Andrzej Bilik

Andrzej Bilik
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1939
Sosnowiec

Ambasador RP w Algierii
Okres

od 1995
do 1999

Poprzednik

Stanisław Stawiarski

Następca

Andrzej Łupina

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Andrzej Bilik (ur. 7 sierpnia 1939 w Sosnowcu) – polski dziennikarz i publicysta, a także dyplomata.

Życiorys

Syn lekarza Adama Bilika, absolwent IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie oraz Wydziału Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego (1961). Następnie dziennikarz Polskiego Radia (1961–1964), Telewizji Polskiej (stały korespondent w Brukseli 1973–1979 i Paryżu 1981–1986), potem dyrektor Redakcji Programów Informacyjnych (1987–1989) i dyrektor generalny programów informacyjnych (1988–1990). Był wiceprzewodniczącym Rady Interwizji (1987–1989). Został laureatem nagrody Złoty Ekran 1988 za cykl programów telewizyjnych Polityka, politycy. Redaktor naczelny Kuriera Polonijnego (1992–1994), 24 Godziny (1995), redakcji RTV (1998–2000). Pod koniec lat 90. pracował w Gazecie Prawnej, od 2002 komentator tego dziennika.

Członek PZPR od 1970 roku. W latach 1962–1981 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a od 1982 Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL.

W latach 1965–1969 attaché prasowo-kulturalny Ambasady Polskiej w Algierze, a w latach 1995–1999 ambasador RP w Algierii.

Uczestnik obrad Okrągłego Stołu, gdzie reprezentował stronę partyjno-rządową przy tzw. podstoliku ds. masowego przekazu.

W 1989 kandydował bez sukcesu na senatora ziemi częstochowskiej.

Laureat Nagrody Polskiego Klubu Publicystów Międzynarodowych (1974, 1976) oraz I Nagrody Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji (1984). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową miasta stołecznego Warszawy, Odznaką Honorową Polskiego Radia i Telewizji oraz Złotą Odznaką Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL.

Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1972–1980 kontaktem operacyjnym Służby Bezpieczeństwa PRL o pseudonimach "AB” oraz "Bod". Dokumentacja dotycząca jego osoby liczy 5 tomów[1], jego nazwisko znalazło się także na liście ujawnionych agentów i oficerów WSI[2].

W 1984 Stefan Kisielewski umieścił go na tzw. Liście Kisiela, opublikowanej przez Tygodnik Powszechny[3]

Autor książek

  • Portugalska wiosna 1974 Warszawa: 1974
  • Belgijskie spotkania Warszawa: 1980
  • Wszystko o EWG Warszawa: 1981
  • Paul, Nicole i inni Warszawa: 1986
  • Piórem i kamerą (1988)
  • Charles de Gaulle, czyli Mit współczesny Warszawa: 1990
  • Yves Montand Warszawa: 1992
  • Polityka, politycy Warszawa: [1992]
  • Ambasada Warszawa: cop. 2006.

Przypisy

  1. ↑ Inwentarz archiwalny. ipn.gov.pl. [dostęp 2020-07-05].
  2. ↑ Lista ujawnionych agentów i oficerów WSI. 2007-10-12. [dostęp 2010-12-22].
  3. ↑ Stefan Kisielewski: Moje typy. Tygodnik Powszechny, 1984-12-02. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne