Andrzej Meyer (podpułkownik)

Andrzej Meyer

podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1893 Kraków
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty, I Brygada Legionów Polskich, 1 Dywizjon Samochodowy, 8 Dywizjon Samochodowy, 8 Batalion Pancerny, 3 Batalion Pancerny
Stanowiska	oficer sztabowy, dowódca kolumny samochodowej, adiutant prezydenta RP, dowódca dywizjonu, dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Adiutantura prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego: od lewej por. Tomasz Łaszkiewicz, mjr Andrzej Meyer, gen. Mariusz Zaruski i kpt. Leon Horodecki (1925)

Andrzej Meyer (ur. 8 kwietnia 1893 w Krakowie, zm. 1940 w ZSRR) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, adiutant prezydenta RP, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 8 kwietnia 1893 w rodzinie Jana i Heleny z Pochwalskich. Miał brata Jana, także legionistę.

W rodzinnym Krakowie ukończył szkołę średnią i Wyższą Szkołę Realną. Od 1913 był członkiem Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej w 1913 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku piechoty, później w sztabie I Brygady Legionów Polskich i w jej szeregach przeszedł szlak bojowy. Później odkomenderowany do Komendy Legionów, został kierowcą samochodu sztabowego. 1 stycznia 1917 został awansowany do stopnia chorążego samochodowego. W wyniku kryzysu przysięgowego z lipca 1917 służył w ramach Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie pod Rarańczą z lutego 1918 został internowany w obozie w Dułowie(ukr.) (węg. Dulfalva) na Zakarpaciu, a następnie wcielony do c. i k. armii, w której był do września 1918, w tym został skierowany na front włoski. U schyłku wojny, we wrześniu 1918 powrócił na teren Galicji.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Od połowy grudnia 1918 służył w DOGen. Kraków, a od stycznia 1919 był organizatorem Oddziału IV. Został dowódcą kolumny samochodowej Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 był dowódcą kolumny samochodowej Naczelnika Państwa i Naczelnego Dowództwa. W sierpniu 1920 dokonał zdobycia dwóch dział, 5 karabinów maszynowych i 20 wozów taborowych.

Po wojnie został awansowany do stopnia kapitana samochodowego ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[1], a następnie do stopnia majora samochodowego ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[2][3][4]. W latach 1923–1925 jako oficer nadetatowy 1 dywizjonu samochodowego pełnił służbę w Kwaterze Wojskowej Prezydenta Rzeczypospolitej: w 1923 jako szef służby samochodowej przybocznej prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego^[5]. W czerwcu 1924 został przesunięty na stanowisko I adiutanta przybocznego Prezydenta RP^[6][7]. Od 1926 był komendantem kwatery w Gabinecie Wojskowym Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. W grudniu 1927 został przeniesiony do 8 dywizjonu samochodowego w Bydgoszczy na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu^[8][9]. W 1932 był komendantem kadry 8 dywizjonu samochodowego^[10]. 27 czerwca 1935 został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 z 1 lokatą w korpusie oficerów samochodowych^[11]. Jako komendant kadry wydał 5 października 1935 rozkaz o reorganizacji 8 batalionu pancernego i 25 października 1935 został jego dowódcą. Od września 1937 do 1939 był dowódcą 3 batalionu pancernego w Warszawie. Pełnił funkcję II wiceprezesa Związku Legionistów Polskich w Bydgoszczy.

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Oddział Specjalny Frontu Ukraińskiego. W 1940 został zamordowany w więzieniu NKWD w Kijowie przy ul. Karolenkiwskiej 17. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 42-179 oznaczony numerem 1913 i dosłownie wskazany jako Mejer)^[12]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni. Grób symboliczny Andrzeja Meyera ustanowiono na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 284a wprost-1-2)^[13].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6880 (1922)^[14]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)^[15]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)^[16][17]
• Krzyż Komandorski Orderu Piusa IX (Watykan)
• Krzyż Komandorski Orderu Św. Sawy (Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców)
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Włoch (Włochy)
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony Belgijskiej (Belgia)
• Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)

Zobacz też

• Organizacja pokojowa dywizjonu samochodowego
• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Andrzej Meyer. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2014-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 grudnia 2016)].
• Ogrody wspomnień. Andrzej Meyer. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2014-12-14].