Andrzej Kozanecki

Andrzej Kozanecki (ur. 20 maja 1920 w Łodzi, zm. 13 września 1994 w Warszawie[1]) – polski adwokat, w czasie II wojny światowej uczestnik konspiracji, publicysta Tygodnika Warszawskiego, więzień polityczny w latach 1948-1954.

Życiorys

Od 1938 mieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął naukę w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie[2]. Od 1940 był członkiem Okręgu Stołecznego Stronnictwa Narodowego, działał w Wydziale Wychowania (Propagandy), był autorem wielu broszur i materiałów szkoleniowych. W marcu 1942 został redaktorem pisma Młoda Polska. Studiował na tajnym Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1942 ukończył także Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty[1][2]. Jesienią 1943 wszedł w skład kierownictwa Młodzieży Wszechpolskiej[3]. Od 1943 kierował tajną drukarnią Centralnego Wydziału Propagandy Stronnictwa Narodowego. W powstaniu warszawskim kierował drukarnią Tajnych Wojskowych Zakładów Wydawniczych AK[1]. Po powstaniu został wywieziony do pracy przymusowej w Niemczech. Na początku 1945 powrócił do Polski i kontynuował studia prawnicze na UW, gdzie był także prezesem Bratniej Pomocy[1][2]. Podjął pracę w Ministerstwie Ziem Odzyskanych[2]. Nie zdecydował się na działalność konspiracyjną w SN[2]. Od 1946 był członkiem Sekcji Młodzieżowej Stronnictwa Pracy w Warszawie, w kwietniu 1946 został wiceprzewodniczącym Chrześcijańskiego Związku Młodzieży "Odnowa" (prezesem był Wiesław Chrzanowski)[1][4].

Od grudnia 1946 był członkiem redakcji dodatku do Tygodnika Warszawskiego, pt. Kolumna Młodych, a od 1948 jedynym redaktorem dodatku[5]. W latach 1947-1948 był jednym z organizatorów kursów katolickiej nauki społecznej dla uczniów szkół średnich (m.in. z Wiesławem Chrzanowskim)[6]. W listopadzie 1948 został razem z Wiesławem Chrzanowskim i Tadeuszem Przeciszewskim aresztowany[7], w styczniu 1950 skazany na karę 6 lat pozbawienia wolności (przewodniczącym składu sędziowskiego, który wydał wyrok skazujący był Władysław Litmanowicz, członkiem składu sądu II instancji, który wyrok I instancji utrzymał był Roman Kryże)[8]. Przebywał następnie w zakładach karnych we Wronkach i od lutego 1953 w Potulicach. Zwolniono go przedterminowo w maju 1954[9].

W kolejnych latach pracował jako adwokat, był czynny w jego samorządzie, należał do sądu koleżeńskiego Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego[1].

Przypisy

  1. a b c d e f Orłowski 2006 ↓, s. 289-290.
  2. a b c d e Friszke 2015 ↓, s. 89.
  3. Friszke 2015 ↓, s. 82.
  4. Friszke 2015 ↓, s. 85, 94.
  5. Friszke 2015 ↓, s. 103, 123.
  6. Friszke 2015 ↓, s. 124-125.
  7. Friszke 2015 ↓, s. 127.
  8. Friszke 2015 ↓, s. 130-131.
  9. Friszke 2015 ↓, s. 132.

Bibliografia

  • Andrzej Friszke: Między wojną a więzieniem 1945–1953. Warszawa: Biblioteka „Więzi”, ISP PAN, 2015. ISBN 978-83-62610-79-2.
  • Mirosław Orłowski: Prasa konspiracyjna Stronnictwa Narodowego w latach 1939-1947. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006. ISBN 83-7177-223-8.