Andrzej Deptuch

Andrzej Deptuch
Tadeusz Deptuch
Ilustracja
o. Andrzej Deptuch podczas uroczystości 3 Maja 2013 w Sanoku
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1919
Łazy

Data i miejsce śmierci

1 listopada 2015
Sanok

Miejsce pochówku

Cmentarz Centralny w Sanoku

gwardian klasztoru w Radomsku
Okres sprawowania

1960–1965

ekonom prowincji św. Antoniego z Padwy i bł. Jakuba Strzemię Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie
Okres sprawowania

1965–1968

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

franciszkanie

Prezbiterat

30 sierpnia 1942

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
o. Andrzej Deptuch (w środku). Z lewej ks. dr Andrzej Skiba, z prawej o. Piotr Marszałkiewicz (2011)

Andrzej Tadeusz Deptuch[a], OFMConv. (ur. 15 grudnia 1919 w Łazach, zm. 1 listopada 2015 w Sanoku) – polski franciszkanin konwentualny, prezbiter. Podczas II wojny światowej zaangażowany w Armii Krajowej, później w Zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość”. Aresztowany, torturowany, więziony i prześladowany przez władze komunistyczne PRL. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2008 awansowany na stopień podporucznika Wojska Polskiego.

Życiorys

Pochodzenie i nauka

Urodził się w 1919 w Łazach w gminie Rymanów. Na chrzcie św. otrzymał imię Tadeusz. Jego ojciec Jan uprawiał ziemię i był majstrem murarskim, a matka Julia (z domu Kilarecka) była gospodynią domową. W 1926 jego matka zmarła, a ojciec ożenił się po raz drugi z Kazimierą. Przyszły franciszkanin miał czworo rodzeństwa: siostry Annę[1] i Genowefę oraz braci Michała (1911-1950[2]) i Stanisława (jeden z braci był technikiem budowlanym, drogomistrzem[3]). Uczęszczał do 7-klasowej szkoły powszechnej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Rymanowie.

Jako dziecko czytał często Rycerza Niepokalanej, który stanowił dla niego inspirację. W 1933 wstąpił do małego seminarium Misyjnego Braci mniejszych Konwentualnych w Niepokalanowie[4]. Wówczas po raz pierwszy zetknął się z o. Maksymilianem Marią Kolbem (wyjeżdżającym we wrześniu tego roku do Japonii), a później przebywał z nim w Niepokalanowie od 1936 do 1938[4]. W czerwcu 1937, po ukończeniu 7. klasy gimnazjum starego typu, zdecydował o wstąpieniu do zakonu franciszkańskiego, po czym w sierpniu tego roku rozpoczął nowicjat i otrzymał imię zakonne Andrzej (mistrzem nowicjatu był wówczas o. Jerzy Wierdak). 9 sierpnia 1938 złożył pierwszą profesję czasową i po ukończeniu nowicjatu został przeniesiony do Lwowa, gdzie rozpoczął studia w seminarium duchownym[4][b].

Prawda, sprawiedliwość, uczciwość, rzetelność – to zapamiętałem ze spotkania ze św. Maksymilianem (marzec 1995)[5]
Człowiek musi mieć ideały, dla których żyje. Tego nauczyłem się jako uczeń św. Maksymiliana Kolbego, gdy przebywałem dwa lata w Niepokalanowie (listopad 2008)

