Anders Edvard Ramsay

Anders Edvard Ramsay

Anders Edvard Ramsay
generał major
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1799 Kuopio, Finlandia
Data i miejsce śmierci	12 maja 1877 Helsinki
Przebieg służby
Lata służby	1812–1863
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Stanowiska	d-ca Fińskiego Batalionu Strzelców Gwardii, d-ca wojsk rosyjskich w Królestwie Polskim
Główne wojny i bitwy	Powstanie listopadowe, Powstanie styczniowe
Odznaczenia

Anders Edvard Ramsay (ros. Эдуард Андреевич Рамзай, Eduard Andriejewicz Ramsay, ur. 23 marca 1799 w Kuopio w Finlandii, zm. 12 maja 1877 w Helsinkach) – rosyjski oficer szwedzkiego pochodzenia, generał-adiutant od roku 1858, generał-major od 1838, członek rosyjskiej Rady Państwa i Rady Wojennej, baron od 1856 roku.

Życiorys

Do armii wstąpił w wieku 13 lat, służbę pełnił w Sankt Petersburgu. W chwili wybuchu powstania dekabrystów znalazł się wśród żołnierzy, którzy chronili wielkiego księcia Mikołaja i jego rodzinę, a potem wziął w udział w ataku na buntowników. Po wybuchu powstania listopadowego został skierowany jako dowódca Fińskiego Batalionu Strzelców Gwardii do tłumienia powstania. Brał udział w szturmie Warszawy^[1].

W 1862 roku wrócił do Królestwa Polskiego w stopniu generała piechoty^[1]. Od 18 lipca 1862 do 30 marca 1863 roku był dowódcą wojsk rosyjskich stacjonujących w Królestwie Polskim, a w czasie wybuchu powstania styczniowego stał na czele warszawskiego okręgu wojennego. Przyjaźnił się z margrabią Aleksandrem Wielopolskim, który później mawiał, że Ramsay „jako wojskowy był arcygłupi”^[2].

Tenże jednak Ramsay, jako jedyny rosyjski wojskowy wysokiego szczebla, potraktował polskie powstanie poważnie, okólnikami z 23, 24 i 27 stycznia wydanymi nakazał koncentrację pomniejszych garnizonów na prowincji w ten sposób, by żaden garnizon nie liczył mniej niż dwa bataliony piechoty oraz odpowiednią liczbę jazdy, kozaków i dział^[3], przy czym ostrzegał, że „przywrócenie porządku potrwa co najmniej parę tygodni”^[4]. Tymczasem w Petersburgu obarczono go odpowiedzialnością za zaskoczenie wojsk rosyjskich w nocy z 22 stycznia i postanowiono odsunąć od dowodzenia okręgiem warszawskim. Jego następcą miał zostać generał Fiodor Berg. Ramsay rozchorował się (być może dyplomatycznie) i już nie wrócił na piastowane stanowisko^[5].

Powrócił do Królestwa Polskiego w 1867 roku jako pomocnik generał-gubernatora do spraw wojskowych i inspektor wojsk piechoty^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Ireneusz Ihnatowicz, Andrzej Biernat: Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003. ISBN 83-01-14087-9.
• Stefan Kieniewicz: Powstanie styczniowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983. ISBN 83-01-03652-4.
• Stefan Kieniewicz: Warszawa w powstaniu styczniowym. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1983. ISBN 83-214-0303-4.