Andrzej Ostromęcki

Andrzej Ostromęcki
Ilustracja
Andrzej Ostromęcki w czapce (deklu[1])
korporacji akademickiej Arkonia, 2018
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1942
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 2021
Warszawa

Zawód, zajęcie

polski geolog, poeta, prozaik, alpinista i grotołaz

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Odznaczenia
Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe

Andrzej Henryk Ostromęcki (ur. 15 listopada 1942 w Warszawie, zm. 24 stycznia 2021 tamże) – polski geolog, poeta, alpinista, grotołaz, działacz społeczny. Był filistrem Arkonii.

Życiorys

Był synem Mirosława (1914–2000), inżyniera, oficera NSZ, więźnia politycznego PRL, i Heleny (1915–2000) z domu Deskur[2][3][4]. Razem z matką i siostrą Anną (1944–2000) przeprowadził się do Wrocławia w lipcu 1945[5]. Egzamin maturalny zdał w III Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu w 1960[6]. W 1966 ukończył studia geologii na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego[7]. Był zatrudniony w Zakładzie Nauk Geologicznych PAN we Wrocławiu i Warszawie (od 1968), gdzie uzyskał doktorat nauk przyrodniczych w 1972[8]. Był także związany z Wydziałem Geologii Uniwersytetu Warszawskiego[9]. Zajmował się zagadnieniami górnego karbonu i dolnego permu w niecce północnosudeckiej[10][11][12]. W latach 1980–1981 pracował w Mauretanii w ramach kontraktu z agencją ONZ[13]. Zmarł 24 stycznia 2021 w Warszawie[14].

Działalność społeczna

Był filistrem Korporacji Akademickiej Arkonia[15]. Jako syn Mirosława[2], członka Arkonii od 1933, został przyjęty do Korporacji w 1982 wraz z innymi synami i krewnymi przedwojennych Arkonów[16]. W roku 1990 został wybrany na członka zarządu Arkonii[17][18]. W 1992 sprawował funkcję oldermana „pierwszego coetusu”[a], grupy składającej się z pięciu pierwszych studentów przyjętych do Arkonii po II Wojnie Światowej[19].

W 2011 wziął udział w panelu dyskusyjnym „Żołnierze Wyklęci – wojna domowa czy powstanie narodowe?”[20].

W 2014 był współzałożycielem Fundacji Oleńka, pierwszej w Polsce organizacji pomagającej chorym na raka samotnym matkom[21][22].

Działalność literacka

Publikował wiersze:

  • Andrzej Ostromęcki: A rzeka wciąż płynie. Konin: Psychoskok, 2018, s. 101. ISBN 978-83-8119-267-5.
  • Andrzej Ostromęcki: Wędrówki po Polu Mokotowskim. Pelplin: Bernardinum, 2017, s. 35. ISBN 978-83-947346-0-2.
  • Andrzej Ostromęcki: Węzełek na drogę. Warszawa: Andrzej Ostromęcki, 2017, s. 87. ISBN 978-83-947346-1-9.

Publikował także formy prozatorskie[23] i teksty na tematy społeczne[24][25][26]. Zamieszczał utwory w czasopismach katolickich „List do Pani”, „Tygodnik Salwatorski”, „Głos Brata Alberta”[27][28][29].

Działalność górska

Wielka Studnia o głębokości 66 m w Jaskini Śnieżnej

Był członkiem i uczestnikiem wypraw jaskiniowych Sekcji Grotołazów Wrocław od 1962[30]. W 1966 współorganizował Ogólnopolskie Seminarium Ratownictwa Jaskiniowego w Tatrach Zachodnich[31]. Był prezesem Sekcji w kadencji 1967/1968[32].

Brał udział w eksploracji i opisie Jaskini Niedźwiedziej w masywie Śnieżnika[33].

Na przełomie grudnia 1968 i stycznia 1969 wziął udział w wyprawie kierowanej przez Bernarda Uchmańskiego na dno Jaskini Śnieżnej. Wyprawa dokonała wspinaczkowego wyjścia od Syfonu Dominiki do otworu Jaskini Śnieżnej. Był to ówczesny rekord świata (640 m pomiędzy dnem a otworem wejściowym jaskini) we wspinaczce jaskiniowej bez korzystania z lin i drabinek[34][35]. Członkami wyprawy byli także Roman Galar, Jerzy Masełko, Kazimierz Piotrowski, Norbert Pospieszny i Marek Trzeciakowski[36]. Wszyscy zostali odznaczeni Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

W 1969 uczestniczył w wyprawie Sekcji do jaskiń Kaukazu Zachodniego[37]. Był zaprzyjaźniony i uczestniczył w działalności Speleoklubu Warszawskiego[38].