o. Andrzej Deptuch

Lata wojenne i uwięzienie

Do 1939 odbywał planowo formację zakonną w Seminarium Duchownym we Lwowie-Brzuchowicach. Od sierpnia 1939 zakonnik przebywał wraz z klerykami na pielgrzymce pieszej do kościoła św. Stanisława i tamtejszego klasztoru franciszkanów w Haliczu, zaś w chwili wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 był w majątku w Hanaczowie[4][6]. Następnie wraz z czterema towarzyszami z zakonu dotarł do Halicza, gdzie dotarły już siły sowieckie po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939[7]. Następnie zostali zatrzymani przez sowietów i wraz z innymi aresztowanymi Polakami zgromadzeni na placu w Rohatynie, skąd zostali poprowadzeni w kolumnie, prawdopodobnie w stronę Podwołoczysk[7]. Podczas marszu przez las zakonnicy odłączyli się od prowadzonej grupy i zbiegli[7]. W Szumlanach zakonnicy przebrali się z dotychczas noszonych habitów w ubiór cywilny, po czym podążali nadal[6]. W tym czasie byli zatrzymywani przez uzbrojoną ludność ukraińską i okradzeni z kosztownych przedmiotów, a także przybywając ponownie do Hanaczowa byli tam świadkami ograbienia majątku franciszkańskiego[6]. Po odczekaniu tamże pewnego czasu, udali się do Lwowa, skąd po dwóch dniach trafili do Przemyśla, a stamtąd dotarli do Kalwarii Pacławskiej i tamtejszego klasztora Franciszkanów[6]

Ukończył Liceum im. Karola Szajnochy we Lwowie, zdając egzamin dojrzałości. 30 sierpnia 1942 przyjął święcenia kapłańskie z rąk abp. Eugeniusza Baziaka (w tym czasie prowadzące działania zmierzające do zapewnienia ciągłości prac Seminarium Duchownego na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie), w toku przyśpieszonym z dyspensą od 18 miesięcy – z uwagi na ówczesne zapotrzebowanie na kapłanów[8].

Następnie, jako duchowny, podjął posługę pasterską i równolegle został absolwentem studiów teologicznych. W roku akademickim 1943/1944 był słuchaczem tajnego Studium Pedagogicznego na UJK w ramach tajnych fakultetów (wykłady odbywały się we lwowskim klasztorze oo. Franciszkanów[9][c]). Oprócz pracy duszpasterskiej i zakonnej oraz obowiązków na studiach, działał także w konspiracji jako członek Armii Krajowej (w związku z rolą klasztoru lwowskiego w tej działalności). Po zakończeniu wojny, 8 grudnia 1945, wraz z innymi zakonnikami w toku wysiedleń został objęty przymusową repatriacją i był zmuszony opuścić lwowski klasztor.

16 grudnia 1945 został przeniesiony do Krakowa[8], gdzie zamieszkał w tamtejszym klasztorze franciszkańskim. Wkrótce potem został zobowiązany do podjęcia studiów[8], które od 15 stycznia 1946 prowadził na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego celem kontynuacji kształcenia przerwanego we Lwowie. Studia na UJ kontynuował przez dwa lata i nie ukończył wskutek aresztowania przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu w dniu 8 czerwca 1948 w związku z przechowywaniem dokumentów (skrzynki kontaktowej) organizacji antykomunistycznej „Wolność i Niezawisłość” (WiN)[8][10]. Aresztowanie zostało spowodowane wcześniejszym zatrzymaniem Zofii Orliczowej, współpracującej z o. Deptuchem i zajmującą się ww. skrzynką kontaktową, która została rozpracowana przez UB (jej osobę wydała nieświadomie siostra zakonna, którą o Orliczową zapytali dwaj funkcjonariusze przebrani za księży)[8].

Po trwającym śledztwie i procesie 30 listopada 1948 Wojskowy Sąd Rejonowy we Wrocławiu skazał go na sześciu lat pozbawienia wolności za pomoc członkom Okręgowi Lwów AK-WiN[10][11]. Więziony był od 9 czerwca 1948 w zakładzie karnym wrocławskiego UB[10]. Wobec tego, że był duchownym, został poddany poniżającemu traktowaniu: był bity, torturowany, głodzony, pozbawiany snu, rażony ostrym światłem prosto w oczy, stosowano wobec niego wyszukane metody znęcania się, w konsekwencji doprowadzony do fizycznego wycieńczenia[12][13]. Następnie 27 maja 1949 został przewieziony do Zakładu Karnego w Rawiczu[10] (paradoksalnie więzienie utworzono w XIX wieku decyzją władz ówczesnego zaboru pruskiego w miejsce poddanego likwidacji klasztoru Franciszkanów Braci Mniejszych). Tam został brutalnie pobity, po czym 2 sierpnia 1950 został przeniesiony do Wrocławia, tu trafił na oddział szpitalny, gdzie zastosowano wobec niego torturę w postaci użycia 18 razy elektrowstrząsów[10][11]. 9 lipca 1953 trafił jeszcze do więzienia karno-śledczego w Kłodzku, z którego 21 lub 22 lipca 1953 został zwolniony[10]. Łącznie spędził w więzieniu pięć lat i 1,5 miesiąca. Podczas lat uwięzienia był pozbawiony informacji o uroczystościach kościelnych i o życiu religijnym, a także przedmiotów przynależnych kapłanowi[14]. Mimo tortur zaparł się, nie zdradził prześladowcom informacji o członkach konspiracji oraz nie podpisał deklaracji współpracy ze służbami[10]. W wyniku sadystycznych metod przesłuchań i stosowania wobec niego bicia ucierpiało trwale jego zdrowie, m.in. w wyniku uszkodzenia błony bębenkowej doznał częściowej utraty słuchu[15], miał lewą rozbitą komorę serca[10].

