André de Montbard

(c) Odejea, CC BY-SA 3.0

André (Andrzej) de Montbard (Montbar, Montbart) (zm. 17 stycznia 1156), piąty wielki mistrz zakonu templariuszy w 1153-1156.

Brat matki Bernarda z Clairvaux – Alety de Montbard.

Początkowo mnich z opactwa cysterskiego w Clairvaux. Dołączył do grupy rycerzy towarzyszących Eustachemu de Boulogne do Ziemi Świętej. Po rezygnacji tego ostatniego z kontynuowania podróży, dołączył do garstki flamandzkich rycerzy, którzy tę podróż pragnęli zakończyć.

W Jerozolimie pojawił się w 1118, a w 1125^[1] dołączył do bractwa Hugona de Payens, stając się tym samym jednym z 9 pierwszych braci-współorganizatorów zakonu. W zakonie służył przez 38 lat, piastując najwyższe urzędy. W 1150 r. został seneszalem zakonu. Z wujem Bernardem oprócz więzów pokrewieństwa łączyła go także głęboka przyjaźń znajdująca odzwierciedlenie w wymienianej przez nich korespondencji. Okres jego krótkich rządów w zakonie nie odznaczył się niczym szczególnym.

Przypisy

Wielcy mistrzowie zakonu templariuszy Hugues de Payns (1118–1136) Robert de Craon (1136–1147) Évrard des Barrès (1147–1151) Bernard de Tramelay (1151–1153) André de Montbard (1153–1156) Bertrand de Blanquefort (1156–1169) Philippe de Milly (1169–1171) Eudes de Saint-Amand (1171–1179) Arnaud de Toroge (1181–1184) Gérard de Ridefort (1185–1189) Robert de Sablé (1191–1193) Gilbert Hérail (1193–1200) Philippe du Plaissis (1201–1208) Guillaume de Chartres (1209–1218) Pierre de Montaigu (1218–1230) Armand de Périgord (1232–1244) Richard de Bures (1245–1247) Guillaume de Sonnac (1247–1250) Reynald de Vichiers (1250–1256) Thomas Béraud (1256–1273) Guillaume de Beaujeu (1273–1291) Thibaud Gaudin (1291–1292) Jacques de Molay (1292–1314)