Inne informacje

Był mężem Anny Marii (Oleńki) z domu Wielowieyskiej (1945–2013)[3].

Uwagi

  1. ↑ łac. coetus – grupa

Przypisy

  1. ↑ Insygnia – Dekiel, Arkonia Korporacja Akademicka [dostęp 2021-01-31].
  2. ↑ a b Mirosław Ostromęcki, Rys biograficzny, „Biuletyn Arkoński”, 37, Arkonia Korporacja Akademicka, 2001 [dostęp 2020-12-10].
  3. ↑ a b Andrzej Ostromęcki h. Pomian (ID: zi.4.118.a3a), M.J. Minakowski: Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2020-10-13].
  4. ↑ Robert Buliński, Mirosław Ostromęcki – biogram, Przystanek Historia, Instytut Pamięci Narodowej, 2020 [dostęp 2021-02-10].
  5. ↑ Andrzej Ostromęcki, Życie matki, „Biuletyn Arkoński”, 40, Arkonia Korporacja Akdemicka, 2002 [dostęp 2020-12-10].
  6. ↑ Irena Barycka i inni red., Księga Pamiątkowa Jubileuszu 50-lecia III Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza we Wrocławiu, Wrocław: Komitet Organizacyjny Jubileuszu 50-lecia III LO, 1996, 205, wersja elektroniczna, ISBN 83-906581-5-1.
  7. ↑ Teresa Suleja (red.), Absolwenci Uniwersytetu Wrocławskiego, tom I (1946–1989), Acta Universitatis Wratislaviensis No 2433, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002, s. 432, ISBN 83-229-2277-9 [dostęp 2018-09-20].
  8. ↑ Uroczystości i wspomnienia – śp. dr Andrzej Ostromęcki, Instytut Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk [dostęp 2021-01-28].
  9. ↑ Andrzej Ostromęcki, Informacja geologiczna na usługach gospodarki krajów wysoko rozwiniętych, „Przegląd Geologiczny”, 28 (3), 1980, ISSN 0033-2151 [dostęp 2020-12-11].
  10. ↑ Teresa Madeyska, Instytut Nauk Geologicznych PAN w 50-lecie działalności, „Przegląd Geologiczny”, 4 (1), 2006, s. 33, ISSN 0033-2151 [dostęp 2020-12-11].
  11. ↑ Andrzej Ostromęcki, Profil litostratygraficzny permo-karbonu w zachodniej części rowu Świerzawy, „Geologia Sudetica”, VI (1), 1972, s. 293–306, ISSN 0072-100X [dostęp 2021-02-01].
  12. ↑ Andrzej Ostromęcki, Development of the late paleozoic sedimentary basin of the Kaczawa mountains, „Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego”, XLIII (3), 1973, s. 319–362, ISSN 0208-9068 [dostęp 2021-02-13] (ang.).
  13. ↑ Wojciech Salski, Prace geologów Państwowego Instytutu Geologicznego za granicą, „Przegląd Geologiczny”, 68 (5), 2020, s. 445, ISSN 0033-2151. [dostęp 2020-12-11].
  14. ↑ Aleksandra Draus, Zmarł Andrzej Ostromęcki, geolog i grotołaz, Przegląd Uniwersytecki on-line, Uniwersytet Wrocławski, 2021 [dostęp 2021-01-26].
  15. ↑ Żałoba w Arkonii, Arkonia Korporacja Akademicka, 2021 [dostęp 2021-01-31].
  16. ↑ Arkonia - Polska Korporacja Akademicka, arkonia.pl [dostęp 2021-02-01].
  17. ↑ Patryk Tomaszewski, Polskie korporacje akademickie w latach 1918–1939, Toruń: Cycero.pl, 2011, Biblioteczka „Historii i Polityki” 1/2011, s. 178, 179 i przypis 151, ISBN 978-83-928698-3-2 [dostęp 2021-01-29].
  18. ↑ Roman Sroczyński, Odrodzenie – Rys historyczny Arkonii 1945-1990, Arkonia Korporacja Akademicka [dostęp 2020-12-10].