Przesiedziałem 5 lat i 1,5 miesiąca. Po zwolnieniu jeszcze nas pouczano jak mamy się zachować. Sądzono mnie w sprawie WiN-u, organizacji Wolność i Niezawisłość, za przechowywanie skrzynki kontaktowej. Stosowali albo bicie albo metody psychiczne, z pozbawieniem snu, jedzenia, przesłuchania nocne. Ja byłem na „maglu” około 10 dni i nocy. Po nim już się miało zwidy, następowało takie rozdwojenie jaźni. Zaparłem się i nikogo nie zdradziłem. (...) Mówiłem sobie: Nikt po mnie nie może cierpieć[16].

o. Andrzej Deptuch

Praca duszpasterska

o. Andrzej Deptuch odprawiający mszę św. (2014)

Tuż po odzyskaniu wolności, decyzją nowego prowincjała o. Ireneusza Żołnierczyka otrzymał urlop w wymiarze trzech miesięcy, po czym przebywał u swojego brata w domu rodzinnym w Łazach[10]. Wkrótce potem, postanowieniem ww. przełożonego w październiku 1953 został skierowany do placówki franciszkańskiej w Lubomierzu, gdzie przebywał do końca marca 1954 jako wikariusz substytut, nauczając w tym czasie religii[10]. Następnie został przeniesiony do kościoła franciszkanów w Przemyślu, gdzie przebywał przez 2,5 roku od 1954 do 1956 jako podwładny i ekonom klasztoru[17]. W tym czasie prowadził wykłady pedagogiki i katechetyki w Krakowie, następnie przez pół roku wykładał psychologię ogólną w Jaśle[17]. Do tego miasta został przeniesiony na stałe w 1956 i posługiwał przez 2,5 roku do 1959[17]. Tam był wykładowcą psychologii i logiki w Małym Seminarium oraz udzielał się jako rekolekcjonista i misjonarz. Podczas kapituły zakonnej w 1959 został wybrany gwardianem klasztoru w Przemyślu i pełnił tę funkcję przez rok[17]. Stając w obronie o. Celestyna Gacka sprzeciwił się informacjom opublikowanym o nim, określając je z ambony jako kłamstwa, w związku z czym został wezwany przez władze państwowe na wyjaśnienia do Rzeszowa[17][18]. Wobec zastosowania formy szantażu przez władze komunistyczne wobec zakonu (zagrożono, że nie zostanie wydana zgoda na budowę kościoła w Jaśle) został przeniesiony do Radomska[17]. Tam (zamieniony z przełożonym skierowanym do klasztoru przemyskiego) pełnił funkcję gwardiana klasztoru przy kościele Podwyższenia Krzyża Świętego przez pięć lat od 1960 do 1965 oraz przełożonego przez sześć lat[17]. Następnie sprawował stanowisko ekonoma prowincji św. Antoniego z Padwy i bł. Jakuba Strzemię Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie przez trzy lata od 1965 do 1968 (w trakcie budowy kościoła w Jaśle)[17]. Od 1968 posługiwał jako ojciec zakonny[17]. W kolejnych latach przebywał w Sanktuarium Matki Bożej Rychwałdzkiej w Rychwałdzie jako misjonarz w funkcji podwładnego (1968-1969), w kościele św. Jana Chrzciciela w Legnicy jako misjonarz rekolekcjonista i przełożony III Zakonu w funkcji podwładnego (1969-1972).

