Andrzej Freń

Andrzej Freń

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1919 Święty Stanisław
Data i miejsce śmierci	16 października 1975 Gogolin
Przebieg służby
Lata służby	1943-1975
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 24 Dywizji Piechoty, dowódca 18 Dywizji Piechoty, dowódca 20 Dywizji Zmechanizowanej, dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej, dowódca 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa pod Lenino operacja berlińska
Odznaczenia

Andrzej Freń (ur. 29 listopada 1919 w Świętym Stanisławie k. Kołomyi, zm. 16 października 1975 w Gogolinie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Skończył 7 klas szkoły powszechnej. Od 1938 był spawaczem w Stanisławowie. W październiku 1940 wcielony do Armii Czerwonej. Od listopada 1941 w batalionie drogowym, a od września 1942 w batalionie budowlanym w Permie. Później pracował w kopalni w Siergińsku.

W maju 1943 wstąpił do 2 pułku piechoty w 1 DP im. T. Kościuszki. Ukończył Szkołę Podoficerów Piechoty i w sierpniu 1943 został pomocnikiem dowódcy plutonu rkm w 1 samodzielnym batalionie szkolnym. Uczestnik bitwy pod Lenino. Przeszedł szlak bojowy do Berlina. Od 1 czerwca 1944 chorąży, od 1 listopada 1944 podporucznik.

Po wojnie został zastępcą dowódcy kompanii ckm. Brał udział w walkach z oddziałami zbrojnego podziemia w okolicach Siedlec, Ostrołęki i Ostrowi Mazowieckiej od czerwca 1945 do kwietnia 1946. Od czerwca 1946 komendant szkoły podoficerskiej 3 pułku piechoty, w 1947 na kursie dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.

Od 28 listopada 1951 dowódca 24 Dywizji Piechoty w Zambrowie, a od listopada 1952 dowódca 18 Dywizji Piechoty w Ełku. 1954 skończył kurs doskonalenia dowódców w Akademii Sztabu Generalnego. Od września 1954 dowódca 20 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinku, a od października 1955 dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. W 1955 uzyskał maturę w chojnickim liceum.

W lipcu 1958 mianowany generałem brygady, nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki. W latach 1958–1960 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych w ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Po ich ukończeniu został dowódcą 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej w Opolu, a 1 grudnia 1962 szefem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Opolu. Stanowisko to sprawował aż do śmierci. Równolegle był prezesem Wojewódzkiego Zarządu ZBoWiD w Opolu, radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej i członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR.

Zmarł nagle na zawał serca. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Centralnym w Opolu-Półwsi.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[1]:

• chorąży – 1944
• podporucznik – 1944
• porucznik – 1946
• kapitan – 1946
• major – 1948
• podpułkownik – 1950
• pułkownik – 1952
• generał brygady – 1958

Życie prywatne

Mieszkał w Opolu. Żonaty z Zofią Freń (1925–2015)^[2].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Walecznych (1946)
• Złoty Krzyż Zasługi (1952)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1947)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (dwukrotnie – 1945 i 1946)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1958)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1974)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR) (1968)
• Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR) (1946)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1946)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR) (1946)

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 405–407.