Anatolij Kaszpirowski
 Anatolij Kaszpirowski (2016) | |
| Pełne imię i nazwisko | Anatolij Michajłowicz Kaszpirowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód, zajęcie | |
| Uczelnia | Państwowy Uniwersytet Medyczny w Winnicy im. Nikołaja Pirogowa |
| Partia | |
| Strona internetowa | |
Anatolij Michajłowicz Kaszpirowski (ros. Анато́лий Миха́йлович Кашпиро́вский; ur. 11 sierpnia 1939 w Płoskirowie) – rosyjski psychiatra i psychoterapeuta, doktor nauk medycznych[1]. Zdobył sławę na polu medycyny niekonwencjonalnej, występując publicznie jako hipnotyzer.
Życiorys
Urodził się w Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. W młodości uprawiał z sukcesami boks i podnoszenie ciężarów. Za osiągnięcia sportowe otrzymał tytuł Mistrza Sportu ZSRR[2]. W 1962 roku ukończył Państwowy Instytut Medyczny w Winnicy ze specjalizacjami „lekarz psychiatra” i „lekarz psychoterapeuta”. Następnie przez 25 lat pracował jako lekarz w szpitalach psychiatrycznych. W 1987 roku został psychoterapeutą radzieckiej kadry narodowej w podnoszeniu ciężarów[3].
Powszechną sławę zdobył w 1989 roku, przeprowadzając na antenie państwowej telewizji seanse hipnozy. Transmisje cieszyły się wielką oglądalnością, a wielu widzów przypisywało tym seansom właściwości uzdrowicielskie. Według nich miały one leczyć szeroką gamę chorób i dolegliwości: od raka po alkoholizm i wypadanie włosów[2]. Ministerstwo Zdrowia ZSRR w oficjalnym oświadczeniu nazwało ten fenomen „zbiorową psychozą”, jak się bowiem okazało, część z rzekomo uzdrowionych trafiała do szpitali z objawami chorób psychicznych[2][3]. Po 6. seansie program Kaszpirowskiego zdjęto z anteny.
Hipnotyzer zdobył również popularność poza granicami ZSRR. Jego seanse emitowane były w Polsce (przez TVP), Niemczech, Czechach, na Węgrzech, a także w Izraelu[2]. W 1990 roku zdobył przyznaną w głosowaniu telewidzów pozaregulaminową statuetkę Wiktora dla osobowości telewizyjnej roku w Polsce[4].
Kaszpirowskiego wspierał Jegor Ligaczow[5]. Po upadku ZSRR przyjął obywatelstwo Federacji Rosyjskiej i zaangażował się w politykę. W 1993 roku został wybrany deputowanym do Dumy Państwowej z ramienia Liberalno-Demokratycznej Partii Rosji. W 1995 roku popadł w konflikt z liderem partii Władimirem Żyrinowskim i wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie działał w społeczności rosyjskich imigrantów, lecząc z otyłości[2].
W 2009 roku o postaci Kaszpirowskiego przypomniała telewizja NTV[6]. Poprowadził on na jej antenie serię programów dokumentalnych pt. „Seans z Kaszpirowskim”, których tematem były zjawiska paranormalne[7].
W 2020 roku ukazała się książka Gabriela Michalika pt. Kaszpirowski. Sen o wszechmocy[8][9].
Przypisy
- ↑ Татьяна Ромашенкова, Кашпировский вернулся, Огонек [dostęp 2009-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2005-12-20] (ros.).
- ↑ a b c d e Андрей Шаврей, Кашпировский. Иногда они возвращаются, ЖЗЛ.lv, 13 września 2009 [dostęp 2009-10-04] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-15] (ros.).
- ↑ a b А.Кашпировского привлекли к ответственности, РБК-Украина, 19 grudnia 2006 [dostęp 2009-10-04] [zarchiwizowane z adresu 2007-01-03] (ros.).
- ↑ Małgorzata Piwowar: Zamknijcie oczy, bądźcie swobodni. Rzeczpospolita, 22 października 2009. [dostęp 2012-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (20180725)].
- ↑ Grzegorz Górny. Nowe kulty i sekty w świecie postsowieckim. „Teologia Polityczna”. 2/2004-2005.
- ↑ Wacław Radziwinowicz: Powtórne przyjście Kaszpirowskiego. gazeta.pl, 2 marca 2009. [dostęp 2009-03-02].
- ↑ Сеанс с Кашпировским, Ассоциация „Наше кино” [dostęp 2012-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2014-07-14] (ros.).
- ↑ Gabriel Michalik: Kaszpirowski. Sen o wszechmocy. Agora, 2020. [dostęp 2021-02-11]. (pol.).
- ↑ Stasia Budzisz: Adin, dwa, tri – Kaszpirowski. Krytyka Polityczna, 2020-03-20. [dostęp 2021-02-11]. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Marc Bennetts, Kaszpirowski: nowy Rasputin?, Onet.pl, 10 czerwca 2005 [zarchiwizowane z adresu 2013-11-04].
Media użyte na tej stronie
Autor: Annenkoan, Licencja: CC BY-SA 4.0
А. М. Кашпировский на пресс-конференции в Абакане. Гостиница "Азия". 1 февраля 2016 г.