Od 26 lipca 1972 posługiwał w kościele i klasztorze Franciszkanów w Sanoku w tamtejszej parafii Podwyższenia Krzyża Świętego[3]. Został tam przeniesiony jako rekolekcjonista[3]. Później pełnił tam funkcję ekonoma klasztornego[19][20] (w tym czasie przyczynił się do odzyskania domu przy klasztorze, gdzie mieszkają obecnie siostry służebniczki starowiejskie i pokrycia dachu klasztoru blachą), a w ostatnich latach sprawował funkcję spowiednika[21].

W 2002 obchodził jubileusz 60. rocznicy swoich święceń kapłańskich, które miały główny punkt podczas uroczystej mszy św. 15 września 2002[22][23]. W trakcie eucharystii z rąk rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, prof. Franciszka Ziejki otrzymał Medal 600-lecia Odnowienia Akademii Krakowskiej i Honorowy Dyplom Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W lipcu 2002 Oddział IPN we Wrocławiu wystąpił do Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu z informacją o stosowaniu niedozwolonych metod śledczych wobec franciszkańskiego duchownego. Na tej podstawie zostało wszczęte śledztwo, jednak z braku dowodów postępowanie umorzono.

W 2006 we wrocławskim oddziale Instytutu Pamięci Narodowej powstał krótkometrażowy film dokumentalny pt. „Najwyższa niesprawiedliwość”, dotyczący jego osoby, w tym uwięzienia[11][24].

26 sierpnia 2012 w kościele franciszkanów w Sanoku o godz. 12.00 o. Andrzej Deptuch odprawił mszę św. dziękczynną z okazji jubileuszu 70. rocznicy święceń kapłańskich[25]. Podczas uroczystej eucharystii homilię przedstawiającą życiorys o. Andrzeja wygłosił ks. dr Andrzej Skiba, proboszcz sąsiedniej parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku[26][27].

Dlaczego zdecydowałem się obchodzić jubileusz 70-lecia? (…) Nie lubię siebie celebrować. Lubię celebrować tylko Boga. Nie myślcie, że kłamię. Moim bzikiem życiowym to była prawda i to gdzieś od siódmego roku życia. Moim bzikiem była sprawiedliwość. Moim bzikiem była pracowitość. Dotychczas, za wszystko, za świat myśli, świat języka i świat postępowania nie mogłem z tego ustąpić. Jak nie mogłem podczas śledztwa mówić prawdy, przestałem już mówić. Ale za to dostałem osiemnaście elektrowstrząsów.

o. Andrzej Deptuch (26 sierpnia 2012)
Grobowiec zakonników franciszkańskich w Sanoku

W czasie 70-letniej posługi kapłańskiej wygłosił ponad 200 serii rekolekcji i misji. Był szczególnie znany ze swojej działalności niepodległościowej i postawy patriotycznej, a w działalności duszpasterskiej z płomiennych przemówień, wygłaszanych zarówno podczas kazań kościelnych, jak również trakcie uroczystości cywilnych (państwowych, upamiętniających)[28][29][30][31]. Jako członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej był sygnatariuszem aktu założycielskiego Klubu Historycznego im. Armii Krajowej w Sanoku 14 lutego 2010[32][33].

Ojciec Andrzej Deptuch zmarł w uroczystość Wszystkich Świętych 1 listopada 2015 w szpitalu w Sanoku[34]. 4 listopada 2015, po uroczystej mszy św. pogrzebowej w sanockim kościele franciszkanów, został pochowany w grobowcu zakonników franciszkańskich na Cmentarzu Centralnym w Sanoku. Do chwili śmierci był najstarszym żyjącym kapłanem archidiecezji przemyskiej.

