Andrzej Ananicz

Andrzej Ananicz
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1951 Warszawa
Data śmierci	19 września 2017
Ambasador RP w Pakistanie
Okres	od 2011 do 2015
Poprzednik	Krzysztof Dębnicki[1]
Następca	Piotr Opaliński[2]
Szef Agencji Wywiadu (p.o.)
Okres	od 5 marca 2008 do 7 czerwca 2008
Poprzednik	Zbigniew Nowek
Następca	Maciej Hunia (p.o.)
Szef Agencji Wywiadu
Okres	od 11 sierpnia 2004 do 24 listopada 2005
Poprzednik	Andrzej Derlatka (p.o.)
Następca	Zbigniew Nowek
Ambasador RP w Turcji
Okres	od 2001 do 2004
Poprzednik	Mirosław Pałasz
Następca	Grzegorz Michalski
Odznaczenia

Grób Andrzeja Ananicza na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Andrzej Ananicz (ur. 21 marca 1951 w Warszawie, zm. 19 września 2017^[3]) – polski urzędnik państwowy, nauczyciel akademicki i dyplomata, w latach 2004–2005 szef Agencji Wywiadu, w 2008 p.o. szefa Agencji Wywiadu, w 2008 główny doradca premiera Donalda Tuska, w latach 2008–2011 dyrektor Akademii Dyplomatycznej PISM, ambasador RP w Turcji (2001–2004) oraz w Pakistanie (2011–2015).

Życiorys

Wykształcenie i działalność naukowa

W 1974 ukończył studia w zakresie turkologii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1981 uzyskał stopień naukowy doktora nauk filologicznych ze specjalnością w zakresie iranistyki^[4]. Również w 1974 został pracownikiem naukowym macierzystej uczelni, początkowo jako asystent, następnie jako adiunkt. Pracował w Katedrze Językoznawstwa Ogólnego i Bałtystyki Wydziału Polonistyki UW, następnie został naukowcem na Wydziale Orientalistycznym^[4].

W 1981 wraz z innymi pracownikami naukowymi oraz studentami UW (m.in. Jerzym Targalskim, Wojciechem Maziarskim i Janem Malickim) brał udział w zakładaniu czasopisma „Obóz” poświęconego problematyce krajów Europy Środkowej i Wschodniej, pierwszego w krajach socjalistycznych periodyku zajmującego się tą tematyką. Uczestniczył w redagowaniu pisma, które w latach 1981–1989 ukazywało się poza zasięgiem cenzury. W redakcji „Obozu” pracował do 1991.

W 1990 wraz z Janem Malickim i Tadeuszem Majdą zainicjował w ramach Instytutu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego działalność Seminarium Problemów Narodowościowych Związku Radzieckiego i Europy Środkowej (przekształconego następnie w Studium Europy Wschodniej).

W latach 1982–1983 wykładał filologię i literaturę słowiańską oraz filologię polską na Indiana University w Bloomington. W 1990 był stypendystą Uniwersytetu Oksfordzkiego.

Działalność publiczna

W 1991 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był kolejno wicedyrektorem Departamentu Europy (1991–1992), dyrektorem Departamentu Europy (1992), podsekretarzem stanu (1992–1994). Pełnił funkcję przewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaznej i dobrosąsiedzkiej współpracy z 1992.

W latach 1994–1995 pracował w Kancelarii Prezydenta RP, zajmując kolejno stanowiska podsekretarza stanu, zastępcy szefa Kancelarii ds. międzynarodowych, sekretarza stanu oraz współprzewodniczącego Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów Polski i Ukrainy. Według Józefa Oleksego w 1995 był on jednym z trzech kandydatów prezydenta Lecha Wałęsy na stanowisko ministra spraw zagranicznych w jego rządzie. Premier zdecydował się jednak na nominację Władysława Bartoszewskiego^[5].

Do pracy w MSZ powrócił w 1997, objął wówczas stanowisko sekretarza stanu w tym resorcie, które zajmował do 2001. Pełnił również funkcje wiceprzewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie negocjacji o członkostwo Polski w Unii Europejskiej (1998–2001) oraz przewodniczącego zespołu do spraw monitorowania sytuacji w związku z atakami terrorystycznymi w USA z 11 września 2001.

Od października 2001 do sierpnia 2004 sprawował funkcję ambasadora RP w Turcji. Od 11 sierpnia 2004 do 24 listopada 2005 był szefem Agencji Wywiadu z nominacji premiera Marka Belki. 5 marca 2008 premier Donald Tusk powierzył mu pełnienie obowiązków szefa tej agencji mimo sprzeciwu prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Stanowisko to zajmował do 7 czerwca 2008, jednocześnie od 13 marca 2008 do 7 czerwca 2008 pełnił funkcję głównego doradcy premiera Donalda Tuska w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów. 20 września 2008 powołany na stanowisko dyrektora Akademii Dyplomatycznej Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. W 2011 objął funkcję ambasadora RP w Pakistanie^[6]. 8 maja 2015 został ranny w katastrofie śmigłowca w tym kraju^[7]. W tym samym roku zakończył misję dyplomatyczną^[8].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 2C–9–2)^[9].

Działalność społeczna

W latach 1980–1991 był członkiem NSZZ „Solidarność”. Od 1996 do 2000 pełnił funkcję wiceprezesa zarządu Fundacji „Instytut Lecha Wałęsy”. W latach 1996–1997 wchodził w skład Rady Polityki Zagranicznej. W latach 1998–2000 był członkiem rady Polskiej Fundacji Transformacji Rynkowej „Wiedzieć Jak”. Należał do założycieli Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego (1994). Był także członkiem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1995)^[10]
• Krzyż Wielki Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (1999, Litwa)^[11]

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Ananicz w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2017-09-19].