Andrzej Hołowiej

Andrzej Hołowiej
Państwo Polska
Data i miejsce urodzenia2 kwietnia 1952
Miastko
Data śmierci16 grudnia 1994
Sukcesy

1981–1983: Polska Formuła Easter (mistrz)

Strona internetowa

Andrzej Hołowiej (ur. 2 kwietnia 1952 w Miastku, zm. 16 grudnia 1994) – polski kierowca wyścigowy.

Biografia

Gokarta po raz pierwszy prowadził w wieku trzynastu lat[1]. W 1966 roku rozpoczął naukę w Technikum Samochodowym w Koszalinie[2], zaś karierę zawodniczą rozpoczął rok później[1]. W sezonie 1970 zadebiutował w kartingowym Pucharze Pokoju i Przyjaźni[3]. W 1970 roku zdobył kartingowe wicemistrzostwo Polski w kategorii popularnej[4]. Podobnym osiągnięciem wykazał się w latach 1973 i 1976–1977 w kategorii wyścigowej[5][6][7]. W sezonach 1978—1979 został mistrzem Polski[8][9]. Ponadto dwukrotnie był sklasyfikowany w pierwszej dziesiątce Pucharu Pokoju i Przyjaźni (1973 – dziesiąte miejsce, 1976 i 1978 – ósme)[10]. Startował również w kartingowych mistrzostwach Europy[1]. Kartingową karierę zakończył pod koniec 1979 roku, kiedy to jego zdaniem niesłusznie obarczono go winą za wypadek podczas jednego z zawodów[2].

Jesienią 1979 roku przeprowadził się do Gdańska i wstąpił do GAMK Budowlani. Klub zapewnił Hołowiejowi sprowadzonego z Czechosłowacji MTX 1-03, którym zawodnik w 1980 roku zadebiutował w Formule Easter. Hołowiej przerobił w swoim pojeździe przekładnię kierowniczą i zaadaptował do Formuły Easter kartingowy styl jazdy, polegający na wchodzeniu w zakręty poślizgami[2]. Trzykrotnie zdobył mistrzostwo Polskiej Formuły Easter, co miało miejsce w latach 1981–1983[1]. W 1981 roku uczestniczył w wyścigowym Pucharze Pokoju i Przyjaźni[11]. Na początku lat 80. otrzymał propozycję startów w Austriackiej Formule Ford, którą odrzucił ze względu na stan wojenny. Z kolei po zakończeniu sezonu 1983 nie otrzymał nowego MTX 1-06 od Polskiego Związku Motorowego, po czym odrzucił propozycję zakupu nowego samochodu przez GAMK Budowlani i zakończył karierę z powodu braku sprzętu[1][12].

Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu[1]. Po zakończeniu kariery zawodniczej szkolił młodych kierowców[13]. Zmarł po ciężkiej chorobie w 1994 roku. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie[1].

Życie prywatne

Był żonaty z Teresą. Miał dwoje dzieci: Kajetana (ur. 1979) i Olgę (ur. 1981)[1].

Upamiętnienie

W 2015 roku Hołowiej został patronem Motoparku Koszalin[13].

Wyniki

Puchar Pokoju i Przyjaźni

RokSamochódSilnikWyniki w poszczególnych eliminacjachPkt.Msc.
1981CzechosłowacjaPolska7220
MTX 1-03Łada117---

Polska Formuła Easter

RokZespółSamochódSilnikWyniki w poszczególnych eliminacjachPkt.Msc.
1980PolskaPolskaPolskaPolskaPolskaPolska1528
GAMK Budowlani GdańskMTX 1-03Łada7811-85
1981PolskaPolskaPolskaPolskaPolska1961
GAMK Budowlani GdańskMTX 1-03Łada2111NU
1982PolskaPolskaPolskaPolska1501
GAMK Budowlani GdańskMTX 1-03Łada1111
1983PolskaPolskaPolskaPolskaPolska2001
GAMK Budowlani GdańskMTX 1-03Łada21111

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Andrzej Hołowiej (pol.). andrzejholowiej.pl. [dostęp 2020-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-23)].
  2. ↑ a b c Grzegorz Chyła: Polskie wyścigi samochodowe 1980–1989. Toruń: Automobilklub Toruński, 2015, s. 97. ISBN 978-83-942405-0-9.
  3. ↑ Roman Wasiński: Rozwój kartingu w Polsce. Warszawa: WKiŁ, 1986, s. 188. ISBN 83-206-0593-8.
  4. ↑ Kartingowe Mistrzostwa Polski 1970 (pol.). scr.civ.pl. [dostęp 2020-03-23].
  5. ↑ Kartingowe Mistrzostwa Polski 1973 (pol.). scr.civ.pl. [dostęp 2020-03-23].
  6. ↑ Kartingowe Mistrzostwa Polski 1976 (pol.). scr.civ.pl. [dostęp 2020-03-23].
  7. ↑ Kartingowe Mistrzostwa Polski 1977 (pol.). scr.civ.pl. [dostęp 2020-03-23].
  8. ↑ Kartingowe Mistrzostwa Polski 1978 (pol.). scr.civ.pl. [dostęp 2020-03-23].
  9. ↑ Kartingowe Mistrzostwa Polski 1979 (pol.). scr.civ.pl. [dostęp 2020-03-23].
  10. ↑ Roman Wasiński: Rozwój kartingu w Polsce. Warszawa: WKiŁ, 1986, s. 189. ISBN 83-206-0593-8.
  11. ↑ Motorsport in Osteuropa 1981 (niem.). puru.de. [dostęp 2020-03-23].
  12. ↑ Grzegorz Chyła: Polskie wyścigi samochodowe 1980–1989. Toruń: Automobilklub Toruński, 2015, s. 126, 249. ISBN 978-83-942405-0-9.
  13. ↑ a b Katarzyna Chybowska: Sportowe legendy Koszalina zostały patronami (pol.). koszalin.naszemiasto.pl, 2015-10-02. [dostęp 2020-03-23].

Media użyte na tej stronie