W swoim życiu wygłosiłem około 200 misji i rekolekcji. Skończyłem trzy wydziały: teologię, humanistykę i pięć lat kryminału. To robi swoje[3].

o. Andrzej Deptuch (1999)

Odznaczenia, wyróżnienia i upamiętnienie

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 stycznia 1995, postanowieniem Prezydenta RP Lecha Wałęsy „za wybitne zasługi w działalności na rzecz suwerenności i niepodległości Polski oraz zasługi w pracy duszpasterskiej”[35][36]; dekoracji dokonał wojewoda krośnieński Piotr Komornicki 27 marca 1995)[5][37].
  • Medal 600-lecia Odnowienia Akademii Krakowskiej i Honorowy Dyplom Uniwersytetu Jagiellońskiego (przyznany przez rektora prof. Franciszka Ziejkę, wręczony 15 września 2002 podczas uroczystości jubileuszu 60-lecia kapłaństwa o. Deptucha)[36][38].
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 2006, postanowieniem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego „za wybitne zasługi w działalności na rzecz niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za pracę społeczną w środowiskach kombatanckich”)[36][39][40].
  • Srebrna moneta kolekcjonerska (przyznana 17 listopada 2008 przez Instytut Pamięci Narodowej i Narodowy Bank Polski za zaangażowanie w upamiętnianie historii Polski i walkę o jej niepodległość osobom z listy "Kustoszy pamięci" zaangażowanym w działalność narodową i patriotyczną).
  • Awans na stopień oficerski podporucznika (nadany 11 listopada 2008 za zasługi w walce o wolność z postanowienia Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego)[41].
  • Wyróżnienie dwoma srebrnymi monetami kolekcjonerskimi monety kolekcjonerskie przyznanymi podczas uroczystości z okazji 90. rocznicy odzyskania niepodległości współorganizowanej przez Instytut Pamięci Narodowej oraz Narodowy Bank Polski (przyznane w Rzeszowie 17 listopada 2008 przez prezesa NPB, Sławomira Skrzypka[41][42][43].
  • Po 2006 otrzymane odznaczenia o. Andrzej Deptuch przekazał jako wota do umieszczenia obok obrazu Matki Bożej Pocieszenia w kościele franciszkanów w Sanoku.
Tabliczka upamiętniająca na krzyżu w Trepczy
  • Poeta Jan Szelc napisał 10 września 2006 wiersz pt. Do sanockiej Pani (wydany w tomiku poezji pt. Łzą żywiczną zalakowane w 2008), opiewający obraz Matki Bożej Pocieszenia i sam kościół franciszkanów w Sanoku, w którym zawał następujące wersy:
    A Ojca Andrzeja / którego słowo / poprzez ofiarę / nabrało wagi // słyszę w głosie / dzwonu[44].
  • Życiorys ks. Andrzeja Deptucha za jego życia został zaproponowany przez Instytut Pamięci Narodowej jako element tematów lekcyjnych z historii najnowszej dla szkół w Polsce[45][46].
  • Życiorys i postawa o. Andrzeja Deptucha został wybrany do ogólnopolskiego projektu Instytutu Pamięci Narodowej pt. „Kamienie pamięci. Z modlitwą Ojczyźnie”[47][48], w ramach którego uczniowie przygotowali sesję przedstawioną na uroczystości w Sanockim Domu Kultury 20 marca 2015[49][50][51][52].
  • 23 listopada 2017 w Parku Kwitnąca Akacja w Trepczy pod Sanokiem został odsłonięty biały krzyż wraz z tablicą upamiętniającą o. Andrzeja Deptucha[53] (został ustanowiony obok kamienia pamiątkowego żołnierzy wyklętych, odsłoniętego tam w listopadzie 2015)[54].

Uwagi

  1. Urodził się jako Tadeusz Deptuch. Imię Andrzej przybrał w zakonie w 1937.
  2. Pod koniec lat 30. zetknął się na studiach z o. Błażejem Wierdakiem (1914-2000), który do końca życia był franciszkaninem w Sanoku. Błażej Wierdak, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Błażejem (część 6). „Słówko”. Nr 7, s. 4, 14 lutego 1999. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  3. Ojciec Andrzej Deptuch był jednym z trzech zakonników franciszkańskich będących słuchaczami tajnego studium.

