Andrzej Bardecki
| Prezbiter | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 maja 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 września 2001 |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Kościół | rzymskokatolicki |
| Prezbiterat | 18 czerwca 1939 |
Andrzej Bardecki (ur. 21 maja 1916 w Ropience[1], zm. 28 września 2001 w Krakowie) – polski ksiądz katolicki, wieloletni asystent kościelny i kierownik działu religijnego Tygodnika Powszechnego.
Życiorys
W 1934 wstąpił do seminarium i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Święcenia kapłańskie przyjął 18 czerwca 1939, następnie pracował jako wikariusz w Brodach[1]. Od 1941 współpracował z Armią Krajową. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał w czerwcu 1943 najpierw do Lwowa, następnie do Krakowa, gdzie ukrywał się pod przybranym nazwiskiem[2].
Jesienią 1943 zgłosił się jako ochotnik na wyjazd na prace przymusowe do Niemiec, gdzie miał służyć jako kapelan w konspiracyjnym duszpasterstwie. Został wówczas mianowany kapitanem Armii Krajowej, od listopada 1943 pracował w fabryce amunicji w Dortmundzie. Wiosną 1944 został aresztowany przez Gestapo i uwięziony w obozie w Buchenwaldzie, następnie w Ohrdruf. Wiosną 1945 uciekł w czasie ewakuacji obozu i znalazł się w miejscowości Arnstadt, gdzie po kilku dniach doczekał końca II wojny światowej. Bezpośrednio po wojnie był duszpasterzem ludności polskiej, najpierw Arnstadt, następnie w Coburgu, gdzie pracował w obozie dla tzw. dipisów prowadzonym przez UNRRA, uczył w gimnazjum i współpracował z pismem Głos Polski z Coburga[1][2].
W 1946 powrócił do Polski, został administratorem parafii w Tucznie, następnie dyrektorem internatu Caritas i prefektem gimnazjum we Wschowie. Publikował w prasie katolickiej, we wrześniu 1948 debiutował w Tygodniku Powszechnym. W 1949 rozpoczął studia doktoranckie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracę doktorską poświęconą psychologii powołania kapłańskiego obronił w 1951[2].
W maju 1951 został praktykantem w redakcji Tygodnika Powszechnego, w październiku tegoż roku zastąpił ks. Jana Piwowarczyka na stanowisku kierownika działu religijnego pisma. Został wówczas także asystentem kościelnym "TP"[2]. Po odebraniu pisma pierwotnej redakcji w 1953, pracował w parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Krakowie. W 1956 powrócił do redakcji "TP" na stanowisko kierownika działu religijnego i asystenta kościelnego. Redagował tam rubrykę "Kronika religijna". W 1964 otrzymał honorowy tytuł kanonika gremialnego Krakowskiej Kapituły Metropolitalnej. W 1966 opublikował poświęconą Soborowi watykańskiemu II książkę Kościół epoki dialogu, a w 1971 poświęconą współczesnemu Kościołowi książkę Przełom. Kościół epoki dialogu II. Był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Środków Społecznego Przekazu[1][2].
W grudniu 1977, bezpośrednio po spotkaniu redakcji "TP" z Karolem Wojtyłą, został pobity przez nieznanych sprawców, co zostało odebrane jako swoisty sygnał przeciwko polityce redakcyjnej pisma, które inaczej, niż cała prasa, zamieściła jedynie fragment przemówienia Pawła VI po spotkaniu z Edwardem Gierkiem. W 1983 Służba Bezpieczeństwa planowała napad na jego mieszkanie, w ramach większej prowokacji wymierzonej przeciwko Janowi Pawłowi II. Do mieszkania miano podrzucić materiały kompromitujące papieża, ale planujący akcję Grzegorz Piotrowski uczestniczył w wypadku samochodowym i zdekonspirował się[2].
W marcu 1991 został odwołany z funkcji asystenta kościelnego "TP" i przeszedł na emeryturę. W 1995 opublikował wspomnienia Zawsze jest inaczej[2].