Andrzej Klimowicz
| Data i miejsce urodzenia | 21 stycznia 1918 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 października 1996 |
| Zawód, zajęcie | działacz społeczny, polityk |
| Narodowość | polska |
| Stanowisko | poseł do Krajowej Rady Narodowej (1945–1946) |
| Partia | |
| Dzieci | 2 córki |
| Odznaczenia | |
      | |
Andrzej Klimowicz (ur. 21 stycznia 1918 w Białej Cerkwi, zm. 17 października 1996 w Warszawie) – polski działacz społeczny i polityk, poseł do Krajowej Rady Narodowej (1945–1946).
Życiorys
Ukończył gimnazjum im. Władysława Giżyckiego w Warszawie, po czym kształcił się w Szkole Nauk Politycznych. Podczas nauki należał do organizacji młodzieżowych „Spartakus” i OMS „Życie”. Od 1938 członek Klubu Demokratycznego w Warszawie, rok później znalazł się w jego zarządzie oraz szeregach Stronnictwa Demokratycznego. Zakładał młodzieżowe pismo demokratyczne „Mosty”.
W 1939 walczył w Robotniczych Batalionach Obrony Warszawy. Podczas II wojny światowej działał w podziemnym SD („Prostokąt”, członek zarządu), a od 1943 w Stronnictwie Polskiej Demokracji. Stał na czele Ruchu Młodzieży Demokratycznej. Blisko współpracował z Radą Pomocy Żydom. Wziął udział w powstaniu warszawskim, walcząc w Korpusie Bezpieczeństwa. Po stłumieniu powstania przepłynął Wisłę i przyłączył się do oddziałów Ludowego Wojska Polskiego. W 1945 uzyskał z ramienia SD nominację na członka Krajowej Rady Narodowej. Był zwolennikiem wystawienia przez ugrupowanie własnej listy w wyborach do Sejmu 1947, za co został wykluczony z partii i pozbawiony mandatu poselskiego.
17 stycznia 1946 Prezydium KRN nadało mu Medal za Warszawę 1939–1945[1]. Odznaczony także Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Virtuti Militaru V klasy, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Partyzanckim[2].
Po wojnie otworzył ponownie warsztat artykułów gumowych. Po 1949 zaangażowany w działalność spółdzielczą. Należał do ZBoWiD. Ojciec dwóch córek.
Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1949–1955 zarejestrowany jako tajny współpracownik (agent informator) Urzędu Bezpieczeństwa o pseudonimie "Akim"[3].
Pomoc Żydom
Klimowicz prowadził warsztat wulkanizacyjny przy ul. Nowy Świat 41. Służył on jako miejsce spotkań działaczy podziemnej Społecznej Organizacji Samoobrony oraz Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Spotykali się tam m.in. Zofia Kossak, Adolf Berman, Salo Fiszgrund, Leon Feiner. Klimowicza pośredniczył w przekazywaniu ukrywającym się Żydom fałszywych dokumentów, adresów kryjówek i zapomóg finansowych. Wśród ukrywających się warsztacie Żydów znalazł się Jankiel Wiernik, który spisał tam swoje świadectwo[2].
W 1981 Klimowicz został odznaczony medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”[4]. Od 1986 do 1991 stał na czele Polskiego Towarzystwa Sprawiedliwych wśród Narodów Świata[5].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera H-8-20)[6].
Przypisy
- ↑ Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia – Monitor Polski, monitorpolski.gov.pl [dostęp 2017-11-21] (pol.).
- ↑ a b Natalia Aleksiun, „Narażał bezustannie życie swoje i życie swoich najbliższych”. Historia Andrzeja Klimowicza, sprawiedliwi.org.pl, sierpień 2014 [dostęp 2020-02-05].
- ↑ Informacje w inwentarzu IPN.
- ↑ Z nieznanych kart Stronnictwa Demokratycznego: „Sprawiedliwi wśród narodów świata" [wywiad z Andrzejem Klimowiczem], „Głos Demokracji”, nr 1/1986; nr 2/1986 (c.d.)
- ↑ O nas – www.sprawiedliwi.org [dostęp 2020-01-27] (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Bibliografia
- Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969
- Antoni Czubiński, Stronnictwo Demokratyczne (1937–1989): zarys dziejów, Poznań 1998
- (oprac. Alicja Tomaszewska), Spis posłów do Krajowej Rady Narodowej 1943–1947, Biblioteka Sejmowa, Warszawa 1983.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Partyzancki
Autor: Ле Лой, Licencja: CC0
A simplified vector version of the medal awarded to Righteous Among the Nations
Baretka: Medal za Warszawę 1939-1945