Przypisy

  1. Kondolencje. „Słówko”. Nr 2, s. 1, 9 stycznia 2000. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  2. Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 309 (poz. 58).
  3. a b c d Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 9. „Słówko”. Nr 13, s. 4, 29 marca 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  4. a b c d Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 2. „Słówko”. Nr 6, s. 4, 8 lutego 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  5. a b Leszek Puchała. Krzyż Kawalerski dla o. Andrzeja. „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (177), s. 3, 31 marca 1995. 
  6. a b c d Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 4. „Słówko”. Nr 8, s. 4, 15 lutego 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  7. a b c Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 3. „Słówko”. Nr 7, s. 4, 15 lutego 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  8. a b c d e Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 6. „Słówko”. Nr 10, s. 6, 8 marca 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  9. Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 151. ISBN 978-83-7188-964-6.
  10. a b c d e f g h i j Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 7. „Słówko”. Nr 11, s. 4, 15 marca 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  11. a b c Powstał film o o. Deptuchu. franciszkanie.pl, 27 czerwca 2006. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  12. Tomasz Balbus: Śledztwo we wrocławskim UB. nowezycie.archidiecezja.wroc.pl. [dostęp 2013-12-30].
  13. Międzynarodowo o komunistycznych prześladowaniach duchowieństwa. ekai.pl, 22 listopada 2013. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2013)].
  14. Andrzej Deptuch. Boże Ciało zza krat więziennych. „Głos Ziemi Sanockiej”. Nr 13, s. 1, 25 czerwca 2000. ISSN 1640-8004. 
  15. Zobaczyć twarze oprawców. niedziela.pl. [dostęp 2013-12-30].
  16. Zniszczyć Kościół. naszawitryna.pl, 23 listopada 2002. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 listopada 2010)].
  17. a b c d e f g h i Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 8. „Słówko”. Nr 12, s. 4, 22 marca 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  18. Andrzej Deptuch: Wspomnienia kapłanów. Wiedział, co chcieć!. W: Kapłan wielkiej odwagi. Jubileusz 60-lecia kapłaństwa księdza prałata Adama Sudoła. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 74. ISBN 83-919305-6-4.
  19. Życzenia. „Słówko”. Nr 10 (2), s. 1, 1994. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  20. Wstęp. „Słówko”. Nr 8 (4), s. 1, 1996. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  21. Wspólnota klasztoru. franciszkanie.esanok.pl. [dostęp 2013-12-30].
  22. Kapłan i patriota. „Tygodnik Sanocki”. Nr 39 (568), s. 6, 27 września 2002. 
  23. Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 431, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  24. Wykłady dla maturzystów „Kościół katolicki w Polsce Ludowej” – Strzelin, 18 kwietnia 2008 r.. ipn.gov.pl, 18 kwietnia 2008. [dostęp 2013-12-29].
  25. Takie jubileusze zdarzają się rzadko - 70 rocznica święceń kapłańskich o. Andrzeja Deptucha. franciszkanie.esanok.pl, 25 sierpnia 2012. [dostęp 2013-12-30].
  26. 70-lat posługi kapłańskiej ojca Andrzeja Deptucha (video). esanok.pl. [dostęp 2013-12-30].
  27. Ks. dr Andrzej Skiba. 70 lat posługi kapłańskiej o. Andrzeja Deptucha, franciszkanina. „Góra Przemienienia”, s. 11-15, Nr 36 (475) z 2 września 2012. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  28. Plurimos annos dostojnemu jubilatowi. franciszkanie.esanok.pl, 14 grudnia 2009. [dostęp 2013-12-30].
  29. Pro Memoria dla Bukowska. bukowsko.pl. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-30)].
