Andrzej Ignacy Ogiński
.jpg) | |
Ogiński | |
| Rodzina | Ogińscy herbu Oginiec |
|---|---|
| Data urodzenia | 1740 |
| Data śmierci | 1787 |
| Ojciec | Tadeusz Franciszek Ogiński |
| Matka | Izabella Radziwiłł |
| Żona | |
| Dzieci | Michał Kleofas Ogiński |
| Odznaczenia | |
 | |
Andrzej Ignacy Joachim Jozafat Ogiński herbu własnego (ur. 13 kwietnia 1740 roku w Tadulinie w województwie witebskim – zm. 12 października 1787 roku w Guzowie) – marszałek sejmu skonfederowanego 1776 roku[1] i marszałek litewski konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[2], wojewoda trocki w 1783 roku, kasztelan trocki w 1778 roku, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1761 roku[3]sekretarz Rady Nieustającej w 1775 roku[4], sekretarz wielki litewski w 1773 roku, referendarz litewski w 1771 roku, miecznik litewski w 1762 roku, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1760 roku, starosta oszmiański w 1756 roku[5], dyplomata, wolnomularz[6], członek Komisji Kruszcowej[7], starosta kadaryski, maćkowski i płotelski, a z posagu żony, wdowie po Janie Potockim, starosta niegrodowy guzowski, pułkownik chorągwi petyhorskiej Najjaśniejszego Króla w 1760 roku[8].
Życiorys
Był synem Tadeusza Franciszka i Izabelli z Radziwiłłów.
Poseł inflancki na sejm 1756 roku. Poseł inflancki na sejm 1758 roku z województwa inflanckiego[9]. Deputat kowieński na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1760 roku[10]. Był posłem inflanckim na sejm 1762 roku. Był członkiem konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764[11]. Był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa trockiego. Poseł ziemi sochaczewskiej na sejm koronacyjny 1764 roku[12]. Na sejmie koronacyjnym 1764 roku wyznaczony ze stanu rycerskiego do Asesorii Wielkiego Księstwa Litewskiego[13]. Jeden z najbardziej zaufanych ludzi króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1766 został członkiem Komisji Skarbowej Wielkiego Księstwa Litewskiego. W 1769 miał posłować do Petersburga lecz ostatecznie tam nie pojechał. Konfederaci barscy uznali go za wroga ojczyzny i zniszczyli jego dobra. Uchwałą rady senatu z 23 grudnia 1771 mianowano go posłem Rzeczypospolitej przy dworze wiedeńskim. Do Wiednia dotarł w połowie lutego 1772, gdy żywiono jeszcze wiele złudzeń, że Austria poprze Stanisława Augusta wobec Rosji.
Francuskiemu ambasadorowi w Wiedniu, kardynałowi de Rohan, obiecał dopomóc w uwolnieniu francuskich oficerów oblężonych wraz z konfederatami barskimi na Wawelu przez Rosjan – jednak próby nawiązania rozmów z ambasadorem de Rohan i konfederatami nie powiodły się.
Austriacy starali się jak najdłużej mydlić oczy Ogińskiemu. Brytyjski reprezentant w Wiedniu David Murray, 2. hrabia Mansfield ostrzegał Ogińskiego o swych podejrzeniach dotyczących porozumienia trzech mocarstw w celu dokonania rozbioru, Ogiński wierzył jednak bezwartościowym zapewnieniom Kaunitza.
Na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 został wybrany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego sekretarzem Rady Nieustającej[4].
Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku i poseł na sejm 1776 roku z województwa trockiego[14]. W 1780 roku był konsyliarzem Rady Nieustającej.
W 1770 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława.
Żoną Ogińskiego była Paula z Szembeków. Mieli córkę, Józefę I v. za Ignacym Ogińskim II v. za Janem Nikodemem Łopacińskim[15], oraz syna, Michała Kleofasa (kompozytora)[16].
Przypisy
- ↑ Władysław Konopczyński, Chronologia sejmów polskich 1493-1793, Kraków 1948, s. 168 [42].
- ↑ Dyaryusz Seymu Ordynaryinego Pod Związkiem Konfederacyi Generalney Oboyga Narodow Agituiącego Się, Warszawa 1776, [b.n.s]
- ↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XVIII, Poznań 1896, s. 135.
- ↑ a b Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 87.
- ↑ Urzędnicy centralni i dostojnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego XIV-XVIII wieku. Spisy. Oprac. Henryk Lulewicz i Andrzej Rachuba. Kórnik 1994s. 225.
- ↑ Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 135.
- ↑ Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku, t. I, Warszawa 1981 s. 326.
- ↑ Kolęda Warszawska na rok 1760, Warszawa 1760, [b.n.s].
- ↑ Diarjusze sejmowe z wieku XVIII.T.III. Diarjusze sejmów z lat 1750, 1752, 1754 i 1758, Warszawa 1937, s. 290.
- ↑ biogram z XXIII tomu Polskiego Słownika Biograficznego autorstwa Zofii Zielińskiej
- ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.
- ↑ Ludwik Zieliński, Pamiątki historyczne krajowe, Lwów 1841, s. 28.
- ↑ Kolęda Warszawska Na Rok 1766, [b.n.s]
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 528.
- ↑ T. Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, R. IV, Poznań 1882, s. 156.
- ↑ Internetowy Polski Słownik Biograficzny, hasło autorstwa Zofii Zielińskiej
Bibliografia
- Historia Dyplomacji Polskiej – tom II 1572-1795, PWN Warszawa 1981, s. 549.
Linki zewnętrzne
- Andrzej Ignacy Ogiński w Polskim Słowniku Biograficznym.
- Mowy Andrzeja Ignacego Ogińskiego w bibliotece Polona
Media użyte na tej stronie
Autor: Author: Olek Remesz (wiki-pl: Orem, commons: Orem), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Herb Rzeczypospolitej Obojga Narodów - ogólny wzorzec, nie związany z konkretnym przedziałem czasowym, szczególnie w odniesieniu do postaci orła
Baretka: Order Świętego Stanisława (Polska)