  19. ↑ Filister Andrzej Ostromęcki, Instytut Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk [dostęp 2021-01-28].
  20. ↑ 2011.12.17 – Panel „Żołnierze Wyklęci – wojna domowa czy powstanie narodowe?” w Warszawie, Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych, 2011 [dostęp 2020-12-13].
  21. ↑ Fundacja Oleńka (KRS: 0000511222), Krajowy Rejestr Sądowy, 2014 [dostęp 2021-01-26].
  22. ↑ Aneta Wawrzyńczak, Pierwsza w Polsce organizacja pomagająca chorym na raka samotnym matkom, portal wp – kobieta, 2015 [dostęp 2021-01-26].
  23. ↑ Andrzej Ostromęcki, Droga z orszakiem trzech króli, „Podgląd”, IV (4), Kwartalnik literacki Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, 2018, s. 45–46, ISSN 2392-2753 [dostęp 2020-12-10].
  24. ↑ Zygmunt Skórzyński i inni, Współpraca gospodarcza Europy Środkowej – wstęp do integracji, „Polska w Europie”, 20, 1996, s. 76–97, ISSN 1231-7934.
  25. ↑ Andrzej Ostromęcki, Idea zjednoczenia europejskiego na przestrzeni dziejów, „Przegląd Powszechny”, 4, 2002, s. 111–127, ISSN 0209-1127.
  26. ↑ Andrzej Ostromęcki, Pomagamy wysyłkowo, ngo.pl – portal organizacji pozarządowych, 2016 [dostęp 2020-12-13].
  27. ↑ Ostromęcki Andrzej, portal pisarze.pl, 2018 [dostęp 2020-12-12].
  28. ↑ Andrzej Ostromęcki, Nie jojc, babo, nie jojc, „Tygodnik Salwatorski”, 24 (39), 2017, s. 7, ISSN 1509-720X [dostęp 2021-01-26].
  29. ↑ Andrzej Ostromęcki, Emaus na Salwatorze, „Tygodnik Salwatorski”, 25 (13/14), 2018, s. 10, ISSN 1509-720X [dostęp 2021-01-30].
  30. ↑ Jerzy Fereński, W piwnicy i jeszcze głębiej, „Konfrontacje”, wydanie specjalne z okazji jubileuszu (1959–2003) Studenckiego Klubu Pałacyk we Wrocławiu, 31 maja 2003, s. 5 [dostęp 2019-09-01].
  31. ↑ Bernard Uchmański, Seminarium Ratownictwa Jaskiniowego, „Taternik”, 42 (1–2), 1966, s. 42, ISSN 0137-3155 [dostęp 2021-01-06].
  32. ↑ Elżbieta Pomorska i inni, Sekcja Grotołazów Wrocław – 50 lat Sekcji Matki Naszej 1955–2005, „Korkociąg”, wydanie specjalne, Sekcja Grotołazów Wrocław, październik 2005, druga strona okładki i s. 4.
  33. ↑ Andrzej Ostromęcki, Jaskinia Niedźwiedzia w masywie Śnieżnika: Geologia jaskini, „Wierchy”, 37, 1968, s. 120–125, ISSN 0137-6829 [dostęp 2020-12-10].
  34. ↑ Bernard Uchmański, 1969 – Rekord świata w podziemnej wspinaczce, [w:] Adam Pyka (red.), System „Jaskinia Wielka Śnieżna”: Historia eksploracji, wyd. III, monografia, 2014, s. 6, 28 [dostęp 2020-04-09].
  35. ↑ Andrzej Macko, Siedmiu śmiałych, „Express Wieczorny”, XIII (11), 1969, s. 1 i 5, ISSN 0137-9119.
  36. ↑ Bernard Uchmański, Z głębin Tatr po rekord świata, „Taternik” (3), 1970, s. 97–101, ISSN 0137-8155 [dostęp 2020-10-26].
  37. ↑ Andrzej Ostromęcki, Wrocławscy grotołazi na Kaukazie, „Taternik”, 46 (4), 1969, s. 165 [dostęp 2020-12-10].
  38. ↑ Izabella Luty, Andrzej Henryk Ostromęcki h. Pomian, Speleoklub Warszawski, 2021 [dostęp 2021-02-10].

Media użyte na tej stronie