  30. Sprawozdanie - Uroczystość Patriotyczna w Rymanowie - odznaczenia dla "Sokoła". sokolsanok.pl, 14 kwietnia 2012. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 grudnia 2013)].
  31. Uroczystości rocznicowe w Bykowcach k. Sanoka. pissanok.pl. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2013)].
  32. Piotr W. Kurek: Zadania, organizacja i formy działalności Klubów Historycznych im. Armii Krajowej. Podkarpackie Kuratorium Oświaty, 2010-03-16. s. 33, 34. [dostęp 2017-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)].
  33. Krystyna Chowaniec: 100 lat sanockiego harcerstwa 1911–2011. Suplement. Sanok: 2011, s. 91. ISBN 978-83-62960-05-7.
  34. Odszedł kapłan niezłomny – o. Andrzej Deptuch. 2015-11-01. [dostęp 2015-11-01].
  35. M.P. z 1995 r. nr 15, poz. 175.
  36. a b c Warszawa: O. Deptuch wśród wybitnych Polaków. franciszkanie.pl, 4 maja 2006. [dostęp 2013-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  37. Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 154, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  38. Medal Akademii Krakowskiej dla o. Andrzeja Deptucha. franciszkanie.pl, 16 września 2002. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  39. M.P. z 2006 r. nr 43, poz. 460.
  40. Prezydent RP wręczył odznaczenia państwowe w dniu Święta Narodowego 3 Maja. prezydent.pl, 3 maja 2006. [dostęp 2015-03-21].
  41. a b Kolejne wyróżnienia dla o. Andrzeja Deptucha. franciszkanie.pl, 24 listopada 2008. [dostęp 2013-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  42. Uroczystość z okazji 90. rocznicy odzyskania niepodległości współorganizowana przez Instytut Pamięci Narodowej oraz Narodowy Bank Polski – Rzeszów, 17 listopada 2008 r.. ipn.gov.pl, 17 listopada 2008. [dostęp 2013-12-30].
  43. Przegląd mediów - 19 listopada 2008 r.. ipn.gov.pl, 19 listopada 2008. [dostęp 2013-12-30].
  44. Jan Szelc: Łzą żywiczną zalakowane. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2008, s. 58. ISBN 978-83-60822-42-5.
  45. Lekcje – OBEP Wrocław. ipn.gov.pl. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2013)].
  46. Lekcje dla młodzieży. ipn.gov.pl. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 grudnia 2013)].
  47. Kamienie pamięci. Z modlitwą Ojczyźnie. 2015-03-02. [dostęp 2015-04-29].
  48. "Kamienie pamięci. Z modlitwą ojczyźnie 1939 – 1989". Spotkanie z ojcem Andrzejem Deptuchem. 2015-03-19. [dostęp 2015-04-29].
  49. „Kamienie pamięci. Z modlitwą Ojczyźnie”. 2015-03-25. [dostęp 2015-04-29].
  50. Niezłomny w służbie Bogu i Kościołowi. 2015-03-25. [dostęp 2015-04-29].
  51. Ludzie: Niezłomny o. Andrzej Deptuch. 2015-03-24. [dostęp 2015-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
  52. Żywa lekcja historii z Ojcem Andrzejem Deptuchem. [dostęp 2015-04-29].
  53. Trepcza: Zaduszki skazanych na zapomnienie. esanok.pl, 2017-11-21. [dostęp 2018-10-21].
  54. Po latach milczenia. W Trepczy powstanie obelisk pamięci Żołnierzy Wyklętych. esanok.pl, 2015-11-09. [dostęp 2018-10-21].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Plaque on memorial cross to Andrzej Deptuch at Blooming Acacia Park in Trepcza (2018).jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Tabliczka na krzyżu honorującym o. Andrzeja Deptucha w Parku Kwitnąca Akacja w Trepczy.
Tomb of Franciscans at Central Cemetery in Sanok (2016).jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grobowiec ojców i braci franciszkanów na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.
07274 o. Andrzej Deptuch.jpg
Autor: Silar, Licencja: CC BY-SA 3.0
Category:Constitution Day 2011 in Sanok
02014.03 Andrzej Tadeusz Deptuch OFMConv..jpg
Autor: Silar, Licencja: CC BY-SA 3.0
Andrzej Tadeusz Deptuch OFMConv.
Signature of Andrzej Deptuch (1992).jpg
Podpis o. Andrzeja Deptucha (1992).
Andrzej Deptuch, Sanok 2013.05.JPG
Autor: Silar, Licencja: CC BY-SA 3.0
Andrzej Deptuch