Andrzej Kowalczyk (trener koszykarski)

Andrzej Kowalczyk

Andrzej Kowalczyk w 2007 roku
rozgrywający
Data urodzenia	28 sierpnia 1954
Data i miejsce śmierci	28 listopada 2015 Ostrów Wielkopolski
Wzrost	182 cm
Kariera
Aktywność	do 1992 (koszykarz) 1988–2015 (trener)
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. do 1976 Stal Ostrów Wielkopolski 1976–1979 ŁKS Łódź 95 1979–1981 Zagłębie Sosnowiec 58 1982–1988 Stal Ostrów Wielkopolski 1988–1992 US Melun
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1978–1979  Polska (zawodnik) 1 2000–2003  Polska (asystent trenera) 2003–2004  Polska (trener)
Kariera trenerska Lata Drużyna 1988–1992 US Melun 1995–2004 Stal Ostrów Wielkopolski 2004 Turów Zgorzelec 2004–2005 Czarni Słupsk 2005–2009 Stal Ostrów Wielkopolski 2009–2010 Sportino Inowrocław 2010–2011 AZS WSGK Kutno 2011–2012 Open Florentyna Pleszew 2014–2015 TS Ostrovia Ostrów Wielkopolski
Dorobek medalowy Mistrzostwa Polski brąz 1977/1978 koszykówka (zawodnik) brąz 1980/1981 koszykówka (zawodnik) brąz 2002/2003 koszykówka (trener)

Andrzej Kowalczyk (ur. 28 sierpnia 1954, zm. 28 listopada 2015 w Ostrowie Wielkopolskim) – polski koszykarz i trener koszykarski. W czasie kariery zawodniczej grający na pozycji rozgrywającego. Jednokrotny reprezentant Polski, powoływany do kadry w latach 1978–1979. Trener reprezentacji Polski w koszykówce mężczyzn w latach 2003–2004, a także asystent trenera reprezentacji w latach 2000–2003. Trzykrotny medalista mistrzostw Polski w koszykówce mężczyzn, zarówno jako zawodnik (1978 i 1981), jak i trener (2003).

Życiorys

Kariera zawodnicza

Kowalczyk początkowo uprawiał koszykówkę jako zawodnik, występując na pozycji rozgrywającego^[1]. Jest wychowankiem Stali Ostrów Wielkopolski, w której zaczął trenować w 1965 roku. W klubie tym występował, początkowo w drużynach juniorskich, a następnie w zespole I ligi, do 1975 roku^[2].

Od 1976 roku był koszykarzem ŁKS-u Łódź^[3][4][5]. Z drużyną tą w sezonie 1976/1977 zadebiutował w najwyższej klasie rozgrywkowej. W sumie na tym szczeblu w ŁKS-ie wystąpił w 95 meczach^[6]. W sezonie 1977/1978 zdobył z tym klubem brązowy medal mistrzostw Polski^[7]. W kolejnym sezonie wystąpił także w rozgrywkach Pucharu Koracia. W latach 1978–1979 był ponadto powoływany do reprezentacji Polski^[2], w której rozegrał 1 oficjalne spotkanie^[1].

Przed sezonem 1979/1980 przeniósł się do Zagłębia Sosnowiec, w którym spędził 2 sezony na najwyższym szczeblu rozgrywkowym, występując w sumie w 58 meczach ligowych^[6]. W sezonie 1980/1981 zdobył z tym klubem brązowy medal mistrzostw Polski^[2].

W 1982 roku powrócił do Stali Ostrów Wielkopolski, w której występował do 1988 roku^[2], rozgrywając w tym czasie co najmniej 100 spotkań I ligi^[6].

W 1988 roku wyjechał do Francji, gdzie do 1992 występował w drugoligowym wówczas klubie US Melun^[2].

Kariera trenerska

Po wyjeździe do Francji w 1988 rozpoczął karierę trenerską, łącząc grę w drugoligowym wówczas klubie US Melun z trenowaniem żeńskiego zespołu tego klubu, także w tym czasie grającego w II lidze. Jako trener wywalczył z drużyną z Melun awans do I ligi^[2].

