewczętami. W 1652 roku otworzył w tym klasztorze seminarium duchowne. Po trudnych latach dla Kościoła unickiego, powstaniu Chmielnickiego (1648-1654) i podczas wojny polsko-moskiewskiej Sielawa został zmuszony do opuszczenia Białorusi na Podlasie. Pod koniec życia był już bardzo chory i prawie całkowicie ślepy.
W styczniu 1655 r. Powierzył zarządzanie metropolią Gabrielowi Kolenda, a on sam został zmuszony do zamieszkania w klasztorze bazylianów w Supraślu. Wyjeżdżając z Połocka w 1655 roku zabrał ze sobą do Supraśla największy klejnot kościoła unickiego - trumnę z relikwiami św. Jozafata Kuncewicza (Yosafat Kuntsevich), ratując go przed moskiewską armią. Zmarł na emigracji w Tykocinie na Podlasiu. Napisał dzieła: „Antelenhus” (1622) (przeciwko „Elenhus” Meletiusa Smotritsky'ego) i „Życie sługi Bożego Jehoszafata” (1625)[6].
↑Dmytro Blazejowskyj, Ukrainian and Bielorussian students at the Pontifical Greek College of Rome (1576-1976), Analecta Ordinis S. Basilli Magni, Sect. II, vol. X (XVI), fasc. 1-4, Romae 1979, s. 150.
↑Bolesław Kumor, Pochodzenie i wykształcenie metropolitów kijowskich grecko-katolickich 1600-1975, w: Resovia Sacra. Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej, Tom 3 (1996), s. 137.
↑Suffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych, y W. X. Litewskiego, Zgodnie ná Naiásnieyssego Władisława Zygmunta ... roku 1632 ... Woiewodztwo Krákowskie., [b.n.s.]
J. Maroszek, Dziedzictwo unii kościelnej w krajobrazie kulturowym Podlasia, Białystok 1996, s. 18; [w:] Encyklopedia Powszechna 1866, t. 23, s. 417–418.
.jpg)
