Andrzej Środoń

Andrzej Środoń
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1908
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1998
Kraków

Profesor nauk botanicznych
Specjalność: paleobotanika
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1947

Profesura

1955

Polska Akademia Nauk

Zakład Paleobotaniki Instytutu Botaniki

Stanowisko

kierownik

Okres spraw.

1961–1978

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej

Andrzej Środoń (ur. 23 listopada 1908 w Stanisławowie, zm. 9 listopada 1998 w Krakowie) – polski paleobotanik, profesor nauk przyrodniczych, wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Życiorys

Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, równocześnie od 1933 był stypendystą w Biurze Delegata Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Narodowego ds. ochrony przyrody. W 1936 obronił pracę magisterską i został starszym asystentem w Instytucie Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, a po jej upadku przez Węgry i Francję przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w polskich formacjach wojskowych, urlopowany od 1943 do 1945 był pracownikiem naukowym School of Botany w University of Cambridge. Po powrocie do kraju ponownie związał się zawodowo z Uniwersytetem Jagiellońskim, w 1946 został adiunktem, rok później uzyskał tytuł doktora nauk, a w 1955 profesora nadzwyczajnego, w tym samym roku został docentem. Dwa lata później objął stanowisko kierownika Zakładu Paleobotaniki Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz uczestniczył w wyprawie na Spitsbergen. Od 1961 był kierownikiem Zakładu Paleobotaniki Instytutu Botaniki Polskiej Akademii Nauk (do 1978), w 1962 został profesorem zwyczajnym. Pomiędzy 1965 a 1978 zajmował stanowisko zastępcy dyrektora ds. naukowych Zakładu Paleobotaniki. Od 1971 przez czternaście lat redagował Acta Palaeobotanica, w 1967 został członkiem korespondencyjnym, a w 1976 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, od 1972 przez sześć lat przewodniczył krakowskiemu oddziałowi Polskiego Towarzystwa Botanicznego, od 1980 był członkiem honorowym tego towarzystwa, członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego[1]. W 1978 przeszedł w stan spoczynku, Pozostawił ponad 120 publikacji naukowych, w tym ok. 60 prac naukowych, z których przeważająca część dotyczy historii roślinności czwartorzędu, wiele z nich stworzył wspólnie z Kazimierą Mamakową. Znakomitą ilustratorką jego prac była jego żona, profesor Maria Łańcucka-Środoniowa, m.in. publikacji „Flory plejstoceńskie z Tarzymiechów nad Wieprzem” (A. Środoń 1954)[2].

Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[3]. W dniu 21 kwietnia 1946 w kościele św. Anny w Wieprzu poślubił Marię Łańcucką, późniejszą profesorkę Instytutu Botaniki PAN. Mieli dwoje dzieci, syna Jana Środonia, profesora nauk o Ziemi i córkę Ewę Demianowską, geografkę[4].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Lista członków Polskiego Towarzystwa Geologicznego, stan na 31 stycznia 1971, Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego Tom XL-1970, Zeszyt 3-4, Kraków 1971
  2. ↑ Piotr Köhler, Ewa Zastawniak, Leksykon botaników polskich 73. Maria Łańcucka-Środoniowa, „Wiadomości Botaniczne”, 53 (3/4), 2009, s. 132–136 [dostęp 2022-03-10].
  3. ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 293, ISBN 978-83-233-4527-5.
  4. ↑ Piotr Köhler, Leksykon botaników polskich 72. Andrzej Środoń, „Wiadomości Botaniczne”, 53 (3/4), 2009, s. 127–132 [dostęp 2022-03-10].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie