Andrés Navarte

Andrés Narvarte

Andres Narvarte 000
Data i miejsce urodzenia	1781 La Guaira, Imperium Hiszpańskie
Data i miejsce śmierci	31 marca 1853 Caracas, Wenezuela
Prezydent Republiki Wenezueli
Okres	od 20 stycznia 1835 do 9 lutego 1835
Poprzednik	José Antonio Páez
Następca	José María Vargas
Prezydent Wenezueli
Okres	od 24 kwietnia 1836 do 20 stycznia 1837
Poprzednik	José María Vargas
Następca	José María Carreño

Andrés Narvarte Pimentel (ur. 1781 w La Guaira, zm. 31 marca 1853 w Caracas) – polityk i prawnik z Wenezueli. Trzykrotnie sprawował funkcję tymczasowego prezydenta kraju (1835, 1836-37, 1842). Kilka razy pełnił funkcję wiceprezydenta (1833-37). Był jednym z najwierniejszych stronników José Antonio Páez.

Początki

W 1804 ukończył studia prawnicze w Caracas. W 1810 roku przyłączył się do ruchu o wyzwolenie Wenezueli, Bolivara. W latach 1813 i 1814 był gubernatorem prowincji Trujillo. W obliczu klęski II Republiki wyemigrował na wyspę Świętego Tomasza. Powrócił około 1819 roku a dwa lata później został mianowany przez Bolivara na stanowisko Głównego Kwatermistrza (Intendente general de Venezuela). W 1830 został deputowanym do Kongresu Konstytucyjnego. Przeszedł do historii zażartą obroną przeciwników politycznych w Kongresie. W roku 1830 przy okazji dyskusji o dekrecie dotyczącym postępowania z zamieszanymi w zamach na Bolivara (25 września 1828), zaproponował ułaskawienie dla ludzi, którzy brali udział w tych wydarzeniach. Prosił również o łaskę dla wszystkich, którzy byli prześladowani i wydaleni za swoje poglądy polityczne. Nie uzyskał co prawda zgody, ale zdobył wielki szacunek. W 1831 piastował urząd Ministra Spraw Wewnętrznych i Sprawiedliwości. Od 1833 do 1837 był wiceprezydentem.

Prezydentury

W 1835 pod koniec kadencji prezydenta José Antonio Páeza objął urząd prezydencki i sprawował go przez miesiąc do inauguracji prezydentury José María Vargasa. Vargas zachował go na stanowisku swojego zastępcy. W czerwcu w wyniku rewolucji (Revolución de las Reformas) wojsko obaliło prezydenta Vargasa. Narvarte razem z nim został deportowany z kraju na wyspę Świętego Tomasza. Po upadku rewolucji wrócił na stanowisko wiceprezydenta. 24 kwietnia 1836 roku Narvarte znowu musiał przejąć przewodnictwo w kraju, w związku z rezygnacją prezydenta Vargasa. Pełnił obowiązki Prezydenta Republiki do 20 stycznia 1837, kiedy to został zastąpiony przez generała José María Carreño. W 1842 roku został wybrany wiceprezydentem rady rządowej (Consejo de Gobierno), aby już w marcu tego samego roku ponownie zająć fotel głowy państwa. Powodem był wyjazd prezydenta Páeza do swoich majątków ziemskich, a także nieobecność jego zastępców. Ta prezydentura była bardzo krótka, ale znacząca. Narvarte zdołał wydać dwa dekrety. Ustanowił podatek od destylacji napojów alkoholowych i uchwalił budżet 160 tysięcy pesos na poprawę infrastruktury kolejowej i drogowej.

Ostatnie lata

W 1847 roku w wyniku upadku konserwatywnej oligarchii Paeza i jego konfrontacji z José Tadeo Monagasem, Narvarte wycofał się z polityki. Zmarł w Caracas 31 marca 1853 roku, w wieku 72 lat.

W 1993 roku Carlos Rodriguez Ganteaume wydał o nim książkę pod tytułem „Navarte: Un Presidente Totalmente Olvidado" („Navarte: Całkowicie zapomniany prezydent”)^[1].

Przypisy

Bibliografia

• http://www.mcnbiografias.com/app-bio/do/show?key=narvarte-andres
• https://archive.is/20131108065958/presidentes-de-venezuela.blogspot.com/2013/04/andres-narvarte.html