Anatol Barankiewicz

Anatol Barankiewicz

Анатоль Баранкевіч

Pełne imię i nazwisko	Anatol Ihnatawicz Barankiewicz
Data i miejsce urodzenia	11 października 1932 Trościwiec
Data śmierci	8 października 2000
Przewodniczący Białoruskiej Partii Patriotycznej
Okres	od 1994 do 8 października 2000
Przynależność polityczna	Białoruska Partia Patriotyczna
Zastępca Przewodniczącego Związku Oficerów Republiki Białorusi
Okres	od 1992 do 1994
Przynależność polityczna	Związek Oficerów Republiki Białorusi
Odznaczenia

Anatol Ihnatawicz Barankiewicz (biał. Анатоль Ігнатавіч Баранкевіч, ros. Анатолий Игнатьевич Баранкевич (ur. 11 października 1932 w Trościwcu, zm. 8 października 2000) – radziecki lotnik wojskowy, generał major lotnictwa; białoruski polityk, w latach 1994–2000 przewodniczący Białoruskiej Partii Patriotycznej, w latach 1992–1994 zastępca przewodniczącego Związku Oficerów Republiki Białorusi; dziennikarz, zastępca redaktora naczelnego gazety „Sławianskij Nabat”.

Życiorys

Urodził się 11 października 1932 we wsi Trościwiec, w rejonie bychowskim obwodu mohylewskiego Białoruskiej SRR, ZSRR^[1]. W 1954 roku ukończył Batajską Szkołę Lotnictwa Myśliwskiego im. A. Sierowa, w 1974 roku – Wojskową Akademię Obrony Powietrznej im. G. Żukowa. W latach 1954–1965 służył w Siłach Zbrojnych ZSRR jako pilot, starszy pilot, dowódca klucza, zastępca dowódcy eskadry. W latach 1965–1973 był zastępcą dowódcy pułku, dowódcą pułku. W latach 1973–1977 pełnił funkcję zastępcy dowódcy korpusu obrony przeciwlotniczej. W latach 1977–1978 był kierownikiem inspekcji lotnictwa myśliwskiego ds. bezpieczeństwa lotów w Ministerstwie Obrony ZSRR. W 1978 roku uzyskał stopień generała majora lotnictwa. W latach 1978–1980 pełnił funkcję zastępcy dowódcy samodzielnej armii obrony przeciwlotniczej. W latach 1980–1982 był zastępcą dowódcy sił powietrznych Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego. W latach 1982–1983 pracował jako doradca dowódcy sił powietrznych Wietnamu. W latach 1983–1989 pełnił funkcję zastępcy dowódcy sił powietrznych Białoruskiego Okręgu Wojskowego. W 1989 roku przeszedł w stan spoczynku^[2] (według innego źródła służył w Siłach Zbrojnych ZSRR w latach 1952–1990^[3]).

W latach 1989–1992^[2] (według innego źródła: 1990–1992) pracował jako kierownik Wydziału Naukowo-Metodycznego Sztabu Obrony Cywilnej Białoruskiej SRR (od 1991 roku – Republiki Białorusi). Od 1991 roku brał aktywny udział w życiu społecznym i politycznym Wspólnoty Niepodległych Państw. W latach 1992–1997 był prezesem koncernu budowlanego. Następnie pracował jako zastępca redaktora naczelnego gazety „Sławianskij Nabat”. Był jednym z inicjatorów utworzenia Związku Oficerów Republiki Białorusi^[2], a w latach 1992–1994 zasiadał na stanowisku zastępcy przewodniczącego tej organizacji^[3]. Od 1994 roku^[2] do końca życia^[3] pełnił funkcję przewodniczącego Białoruskiej Partii Patriotycznej (BPP)^[2], która w ostatnich latach jego życia konsekwentnie i aktywnie wspierała politykę przywódcy Białorusi Alaksandra Łukaszenki. 11 września 2000 roku został wyznaczony na przedstawiciela BPP w Centralnej Komisji ds. Wyborów i Referendów. Zmarł 8 października 2000 roku. 11 października miało miejsce jego pożegnanie w Centralnym Domu Oficerów w Mińsku i pogrzeb cywilny^[3].

Prace

• Czest′ imieju. Mińsk: 1977. (ros.).

Odznaczenia

• Zasłużony Lotnik Wojskowy ZSRR (ZSRR, 1977^[2]);
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR)^[2] (według innego źródła: trzy Ordery Czerwonego Sztandaru^[3]);
• Order „Za służbę Ojczyźnie” II klasy^[2];
• Order Za Służbę Ojczyźnie III klasy^[2];
• 20 medali^[2].

Życie prywatne

Anatol Barankiewicz jest żonaty, ma dwoje dzieci^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.