Andrzej Malanowski
| Data i miejsce urodzenia | 4 października 1940 Mława |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 lipca 2010 Warszawa |
| Zawód, zajęcie | prawnik, nauczyciel akademicki |
| Alma Mater | Uniwersytet Warszawski |
| Partia | PZPR (1966–1982) PPS (1987–1991) UP (1992–1995) |
| Odznaczenia | |
  | |
Andrzej Malanowski (ur. 4 października 1940 w Mławie[1], zm. 25 lipca 2010[2] w Warszawie[1]) – polski prawnik, nauczyciel akademicki, działacz opozycji w okresie PRL.
Życiorys
W 1952 tworzył i dystrybuował ulotki przeciwko m.in. Józefowi Stalinowi, za co został wykluczony ze szkoły. W 1964 został absolwentem studiów prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim. W 1970 uzyskał stopień naukowy doktora. Od 1964 do 1988 był pracownikiem naukowym Wydziału Prawa i Administracji UW[1]. Specjalizował się w zagadnieniach z zakresu prawa pracy[3].
Od 1966 do 1982 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był m.in. I sekretarzem na WPiA oraz członkiem komitetu uczelnianego. Działał również w Związku Nauczycielstwa Polskiego. W 1980 uczestniczył w strukturach poziomych PZPR[1].
Po wprowadzeniu stanu wojennego współpracował z opozycją m.in. jako członek niejawnej grupy związkowej ZNP. Sygnował różne apele i oświadczenia, publikował w wydawnictwach drugiego obiegu i zajmował się ich kolportażem[1]. Pod pseudonimem „Andrzej Torf” w wydawnictwie Unia wydał w 1984 publikację pt. Prawo pracy w PRL po zniesieniu stanu wojennego[1]. W 1986 współtworzył wydawane do 1988 podziemne pismo „Nowy Ton”[4]. W 1987 dołączył do reaktywowanej w Polsce Polskiej Partii Socjalistycznej. Do PPS należał do 1991, pełniąc m.in. funkcję sekretarza rady naczelnej (do 1989). Za swoją działalność represjonowany, m.in. zatrzymywany i przesłuchiwany. W 1988 dołączył do Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie[1].
Pod koniec lat 80. pozostawał bez stałego zatrudnienia. Po przemianach politycznych pracował jako urzędnik w Głównym Urzędzie Ceł, dziennikarz w „Nowej Europie”, następnie przez kilkanaście lat do 2006 na dyrektorskim stanowisku w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. W latach 1992–1995 działał w Unii Pracy. Od 2001 wykładał w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku[1], w której zajmował stanowisko docenta[3].
W 2007 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 2002 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi[6].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Anna Grażyna Kister: Andrzej Malanowski. encysol.pl. [dostęp 2021-07-27].
- ↑ Alfabetyczny spis zmarłych. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2015-02-27].
- ↑ a b Dr Andrzej Malanowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2015-02-27].
- ↑ Andrzej Malanowski. slownik-niezaleznidlakultury.pl. [dostęp 2015-02-27].
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 27, poz. 298
- ↑ M.P. z 2003 r. nr 25, poz. 361