W 1992 powrócił do Polski, w latach 1992-1995 nie prowadził żadnej drużyny, zajmował się prowadzeniem działalności gospodarczej w branży obuwniczej^[8], w 1995 został trenerem Stali Ostrów Wielkopolski, którą prowadził do 2004 roku^[2], wywalczając w sezonie 1997/1998 awans do najwyższej klasy rozgrywkowej^[9], a następnie w sezonie 2001/2002 zdobywając brązowy medal mistrzostw Polski^[2] (najlepszy wynik w historii klubu^[1]). Jednocześnie przez pewien okres pracował także jako nauczyciel wychowania fizycznego w jednej z ostrowskich szkół podstawowych^[10].

W 2000 roku został asystentem trenera reprezentacji Polski w koszykówce mężczyzn^[1]. Funkcję tę pełnił do 2003 roku^[2]. W czerwcu 2003 został I trenerem reprezentacji^[11]. Z funkcji tej zrezygnował w listopadzie 2004 roku, po nieudanych eliminacjach do Mistrzostw Europy w Koszykówce 2005, w których Polska wygrała 1 z 6 spotkań i nie zakwalifikowała się do turnieju^[12].

W sezonie 2004/2005 początkowo prowadził Turów Zgorzelec^[2], z którego odszedł po 7 meczach ligowych^[9], a następnie był trenerem Czarnych Słupsk^[2].

W 2005 roku powrócił do roli trenera Stali Ostrów Wielkopolski, którą pełnił do 2009 roku^[2]. W sumie w 10 sezonach, w których prowadził ten klub w najwyższej klasie rozgrywkowej, tylko raz, w pierwszym sezonie (1998/1999), nie zdołał awansować do fazy play-off^[9]. Łącznie prowadził ten klub w 348 meczach Polskiej Ligi Koszykówki, wygrywając 186 z nich^[1]. Określany był mianem „legendy” tego klubu^[13], czy wręcz całej ostrowskiej koszykówki^[14].

W sezonie 2009/2010 był trenerem Sportino Inowrocław w Polskiej Lidze Koszykówki. W kolejnych rozgrywkach prowadził Polfarmex Kutno, z którym wywalczył awans do I ligi, a w sezonie 2011/2012 był trenerem grającego w II lidze zespołu KS Open Basket Pleszew^[2]. Pełnił także funkcję doradcy prezesa w Turowie Zgorzelec, gdy klub ten w sezonie 2013/2014 zdobył mistrzostwo Polski^[15].

Od 2014 roku prowadził żeński zespół TS Ostrovia Ostrów Wielkopolski, występujący w tym czasie w I lidze kobiet^[2].

Życie prywatne

Kowalczyk znał język francuski, rosyjski, niemiecki i angielski^[2].

Był absolwentem Technikum Kolejowego w Ostrowie Wielkopolskim^[3] i Akademii Ekonomicznej w Katowicach, na której uzyskał tytuł magistra ekonomii. Ukończył także trenerskie studia podyplomowe na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu^[2].

W 2003 został wyróżnionym tytułem Ostrowianina Roku^[10].

28 listopada 2015, w trakcie meczu I ligi kobiet, w którym pełnił rolę trenera zespołu TS Ostrovia Ostrów Wielkopolski, poczuł się źle. Po jego zakończeniu został odwieziony do szpitala w Ostrowie Wielkopolskim z podejrzeniem zawału serca, gdzie niecałe dwie godziny później zmarł^[16].

3 grudnia został pochowany na Starym Cmentarzu w Ostrowie Wielkopolskim^[17].

Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[18][19].

Osiągnięcia

Koszykówka mężczyzn

• Brąz mistrzostw Polski (2002)
• Finał pucharu Polski (2005)

Indywidualne

• Trener roku I ligi polskiej w koszykówce kobiet (2016)^[20]

Przypisy