Anatolij Piskoweć

Anatolij Piskoweć

Pełne imię i nazwisko	Anatolij Pawłowycz Piskoweć
Data i miejsce urodzenia	27 maja 1948 Kijów
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1970–1973 Automobilist Sumy 1973–1975 Urałan Elista 1975–1980 Wułkan Pietropawłowsk Kamczacki
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1980–1981 Kołos Mironówka 1981–1982 SKA Kijów (asystent) 1982–1984 Chimik Dzierżyńsk 1984–1986 Disz Kijów (dyr.sportowy) 1986–1990 Schid Kijów 1990–1992 Intersport Kijów 1992–1994 Al-Ahli Dubaj 1994–1998 Alina Kijów 1996–1998 Ukraina (kobiety) 1998–1999 Eniergija Woroneż 1999–2000 Ukraina U-21 (kobiety) 2000–2002 Ukraina (kobiety) 2003–2005 Krywbas Krzywy Róg 2005 İnter Baku (asystent) 2005–2006 Simurq Zaqatala 2006 Stal Ałczewsk (asystent) 2007–2008 Olimpi Rustawi 2009 Federacja okręgu kijowskiego (trener) 2010–2011 FC Gagra 2011 Olimpia Elbląg 2011–2013 Wołyń Łuck U-19 2013 Wołyń Łuck (p.o.) 2015 Daugava Ryga 2015 FC Gagra 2016–2017 FC Gagra 2018– Lokomotiv Erywań

Anatolij Pawłowycz Piskoweć, ukr. Анатолій Павлович Пісковець, ros. Анатолий Павлович Писковец, Anatolij Pawłowicz Piskowiec (ur. 27 maja 1948 w Kijowie) – ukraiński piłkarz, trener piłkarski.

Kariera zawodnicza

Piskoweć seniorską karierę zawodniczą rozpoczął w 1970 roku w klubie Automobilist Sumy, w którym występował do 1973. Następnie przez dwa lata był zawodnikiem zespołu Urałan Elista, z którego przeszedł do Wułkanu Pietropawłowsk Kamczacki, gdzie występował przez pięć lat. Najwyższym szczeblem rozgrywek na jakim występował jako zawodnik była radziecka II liga^[1].

Kariera trenerska

W 1980 roku, po zakończeniu kariery zawodniczej rozpoczął pracę jako szkoleniowiec w zespole amatorskim Kołos Mironówka, który prowadził przez rok. Po ukończeniu Instytutu Kultury Fizycznej w Kijowie w 1981 został zaproszony przez Wołodymyra Muntiana pomagać trenować drużynę SKA Kijów. Od 1982 do 1984 prowadził Chimik z miasta Dzierżyńsk, który występował w radzieckiej III lidze. W latach 1984-1986 pełnił funkcję dyrektora sportowego w Disz Kijów. Kolejnymi klubami w jego karierze były: Schid Kijów (1986-90) i Intersport Kijów (1990-92) na Ukrainie oraz Al-Ahli Dubaj w ZEA (1992-94), po czym rozpoczął przygodę z kobiecą piłką.

W latach 1994-98 prowadził kobiecy zespół Alina Kijów, który doprowadził do Mistrzostwa i Pucharu Ukrainy. Po tych sukcesach objął posadę trenera Reprezentacji Ukrainy Kobiet (1996-98), po czym ponownie trafił do klubowej kobiecej piłki. Z drużyną Eniergija Woroneż (1998-99) zdobył Mistrzostwo Rosji i wrócił do pracy z kobiecymi reprezentacjami Ukrainy: U-21 (1999-2000) i seniorskiej (2000-02).

Do pracy z mężczyznami wrócił w Krywbasie Krzywy Róg (2003-05)^[2], skąd przeszedł do Azerbejdżanu pomagać trenować İnter Baku (2005)^[3]. W tym samym kraju prowadził potem Simurq Zaqatala (2005-06). W czerwcu 2006 został zaproszony do sztabu szkoleniowego Stali Ałczewsk^[4], po czym wyjechał do Gruzji, aby objąć posadę trenera gruzińskiego Olimpi Rustawi (2007). W 2009 ponownie podjął pracę w ojczyźnie, będąc głównym trenerem federacji okręgu kijowskiego. Do piłki klubowej wrócił w 2010, gdzie objął zespół zaplecza gruzińskiej ekstraklasy FC Gagra, z którym wywalczył awans, Puchar Gruzji, po czym zakwalifikował się do europejskich pucharów.^[5][6]

Z dniem 18 października 2011 objął posadę trenera I-ligowej Olimpii Elbląg. Kontrakt z zespołem podpisał do końca sezonu 2011/12, z możliwością przedłużenia, w przypadku utrzymania zespołu na zapleczu Ekstraklasy^[1]. W wywiadzie udzielonym dla stacji Orange Sport przyznał, że na pracę w Polsce zdecydował się ze względu na bliskość do "europejskiej, bardziej cywilizowanej piłki"^[7]. Na początku stycznia 2012 trafił do szpitala i z powodów zdrowotnych podał się do dymisji^[8]. Potem pracował z młodzieżowym składem Wołyni Łuck^[9]. 26 kwietnia 2013 roku awansował na stanowisko głównego trenera Wołyni Łuck^[10], ale już po jednym meczu został zmieniony na Kwarcianego po czym opuścił łucki klub^[11]. 8 lutego 2015 został mianowany na stanowisko głównego trenera łotewskiego klubu Daugava Ryga^[12]. Ale już w kwietniu 2015 powrócił do kierowania gruzińskim FC Gagra^[13], który prowadził do czerwca 2015. 30 czerwca 2016 znów wrócił na stanowisko głównego trenera FC Gagra^[14], którym kierował do lata 2017. 17 grudnia 2018 został mianowany na stanowisko głównego trenera Lokomotiv Erywań^[15].

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy trenerskie

• mistrz Ukrainy Kobiet: 1997 (Alina Kijów)
• zdobywca Pucharu Ukrainy Kobiet 1997 (Alina Kijów)
• mistrz Rosji Kobiet: 1999 (Eniergija Woroneż)
• mistrz Gruzji: 2007 (Olimpi Rustawi)
• ćwierćfinalista Pucharu Mistrzów WNP: 2008 (Olimpi Rustawi)
• mistrz Gruzińskiej Pierwszej Ligi: 2011 (FC Gagra)
• zdobywca Pucharu Gruzji: 2011 (FC Gagra)

Odznaczenia

• tytuł Zasłużonego Trenera Ukrainy

Przypisy

Bibliografia

• A. Piskovets, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [online] [dostęp 2021-01-01] .
• Anatolij Piskoweć w bazie Football Facts (ros.)
• Anatolij Piskoweć w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)
• Anatolij Piskoweć w bazie PlayMakerStats (ang. • fr. • hiszp. • niem. • port. • wł.)
• Anatolij Piskoweć w bazie WorldFootball.net (ang.)
• Anatoliy Piskovets, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [online] [dostęp 2020-11-21] .